ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Οι μεγαλειώδεις εργατικές - λαϊκές συγκεντρώσεις- συλλαλητήρια της Κυριακής 12 Φλεβάρη, σε όλη τη χώρα και κυρίως στην πρωτεύουσα στην Αθήνα ήταν συγκλονιστικές.
Προηγήθηκαν βέβαια οι μεγάλες απεργιακές μάχες της εργατικής τάξης, η απεργία της Τρίτης 7 Φλεβάρη και η 48ωρη απεργία την Παρασκευή και το Σάββατο 10-11 Φλεβάρη που αποτέλεσαν μια καλή μαγιά και κυρίως αναδείχθηκαν οι διαθέσεις των εργατών για ανυποχώρητο, εργατικό, ταξικό αγώνα, με όρους κοινωνικής συμμαχίας.
Ανεξίτηλη σφραγίδα σε αυτές τις μάχες είχε το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, οι αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις των αυτοαπασχολούμενων, μικρών εμπόρων, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των γυναικών και της νεολαίας. Σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης που δέχεται το βιοτικό επίπεδο του λαού από Ε.Ε.- ΔΝΤ- ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ- κόμμα Μπακογιάννης και λοιποί συγγενείς, ο εργατικός λαϊκός αγώνας πρέπει να ενταθεί, να είναι καθημερινός, πολύμορφος, ταξικός, με δράσεις και πρωτοβουλίες που αφετηρία θα έχουν τους χώρους δουλειάς, τα μεγάλα εργοστάσια στρατηγικής σημασίας, τις υπηρεσίες, τα μικρομάγαζα, τα χωριά, τις συνοικίες και τις γειτονιές.Οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις ταρακούνησαν το σύστημα, δημιούργησαν ρήγματα όπως αυτό εκφράστηκε με τις απώλειες που είχαν τα αστικά κόμματα κυρίως ΠΑΣΟΚ- ΝΔ με την ψηφοφορία για το μνημόνιο νούμερο 2. Ο λαός να αξιοποιήσει τις δυσκολίες του συστήματος να διαχειριστεί την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή την πολιτική διαχείριση που τσακίζει εργατικά- λαϊκά δικαιώματα, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, επιχειρηματικότητας, της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ο λαός πρέπει να ξεθαρρέψει, να γνωρίσει και να αξιοποιήσει την δύναμη που έχει. Με λαϊκή οργάνωση και με ταξική, αντιμονοπωλιακή συσπείρωση να μετράει καθημερινά βήματα στον αγώνα του, βάζοντας στον στόχο το σύνολο της αντιλαϊκής- αντεργατικής πολιτικής για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Το εργατικό- λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να τους αφήσει να πάρουν ανάσα, να βγει μπροστά, να αμφισβητήσει το βάθρο της καπιταλιστικής οικονομίας που είναι ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τα παράσιτα- σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου, την αδυσώπητη τάξη των καπιταλιστών. Η κάθε πολιτική δύναμη, ο κάθε φορέας του κινήματος αν θέλει να είναι αξιόπιστος μπροστά στον λαό πρέπει να κρίνεται από τις θέσεις του στην οικονομία. Να μιλήσει για τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς, την υπεραξία που δημιουργεί η εργατική τάξη με την δουλειά και καρπώνεται ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής (καπιταλιστής), να μιλήσει για τις δυνατότητες της εποχής μας να δουλεύουν όλοι, με λιγότερο χρόνο και να βγάζουμε ποιοτικά προϊόντα που μπορεί να έχει πρόσβαση όλη η κοινωνία. Να μιλήσει για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα από τους καπιταλιστές. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι σε κρίση λόγω της υπερσυσσώρευσης των κεφαλαίων και υπερπαραγωγής, λόγω της αναρχίας σε κλάδους παραγωγής και όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για αυτό είναι κρίση του συστήματος, κρίση του καπιταλισμού. Από αυτή τη σκοπιά το αντικειμενικό διακύβευμα είναι. Ή με τον ΛΑΟ ή με τα ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ. Σήμερα η λαϊκή προοπτική περνάει μέσα από την σύγκρουση και ρήξη με την καπιταλιστική κυριαρχία, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την τάξη των καπιταλιστών με στόχο την εργατική- λαϊκή εξουσία.
Όλα τα μέτρα που παίρνονται σήμερα, είναι μέτρα προαποφασισμένα, συνδιαμορφωμένα εδώ και χρόνια από τα επιτελεία των Βρυξελλών από τα αστικά κόμματα των χωρών- μελών της Ε.Ε.. Τα μνημόνια και οι ενδιάμεσες αντεργατικές- αντιλαϊκές αποφάσεις προωθούν πιο ταχύτατα και αποτελεσματικά τα μέτρα αυτά, με στόχο η εργατική τάξη να γίνει πάμφθηνη, να δουλεύει με όρους γαλέρας χωρίς δικαιώματα στο όνομα της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων και μεγαλοεπιχειρίσεων. Σήμερα το συμφέρον του λαού είναι να μην αφήσει κανένα περιθώριο να σταθεροποιηθεί αυτή η πολιτική και το σύστημα της, γιατί αυτό θα σημαίνει βάθεμα της βαρβαρότητας όπως το βιώνει σήμερα η εργατική- λαϊκή οικογένεια.
Ο λαός επίσης δεν πρέπει να επιτρέψει σε καμιά πολιτική δύναμη παραλλαγής να τον κοροϊδέψει στο όνομα μια φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι συνειδητό ψέμα, είναι αυταπάτη που δημιουργεί συγχύσεις και αναχαιτίζει κάθε ροπή ριζοσπαστισμού των εργατικών λαϊκών δυνάμεων. Τέτοιες δυνάμεις, διασώστες του συστήματος έχουν περίοπτη θέση σε πάνελ αστικών ΜΜΕ, σε κύρια άρθρα αστικών φυλλάδων ( ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΕΘΝΟΣ κτλ), ανυψώνονται κάθε τόσο σε δημοσκοπήσεις για να δημιουργηθεί κλίμα πολιτικού προσανατολισμού που βολεύει το σύστημα. Όλα αυτά ένα πράγμα στοχεύουν. Τον εγκλωβισμό της λαϊκής αγανάκτησης και δυσαρέσκειας σε πολιτικά υποκείμενα και σχήματα, που το μόνο που θέλουν και μπορούν είναι, από την μια να χαλιναγωγήσουν την λαϊκή οργή και από την άλλη να είναι συνδιαμορφοτές σε μια πολιτική που έχει ανάγκη σήμερα το κεφάλαιο και το σύστημα του. Οι σαλτιμπάγκοι και οι καιροσκόποι της πολιτικής, οι οποίοι φυτρώνουν σήμερα σαν τα μανιτάρια αποτελούν αναχώματα που θέλουν να παγιδέψουν τον λαό και να εξιλεώσουν το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης.
Τα λεγόμενα αντιμνημονιακά μέτωπα που εμφανίζονται σήμερα είναι ρηχά, αποπροσανατολιστικά και αποτελούν συνονθύλευμα ετερόκλητων, ανομοιογενών δυνάμεων με διαφορετικούς στόχους, τακτικές και στρατηγική. Σε αυτή την κατεύθυνση θέλουν να παρασύρουν και το ΚΚΕ, ριζοσπάστες ανθρώπους που εδώ και χρόνια βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή για την οργάνωση του εργατικού λαϊκού αγώνα. Για άλλη μια φορά σε αυτή τη νέα συμπαιγνία πρωτοστατούν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και νεόκοποι αριστεροί τύπου Κουβέλη, που με το μάτι μόνο στην κάλπη για την διανομή αξιωμάτων και θέσεων θέλουν να συμπαρασύρουν το ΚΚΕ και το συνεπές ταξικό κίνημα σε προτάσεις τυχοδιωκτισμού όπως για την δημιουργία <<αριστερής>> πατριωτικής διακυβέρνησης που τάχα θα σώσει τον λαό από την κρίση και την αντιλαϊκή πολιτική. Ούτε αφελείς είναι, ούτε δεν ξέρουν τι λένε. Είναι ταγμένοι και προσκολλημένοι σε αυτό το σύστημα που ιστορικά συνεχώς το μακιγιάρουν για να αποκρύψουν τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και συστήματος όπου από εκεί απορρέει και η αντιλαϊκή πολιτική. Εσκεμμένα αποκόπτουν την πολιτική από την οικονομία αφήνοντας στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τα μονοπώλια στο πεδίο της οικονομίας και χωρίς να έχουν γραμμή πολιτικής σύγκρουσης και ρήξης με την ταξική εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, κάνουν λόγο για την αρμονία των κερδών των καπιταλιστών και των σύγχρονων εργατικών- λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Έννοιες ασυμβίβαστες και ασυμφιλίωτες σε συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας και όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Οι πολιτικές απάτες και τα ψέματα τους θα πέσουν για άλλη μια φορά στο κενό.
Το ΚΚΕ εμπιστεύεται τον λαό που αυτός θα πει την τελευταία λέξη και θα στείλει όλους αυτούς και το ίδιο σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης στα αζήτητα της ιστορίας. Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης λαϊκής αντεπίθεσης. Αυτό προϋποθέτει χειραφέτηση από την πολιτική επιρροή και ιδεολογία των αστικών και μικροαστικών κομμάτων, ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, καθημερινός αγώνας με ανεβασμένες μορφές πάλης στους χώρους δουλειάς, αγώνας που θα ανοίγει δρόμο για την φιλολαϊκή πολιτική. Σε αυτή τη κατεύθυνση το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, ριζοσπάστες άνθρωποι που συμμετέχουν στα κινήματα της ανυπακοής και απειθαρχίας των εντολοδόχων της Ε.Ε. δίνουν την μάχη σε όρους αυταπάρνησης και προσωπικών θυσιών. Μόνο σε αυτόν τον αγώνα πιάνουν τόπο οι λαϊκές θυσίες.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
