Παζαρεύουν κούρεμα χρέους με πώληση δικτύων νερού.
Άτυπος παγκόσμιος οικονομικός και κοινωνικός πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη γύρω από την αξιοποίηση και την εκμετάλλευση, με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων. Με τον τρόπο αυτόν το νερό και ιδιαίτερα το πόσιμο μετατρέπεται σε πηγή κέρδους για τις πολυεθνικές, με την τιμή του να υπόκειται στους κανόνες της αγοράς. Ο «τζίρος» της βιομηχανίας, σύμφωνα με εκτιμήσεις, κυμαίνεται στο 1,5 τρισ. δολάρια ετησίως.
Το τίμημα το αναλαμβάνει τελικά ο καταναλωτής, ενώ παραδείγματα όπως εκείνο της Βρετανίας ή ακόμη και της Γκάνας αποδεικνύουν ότι η άνοδος της τιμής είναι σταθερή και δεδομένη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους όρους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ελάφρυνση του χρέους των «υπερχρεωμένων χωρών» είναι ακριβώς η ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών που διαχειρίζονται τις πηγές και τα δίκτυα ύδρευσης στις μεγάλες πόλεις.
Η Παγκόσμια Τράπεζα έθεσε ως προϋπόθεση την ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης στη Βολιβία, προκειμένου να εξετάσει το ενδεχόμενο μείωσης κατά 600 εκατ. δολάρια του χρέους της χώρας.
Η δε Αργεντινή υπέκυψε σε πιέσεις για την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ύδρευσης στο Μπουένος Αϊρες, καθώς παρουσιάστηκε ως η μαγική ράβδος που θα έβγαζε τη χώρα από την οικονομική κρίση.
Αλλά ακόμη και στην Ευρώπη και κάτω από διαφορετικές οικονομικές συνθήκες, η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων είναι ένα στοιχείο της οικονομίας της αγοράς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης, και κατ' επέκταση η πώληση των πηγών αυτή την περίοδο, αποτελεί σημείο τριβής και αντικείμενο δημόσιου διαλόγου στη Γερμανία.
Σύμφωνα με το γαλλο-γερμανικό κανάλι Arte, αν και η συγκεκριμένη χώρα θεωρείται «τυχερή» λόγω της ποσότητας αλλά και της ποιότητας των υδάτων της, αντιμετωπίζει σήμερα εξαιτίας της υπεράντλησης και της κατάχρησης κοινά προβλήματα με τις υπόλοιπες τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες.
Η διαχείριση των υδάτινων πόρων ανέκαθεν υπήρξε αρμοδιότητα των δήμων.
Υπό την πίεση όμως της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με τη συγκατάθεση των έως τώρα κυβερνήσεων, ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων ύδρευσης.
Παρόντες εξ αρχής ήταν οι ενεργειακοί όμιλοι RWE, Vattenfall, EnBW Energie Baden-Wuerttemberg, Ε. ΟΝ και Veolia.
Επί του παρόντος, σύμφωνα με την ίδια πηγή, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Ανγκελα Μέρκελ διευκολύνει την πρόσβαση των ιδιωτών στη διαχείριση των πηγών και των ποταμών.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2011, οι κάτοικοι του Βερολίνου με δημοψήφισμα απαίτησαν οι συμβάσεις που αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις της διαχείρισης των υδάτων, και που μέχρι σήμερα κρατούνταν μυστικές, να κοινοποιούνται στους άμεσα εμπλεκομένους. Θέμα με επερχόμενη ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού, με την πολυεθνική Nestle να θέλει να παίξει καθοριστικό ρόλο και με την κυβέρνηση Ερντογάν να έχει εντάξει αυτόν τον τομέα στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, τίθεται και στην Τουρκία.
Ενδεικτικό του σκεπτικισμού γύρω από αυτό το θέμα είναι το άρθρο στην τουρκική εφημερίδα Zaman (27.03.11) της καθηγήτριας Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου, Γκάγε Γιλμάζ, η οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, υπογραμμίζοντας πως η όποια ιδιωτικοποίηση αναφορικά με το νερό στην Τουρκία θα οδηγήσει σε περαιτέρω υποβάθμιση του επιπέδου ζωής του πληθυσμού.
Πώληση αλά τούρκα
Ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν, οι προθέσεις της τουρκικής κυβέρνησης, όπως εμφανίζονται σε δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, περιείχαν μέτρα τα οποία προέβλεπαν την πώληση ποταμών και λιμνών σε ιδιώτες.
Με νόμο, ο οποίος βρήκε αντίθετα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που κατήγγειλαν τις νεοφιλελεύθερες τάσεις της κυβέρνησης αλλά και την κοινή γνώμη, θα επιτρεπόταν σε επιχειρήσεις να υποβάλουν προσφορές για την υπογραφή με το κράτος συμβάσεων παραχώρησης για τη διαχείριση για 49 χρόνια των υδάτινων πόρων και δη του πόσιμου νερού και την εξαγορά των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας της χώρας.
Το τίμημα το αναλαμβάνει τελικά ο καταναλωτής, ενώ παραδείγματα όπως εκείνο της Βρετανίας ή ακόμη και της Γκάνας αποδεικνύουν ότι η άνοδος της τιμής είναι σταθερή και δεδομένη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους όρους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ελάφρυνση του χρέους των «υπερχρεωμένων χωρών» είναι ακριβώς η ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών που διαχειρίζονται τις πηγές και τα δίκτυα ύδρευσης στις μεγάλες πόλεις.
Η Παγκόσμια Τράπεζα έθεσε ως προϋπόθεση την ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης στη Βολιβία, προκειμένου να εξετάσει το ενδεχόμενο μείωσης κατά 600 εκατ. δολάρια του χρέους της χώρας.
Η δε Αργεντινή υπέκυψε σε πιέσεις για την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ύδρευσης στο Μπουένος Αϊρες, καθώς παρουσιάστηκε ως η μαγική ράβδος που θα έβγαζε τη χώρα από την οικονομική κρίση.
Αλλά ακόμη και στην Ευρώπη και κάτω από διαφορετικές οικονομικές συνθήκες, η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων είναι ένα στοιχείο της οικονομίας της αγοράς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης, και κατ' επέκταση η πώληση των πηγών αυτή την περίοδο, αποτελεί σημείο τριβής και αντικείμενο δημόσιου διαλόγου στη Γερμανία.
Σύμφωνα με το γαλλο-γερμανικό κανάλι Arte, αν και η συγκεκριμένη χώρα θεωρείται «τυχερή» λόγω της ποσότητας αλλά και της ποιότητας των υδάτων της, αντιμετωπίζει σήμερα εξαιτίας της υπεράντλησης και της κατάχρησης κοινά προβλήματα με τις υπόλοιπες τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες.
Η διαχείριση των υδάτινων πόρων ανέκαθεν υπήρξε αρμοδιότητα των δήμων.
Υπό την πίεση όμως της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με τη συγκατάθεση των έως τώρα κυβερνήσεων, ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων ύδρευσης.
Παρόντες εξ αρχής ήταν οι ενεργειακοί όμιλοι RWE, Vattenfall, EnBW Energie Baden-Wuerttemberg, Ε. ΟΝ και Veolia.
Επί του παρόντος, σύμφωνα με την ίδια πηγή, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Ανγκελα Μέρκελ διευκολύνει την πρόσβαση των ιδιωτών στη διαχείριση των πηγών και των ποταμών.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2011, οι κάτοικοι του Βερολίνου με δημοψήφισμα απαίτησαν οι συμβάσεις που αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις της διαχείρισης των υδάτων, και που μέχρι σήμερα κρατούνταν μυστικές, να κοινοποιούνται στους άμεσα εμπλεκομένους. Θέμα με επερχόμενη ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού, με την πολυεθνική Nestle να θέλει να παίξει καθοριστικό ρόλο και με την κυβέρνηση Ερντογάν να έχει εντάξει αυτόν τον τομέα στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, τίθεται και στην Τουρκία.
Ενδεικτικό του σκεπτικισμού γύρω από αυτό το θέμα είναι το άρθρο στην τουρκική εφημερίδα Zaman (27.03.11) της καθηγήτριας Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου, Γκάγε Γιλμάζ, η οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, υπογραμμίζοντας πως η όποια ιδιωτικοποίηση αναφορικά με το νερό στην Τουρκία θα οδηγήσει σε περαιτέρω υποβάθμιση του επιπέδου ζωής του πληθυσμού.
Πώληση αλά τούρκα
Ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν, οι προθέσεις της τουρκικής κυβέρνησης, όπως εμφανίζονται σε δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, περιείχαν μέτρα τα οποία προέβλεπαν την πώληση ποταμών και λιμνών σε ιδιώτες.
Με νόμο, ο οποίος βρήκε αντίθετα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που κατήγγειλαν τις νεοφιλελεύθερες τάσεις της κυβέρνησης αλλά και την κοινή γνώμη, θα επιτρεπόταν σε επιχειρήσεις να υποβάλουν προσφορές για την υπογραφή με το κράτος συμβάσεων παραχώρησης για τη διαχείριση για 49 χρόνια των υδάτινων πόρων και δη του πόσιμου νερού και την εξαγορά των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας της χώρας.
