Σήμερα, 5 Ιουνίου του 2012, στις 10 η ώρα το πρωί, βαδίζαμε με την κόρη μου, Ήβη, στην πλατεία Ελευθερίας της Κατερίνης. Ξαφνικά, είδαμε στην πρασινάδα ένα μικρό κοράκι, το οποίο, απ’ ότι φαίνονταν, δεν ήταν ακόμη σε θέση να πετάξει. Περπατούσε πέρα – δώθε, και κάποιες φορές επιχειρούσε να απογειωθεί με μικρά πηδηματάκια, αλλά τα αδύναμα φτερά του δεν μπορούσαν να το σηκώσουν στον αέρα.
Αναρωτηθήκαμε, πώς να βρέθηκε ένα μικρό κοράκι στην κεντρική πλατεία της Κατερίνης και εκείνο που μπορέσαμε να υποθέσουμε, ως την πιθανότερη εξήγηση, ήταν ότι έφυγε πρόωρα από τη φωλιά του, που θα βρίσκονταν, μάλλον, κάπου ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα των μεγάλων πλατάνων της πλατείας. Γιατί όμως δεν φαίνονταν πουθενά οι γονείς του;
Σε όλους τους παρατηρητές πουλιών στην άγρια φύση, είναι γνωστό ότι όταν ένα πουλάκι φύγει πρόωρα από τη φωλιά και βρεθεί στο έδαφος, οι γονείς του δεν το εγκαταλείπουν. Το παρακολουθούν συνεχώς από ψηλά και κατά διαστήματα κατεβαίνουν και του παρέχουν τροφή. Αυτό διαρκεί, μέχρις ότου το πουλάκι δυναμώσει και γίνει ικανό να πετά κανονικά.
Περιμέναμε, λοιπόν, αρκετά λεπτά, μήπως εμφανιστούν οι γονείς – κόρακες και μάλιστα του βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες. Όμως δεν έγινε τίποτα, οι γονείς ήταν άφαντοι. Το πουλάκι εξακολουθούσε να περπατά στην πρασινάδα και κάποιες φορές πλησίαζε επικίνδυνα προς το δρόμο των αυτοκινήτων, αλλά γρήγορα επέστρεφε πάλι πίσω. Επειδή αγωνιούσαμε για την τύχη του, η κόρη μου πρότεινε να το πιάσουμε και να το πάμε σε έναν γνωστό μας κτηνίατρο, ο οποίος – το γνωρίζαμε από άλλες φορές – ήταν ειδικός στο να μεγαλώνει τέτοια πουλάκια.
.jpg)
Πράγματα, δεν ήταν δύσκολο να το πιάσουμε, αλλά μόλις το κράτησα στα χέρια μου, έγινε κάτι αναπάντεχο. Το πουλάκι άρχισε να κρώζει δυνατά και σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν οι δυο γονείς του, άγνωστο από πού, και έκρωζαν κι εκείνοι πολύ δυνατά, πάνω από τα κεφάλια μας, σα να μας έλεγαν:«Κάτω τα χέρια από το παιδί μας!»
Αμέσως καταλάβαμε ότι το μικρό κοράκι δεν ήταν εγκαταλειμμένο, Αθέατοι από εμάς, μέσα από τις φυλλωσιές των πλατάνων, το παρακολουθούσαν συνεχώς οι γονείς του, έτοιμοι να επέμβουν, αν χρειαζόταν. Μετά απ’ αυτό, σκεφτήκαμε ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχούμε για το μικρό και το αφήσαμε πάλι επάνω στην πρασινάδα.
Φεύγοντας από την πλατεία, διαπιστώσαμε, συζητώντας, πόσο καλά μοιάζει να λειτουργούν οι νόμοι της ζωής στη φύση. Τα ζώα προστατεύουν τα μικρά τους και τα υπερασπίζονται εναντίον οποιουδήποτε κινδύνου με ενεργητικότητα και αυταπάρνηση. Και μετά από αυτή τη διαπίστωση, δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε τη σύγκριση με τη σημερινή πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα στην πατρίδα μας, την Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι είναι άνεργοι, απροστάτευτοι και χωρίς ουσιαστική ιατροφαρμακευτική φροντίδα.
Μήπως πέσαμε κάτω από το επίπεδο των ζώων;
Καλό μεσημέρι σε όλους.
Αργύρης Ολοκτσίδης
