Σήμερα (Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015), συμπληρώνει 40 μέρες ο μπαμπάς......Σαράντα δειλινά που έχασε το ηλιοβασίλεμα που έλεγε και μαμά μου το απόγευμα. Και του άρεσε τόσο πολύ να το απολαμβάνει από το μπαλκόνι! ΄Οταν τα εγγόνια ήταν μικρότερα, τα φώναζε ** Ελάτε, να δούμε τον ήλιο που φεύγει και πάει δε άλλα παιδάκια!** Φυσικά μετά, μην ξεχνώντας ποτέ την εκπαιδευτική του ιδιότητα, εξηγούσε ότι η γη γυρίζει και όχι ο ήλιος γύρω από τη γη....... Η κόρη σου Ουρανία Κατσαμάκα. Σαράντα μέρες συμπληρώνονται σήμερα, χωρίς τον άνθρωπό μας, ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΤΣΑΜΑΚΑ, του Μιχαήλ και της Ουρανίας. Ο Θανάσης Κατσαμάκας, εκτός των άλλων, ήταν άνθρωπος ευσεβής και θρησκευόμενος. Σήμερα, λοιπόν, γιορτή της...
Κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά λεγόμενα, η υπέροχη ψυχή του αείμνηστου Θανάση, φθάνει στα ουράνια, στα χέρια του Κυρίου μας.To μνημόσυνό του, θα τελέσει η οικογένειά του, την ΚΥΡΙΑΚΗ 6 Σεπτεμβρίου 2015, μετά τη Θεία Λειτουργία ,στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Νικολάου, στην κεντρική πλατεία του Λιτοχώρου. Θανάση Κατσαμάκα,φτωχότερη η ζωή μας χωρίς την παρουσία σου, με την αιφνίδια έξοδό σου από τον μάταιο τούτο κόσμο. Θα γράψω αυθόρμητα και **αδέσποτα**. όπως λέει και η λαϊκή ρήση <<Συγχώρεσέ με Δέσποτα, αν τάγραψα Αδέσποτα>>. Ο άνθρωπος Θανάσης Κατσαμάκας, ήταν αφιερωμένος στον άνθρωπο, από όλα τα μετερίζια που υπηρέτησε. Δάσκαλος, με τον άνθρωπο. Διευθυντής σχολείου, με τον άνθρωπο. Δήμαρχος, με τον άνθρωπο. Αντιπρόεδρος στο Διοικητικό συμβούλιο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, με τον άνθρωπο......Μου το έλεγε πάντα και καμάρωνε και ήταν ενθουσιασμένος και ικανοποιημένος, που η μοίρα της ζωής του, τον έταξε να υπηρετεί τον άνθρωπο. Ο συνάδελφος και δάσκαλός μου, Θανάσης Κατσαμάκας, ήταν το πρότυπό μου στη διδασκαλική μου καριέρα των τριάντα πέντε χρόνων. 1975 - 2003!!! Δεν ξεχνάμε ότι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μας έκανε μαθήματα Αγγλικών, εκτός ωραρίου εργασίας, στο παλαιό πατρικό του σπίτι, στον επάνω όροφο. Ζούσαν και ο μπαρμπα - Μιχάλης και η θχιά Ουρανία. Βγάζαμε τα παπούτσια μας και τα αφήναμε κάτω στο χαγιάτι, και ανεβαίναμε την ωραία στρωμένη ξύλινη σκάλα, μόνο με τις κάλτσες στα πόδια μας. Στο χώρο που καθόμασταν, μπροστά μας υψωνόταν η πλούσια σε βιβλία, βιβλιοθήκη του Θανάση. Τώρα μιλάμε για εκείνα τα χρόνια, πριν το 1967. Πολλές φορές έπαιρνε και σοκολάτες και έδινε σε όλους μας από ένα κομματάκι. Δεν ξεχνάμε ότι μας ανακοίνωνε το πρωί, σε όλο το σχολείο, ότι το βράδυ σε μια αίθουσα του 2ου Δημοτικού σχολείου, όποιος και όποια θέλει να έρθει να παρακολουθήσει προβολή σλάιτς για τον ΄Ολυμπο και για όλα τα άλλα μέρη της Ελλάδας μας. <<Φίσκα>> , (γεμάτη), από μαθητές και μαθήτριες η αίθουσα. Δεν ξεχνώ κάτι εντελώς προσωπικό μου. Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 1965, γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα, πέθανε ο αείμνηστος πατέρας μου, Δημητρός Γιαννουλόπουλος, Τη Δευτέρα έγινε η κηδεία του και την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 1965, πήγα πάλι στο σχολείο. Ο Θανάσης εκείνη τη χρονιά δεν είχε την τάξη μας. Μετά την προσευχή το πρωί στην αυλή του σχολείου, με πλησίασε ο μόνος δάσκαλος , Θανάσης Κατσαμάκας, και αφού με χάιδεψε μου είπε, <<Γιώργο πάει ο καημένος ο μπαμπάς>>. Εγώ έσκυψα το κεφάλι και δεν είπα τίποτα. ΄Οταν έγινα δάσκαλος, διαπίστωσα ότι εκτός της ανθρώπινης κίνησης του Θανάση το 1965, ήταν και ένα μάθημα διαχείρισης πένθους στο σχολείο. Ευχή μου πάντα ήταν να μην αντιμετωπίσω τέτοιες καταστάσεις στα σχολεία που υπηρέτησα, αλλά η ζωή αλλιώς τα φτιάχνει.΄Οταν είχα να διαχειριστώ κατάσταση πένθους στο σχολείο μου, εκτός των άλλων κινήσεων που έκανα ,μπροστά μου πρώτα ήταν η συμπεριφορά του Θανάση σε μένα το 1965. Ήρθαν όμως κάποια δύσκολα χρόνια. Τα χρόνια της δικτατορίας του 1967. Ο Θανάσης Κατσαμάκας, ως ελεύθερος άνθρωπος που ήταν, δεν ΛΥΓΙΣΕ, μπροστά στο στρατηγό Πετάνη και προτίμησε ενσυνείδητα την απόλυσή του από την υπηρεσία, παρά να <<συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις>>. Η ημέρα που έφυγε από αυτόν τον κόσμο,ήταν η μέρα που το 1974 η δημοκρατική κυβέρνηση τον επανέφερε δικαιωμένο στην ενεργό υπηρεσία του δασκάλου, όπως είπε και ο φίλος Δήμαρχος Δίου - Ολύμπου Κώστας Δημόπουλος, στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε μέσα στη εκκλησία του Αγίου Νικολάου,μετά την εξόδιο ακολουθία. Δύσκολα τα χρόνια εκείνα που ήταν εκτός υπηρεσίας ο δάσκαλός μας. Φυσικά ο ίδιος πίστευε ότι μια μέρα θα έρθει η άνοιξη. Κάθε μέρα με ένα ταγαράκι( τρουβά ), πήγαινε με τα πόδια στην Πλάκα,και ασχολούνταν σε ένα κτηματάκι του πατέρα του. Οι γονείς του ζούσαν. Δεν μπορεί οι γονείς, ιδίως η μάνα, να μην στεναχωριούνται όταν έβλεπαν το παιδί τους απολυμένο από την υπηρεσία; Δεν το έδειχναν οι άνθρωποι, αλλά η καρδούλα τους το ήξερε. ΄ΗΡΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ! Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΛΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ! Κάποια στιγμή ο αείμνηστος επιθεωρητής εκπαίδευσης των σχολείων της Πιερίας και αναπληρωτής Γενικός Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης τω νομών Πιερίας, Ημαθίας, Κιλκίς και Πέλλας, γείτονάς μου και φίλος μου (κολλητά τα σπίτια μας), άνθρωπος και γεννημένος για δάσκαλος Μίμης ( Δημήτρης), Παππάς,γαμπρός στο Λιτόχωρο με σύζυγο την Καίτη Χιάμπου,αδερφός του Ακριβοδίκαιου και ανθρώπινου ,γνωστού στο Δικαστικό και Νομικό κόσμο της Ελλάδας Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΠΑ, καταγόμενοι από το Μικρό Περιστέρι Μετσόβου Ιωαννίνων, τα λεγόμενα <<παπαδάκια>>. Ο Μίμης, λοιπόν, τοποθετεί νόμιμα τον Θανάση, Διευθυντή του σχολείου. Ο Θανάσης του είπε <<άστο Μίμη, θα βρείς το μπελά σου, μη με βάζεις Διευθυντή>>!!! Ο Μίμης όμως εφάρμοσε τον Νόμο και τοποθέτησε Διευθυντή το Θανάση. Το τί άκουσε ο Μίμης, δεν περιγράφονται!! Βέβαια πέρασαν τα χρόνια, σβήνουμε και κάτι! Τα άκουσε ο Μίμης, από Νομάρχη, Βουλευτές, Υπουργείο και λοιπούς. Κατάλαβαν όμως όλοι αυτοί σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι ο επιθεωρητής και άνθρωπος Μίμης Παππάς, είχε δίκιο, δικαιώθηκε με την τοποθέτηση του Θανάση ως Διευθυντή. Του ζήτησαν του επιθεωρητού συγγνώμη δημόσια Όα αυτά και τα παρακάτω, μου τα εκμυστηρεύτηκε ο αείμνηστος επιθεωρητής, συνάδελφός μου και γείτονάς μου Μίμης Παππάς.Ο Μίμης το έτος 1975 που διάβαζα να δώσω εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία και μου επισήμανε να διαβάσω για θέμα έκθεσης ιδεών << για την ΠΑΡΑΔΟΣΗ>>. Τον Σεπτέμβριο του 1975 έπεσε θέμα έκθεσης ιδεών στις εξετάσεις μου για τη εισαγωγή μου στην Παιδαγωγική Ακαδημία <<Η Παράδοση αποτελεί πρόοδο όταν την προσαρμόζεις στο πέρασμα των χρόνων, και αποτελεί οπισθοδρόμηση όταν καθηλώνεσαι σ αυτήν>>.Μπορώ και δικαούμαι να ξεχάσω το Μίμη Παππά;;; Μου εκμυστηρεύτηκε ο Μίμης, Γιώργο μου είπε στο φάκελο του Θανάση (υπήρχαν οι φάκελοι εκείνα τα χρόνια),γράφουν << ο δάσκαλος Θανάσης Κατσαμάκας είναι οπαδός του <<εξτρεμιστού>> υιού του Γεωργίου Παπανδρέου, Αντρέα>>. Στις δημοκρατίες κάθε ελεύθερος άνθρωπος επιλέγει συνταγματικά και δικαιωματικά τίνος <<οπαδός>>, θα είναι, τι θα ψηφίζει και τι θα πιστεύει! ΄Ετσι έκανε κι ο Θανάσης . Ευκαιριακά να πω ότι και ο Μίμης Παππάς, σαν νέος και νεοδιόριστος δάσκαλος στο Μέτσοβο, είχε τις <<περιπετειούλες του>>. Για να ξεφύγει από το <<κυνηγητό>>, έκανε ΚΡΥΦΑ αίτηση ( αυτός και ο επιθεωρητής του το ήξερε), (υπήρχαν και τότε και άνθρωποι καλοί κάποιοι από τους επιθεωρητές εκπαίδυσης), διάβασε και έδωσε εξετάσεις ΚΡΥΦΑ ( αυτός και ο επιθεωρητής του το ήξερε),και πέτυχε σε καλή σειρά στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στην Αθήνα, για διετή μετεκπαίδευση. Ο επιθεωρητής του στο Μέτσοβο του πρότεινε αυτή τη λύση για να ξεφύγει από τους <<διώκτες του>>.Τον συνάντησε ένας διώκτης του στην Αθήνα, και τον ρώτησε << Μίμη τι κάνεις στην Αθήνα? >>. και του απάντησε ο Μίμης <<πέτυχα και παρακολουθώ τη διετή μετεκπαίδευση δασκάλων>>. Εκείνος του απάντησε << και εμείς πώς δεν το πήραμε χαμπάρι, για να σε <<κόψουμε;;;>>,Ο Μίμης Παππάς νεότατος δάσκαλος του απάντησε στωικά<< ίσως κοιμόσασταν>>. Περιπέτειες είχα και ο ίδιος στη διδασκαλική μου καριέρα,αλλά δεν λύγισα, σκεπτόμενος τον αείμνηστο δάσκαλό μου , Θαανάση Κατσαμάκα. ΄Ελεγα λοιπόν, ο Θανάσης Κατσαμάκας, μικρός στην ηλικία, νεοδιόριστος δάσκαλος, δικτατορική κυβέρνηση, οι γονείς του ζούσαν, ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΕ!!! Εγώ, τριάντα και......χρόνια υπηρεσίας στην εκπαίδευση, μεγαλούτσικος στην ηλικία, δημοκρατική κυβέρνηση, οι γονείς μου δεν ζούνε για να στεναχωρηθούν, ΚΑΙ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ;;; ΟΧΙ, ΒΕΒΑΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πάντοτε στους διώκτες μου, κατώτερους και ανώτερούς μου, τους έλεγα, ΕΙΧΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΝ ΗΡΩΑ, ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΤΣΑΜΑΚΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ!!!!!!!!!!!!!! Και δεν λύγισα.Εξάντλησα την ιεραρχία και συνταξιοδοτήθηκα Προϊστάμενος Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται ο συνάδελφος και δάσκαλός μου, Θανάσης Κατσαμάκας. ΘΑΝΑΣΗ, όσο ζούμε θα σε θυμόμαστε. Δεν μπορούμε και δεν δικαιούμαστε να σε ξεχάσουμε. Ο Θανάσης Κατσαμάκας ήταν ελεύθερος και υπεύθυνος άνθρωπος και δάσκαλος. Αυτό ακολουθούσα και ο ίδιος και όπως δίδασκε και έλεγε ο ΠΑΝΣΟΦΟΣ Πιεριεύς καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αείμνηστος (έφυγε πολύ νωρίς κι αυτός), ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΣΟΛΑΚΗΣ. ΄Ελεγε, λοιπόν ο δάσκαλος Χρίστος Τσολάκης. << ο δάσκαλος πρέπει να είναι ελεύθερος και υπεύθυνος. Ο ελεύθερος δάσκαλος, βγάζει ελεύθερους μαθητές, ο υπεύθυνος δάσκαλος βγάζει υπεύθυνους μαθητές. ΟΣΟ πιο ελεύθερος είναι ο δάσκαλος, ΤΟΣΟ πιο ελεύθερους μαθητές βγάζει, ΟΣΟ πιο υπεύθυνος είναι ο δάσκαλος, ΤΟΣΟ πιο υπεύθυνους μαθητές βγάζει>>. Θανάση, εσένα είχα πρότυπο και τα λόγια του Χρίστου Τσολάκη. Τώρα τί πήραν οι γενναιές των μαθητών και των μαθητριών που <<πέρασαν απο τα χέρια μου>>, ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΕ ΚΡΙΝΟΥΝ. Θανάση Κατσαμάκα, Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ!!
Με σεβασμό στη μνήμη σου
Γιώργος Δ. Γιαννουλόπουλος,
συνάδελφος και δάσκαλός μου.
