ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ -ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ
Ο Σεπτέμβριος σημαίνει για τους μαθητές και γενικότερα για την σπουδάζουσα νεολαία τέλος της ξεγνοιασιάς, του παιχνιδιού και της καλοκαιρινής ραστώνης και επιστροφή στα θρανία της μάθησης, του μόχθου και της στενάχωρης προσπάθειας.
Υπάρχει, βέβαια, μια...
μερίδα μαθητών, που λαχταρούν να επιστρέψουν στα σχολειά τους, γιατί έχουν βάλει στόχο τους να σπουδάσουν και να αναδειχθούν άξια και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας. Όμως η πλειοψηφία των νέων αντιμετωπίζει ως καταναγκαστική εργασία την φοίτηση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και την θεωρεί μια ατελέσφορη προσπάθεια, αφού πιστεύει ότι δεν εξασφαλίζεται το μέλλον του, με την κρατούσα πραγματικότητα, επαγγελματικά και κοινωνικά. Έτσι εξηγείται η χαμηλή απόδοση και απογοητευτική βαθμολογία ενός μεγάλου αριθμού αποφοίτων Λυκείου, που παίρνει μέρος κατ’ έτος στις Πανελλαδικές εξετάσεις.
Τα αίτια της απογοητευτικής κατάστασης είναι πολλά και ποικίλα. Μεταξύ αυτών διαλαμβάνονται ,οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ανάλογα με τα «κέφια» του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας, η έλλειψη αξιολόγησης με γνώμονα την αριστεία διδασκόντων και διδασκομένων, τα ακατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα που αποσκοπούν στην μηχανική αποστήθιση της διδακτέας ύλης από τους μαθητές, αντί της εμβάθυνσης στη γνώση, της ανάπτυξης της κριτικής αντίληψης και ώθησης των διδασκομένων προς τη δημιουργική έρευνα, η ποιότητα των σχολικών εγχειριδίων, η ανεπαρκής κατάρτιση και μη διαρκής επιμόρφωση του διδακτικού προσωπικού επί των νέων γνωσιολογικών αντικειμένων και εκπαιδευτικών μεθόδων, τα ακατάλληλα και ελλιπή σε εξοπλισμό διδακτήρια και τέλος η μηδαμινή ετήσια δημόσια δαπάνη για την παιδεία.
Από την άλλη μεριά τα σχολεία μας έχουν καταντήσει «ξέφραγο αμπέλι», με την συνδικαλιστική οργάνωση και κομματοποίηση των μαθητών, πατροναρισμένη πολλές φορές από φανατισμένους εκπαιδευτικούς, με την ύπουλη διακίνηση αντεθνικών και αντιχριστιανικών ιδεολογιών, που προετοιμάζουν τους αυριανούς αναρχικούς ,αντιεξουσιαστές, βομβιστές, καταληψίες, καταστροφείς των δημόσιων εκπαιδευτηρίων και υπέρμαχους της απαξίωσης και χλευασμού κάθε ιεραρχίας και αξιοκρατίας στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Τα παιδιά μας πάσχουν από έλλειψη στόχων, δημιουργικού οράματος και αισιοδοξίας για το μέλλον τους, αφού τα όνειρά τους τα καταπνίγουν η περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα της ανεργίας, της φτώχειας, της διαφθοράς, και της προκλητικής αναισχυντίας του ψεύδους και ανηθικότητας, που διαχέεται από τα βουλευτικά έδρανα μέχρι τα μαθητικά θρανία.
Η παρατηρούμενη στις μέρες μας σταδιακή αποχριστιανοποίηση και απεθνικοποίηση της ελληνικής παιδείας με την στοχευόμενη αντικατάσταση του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ομολογιακού και ηθικοπλαστικού χαρακτήρα σε μάθημα θρησκειολογίας, η κατάργηση της υποχρεωτικής προσευχής στα σχολεία, η παραχάραξη του μαθήματος της ιστορίας μας και η απογύμνωση του μαθήματος της γλώσσας από κείμενα ψυχικής, πνευματικής και εθνικής καλλιέργειας, η υποστηριζόμενη καθαίρεση των θρησκευτικών μας συμβόλων από τα σχολεία για να μη «θίγονται» οι φιλοξενούμενοι στη χώρα μας αλλόθρησκοι μαθητές, αλλοιώνουν το εθνικό και ηθικό υπόβαθρο των μαθητών και τα αφήνουν αθωράκιστα και εκτιθεμένα στους μύριους εθνικούς, ηθικούς και πνευματικούς κινδύνους που τα πολιορκούν εν όψει των ραγδαίων εξελίξεων της τεχνολογίας της πληροφορικής και της επεκτεινόμενης παγκοσμιοποίησης.
Αν δεν αφυπνισθούμε από τον λήθαργο και την αδράνεια, που επέφερε στην χώρα μας η βαθειά ηθική και οικονομική κρίση και αν δεν αναδείξουμε ανιδιοτελείς, φιλοπάτριδες, ηθικά ανεπίληπτους και κοινωνικά καταξιωμένους εκπροσώπους μας ,που να πάρουν στα στιβαρά τους χέρια τα ηνία αυτού του φθίνοντος και καταρρέοντος κράτους και αν δεν καταπιαστούν ειδικότερα, άμεσα και ουσιαστικά, με την επίλυση του ευαίσθητου θέματος της παιδείας, φοβούμαι ότι σύντομα θα κλάψουμε επί ερειπίων.
Τα αίτια της απογοητευτικής κατάστασης είναι πολλά και ποικίλα. Μεταξύ αυτών διαλαμβάνονται ,οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ανάλογα με τα «κέφια» του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας, η έλλειψη αξιολόγησης με γνώμονα την αριστεία διδασκόντων και διδασκομένων, τα ακατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα που αποσκοπούν στην μηχανική αποστήθιση της διδακτέας ύλης από τους μαθητές, αντί της εμβάθυνσης στη γνώση, της ανάπτυξης της κριτικής αντίληψης και ώθησης των διδασκομένων προς τη δημιουργική έρευνα, η ποιότητα των σχολικών εγχειριδίων, η ανεπαρκής κατάρτιση και μη διαρκής επιμόρφωση του διδακτικού προσωπικού επί των νέων γνωσιολογικών αντικειμένων και εκπαιδευτικών μεθόδων, τα ακατάλληλα και ελλιπή σε εξοπλισμό διδακτήρια και τέλος η μηδαμινή ετήσια δημόσια δαπάνη για την παιδεία.
Από την άλλη μεριά τα σχολεία μας έχουν καταντήσει «ξέφραγο αμπέλι», με την συνδικαλιστική οργάνωση και κομματοποίηση των μαθητών, πατροναρισμένη πολλές φορές από φανατισμένους εκπαιδευτικούς, με την ύπουλη διακίνηση αντεθνικών και αντιχριστιανικών ιδεολογιών, που προετοιμάζουν τους αυριανούς αναρχικούς ,αντιεξουσιαστές, βομβιστές, καταληψίες, καταστροφείς των δημόσιων εκπαιδευτηρίων και υπέρμαχους της απαξίωσης και χλευασμού κάθε ιεραρχίας και αξιοκρατίας στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Τα παιδιά μας πάσχουν από έλλειψη στόχων, δημιουργικού οράματος και αισιοδοξίας για το μέλλον τους, αφού τα όνειρά τους τα καταπνίγουν η περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα της ανεργίας, της φτώχειας, της διαφθοράς, και της προκλητικής αναισχυντίας του ψεύδους και ανηθικότητας, που διαχέεται από τα βουλευτικά έδρανα μέχρι τα μαθητικά θρανία.
Η παρατηρούμενη στις μέρες μας σταδιακή αποχριστιανοποίηση και απεθνικοποίηση της ελληνικής παιδείας με την στοχευόμενη αντικατάσταση του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ομολογιακού και ηθικοπλαστικού χαρακτήρα σε μάθημα θρησκειολογίας, η κατάργηση της υποχρεωτικής προσευχής στα σχολεία, η παραχάραξη του μαθήματος της ιστορίας μας και η απογύμνωση του μαθήματος της γλώσσας από κείμενα ψυχικής, πνευματικής και εθνικής καλλιέργειας, η υποστηριζόμενη καθαίρεση των θρησκευτικών μας συμβόλων από τα σχολεία για να μη «θίγονται» οι φιλοξενούμενοι στη χώρα μας αλλόθρησκοι μαθητές, αλλοιώνουν το εθνικό και ηθικό υπόβαθρο των μαθητών και τα αφήνουν αθωράκιστα και εκτιθεμένα στους μύριους εθνικούς, ηθικούς και πνευματικούς κινδύνους που τα πολιορκούν εν όψει των ραγδαίων εξελίξεων της τεχνολογίας της πληροφορικής και της επεκτεινόμενης παγκοσμιοποίησης.
Αν δεν αφυπνισθούμε από τον λήθαργο και την αδράνεια, που επέφερε στην χώρα μας η βαθειά ηθική και οικονομική κρίση και αν δεν αναδείξουμε ανιδιοτελείς, φιλοπάτριδες, ηθικά ανεπίληπτους και κοινωνικά καταξιωμένους εκπροσώπους μας ,που να πάρουν στα στιβαρά τους χέρια τα ηνία αυτού του φθίνοντος και καταρρέοντος κράτους και αν δεν καταπιαστούν ειδικότερα, άμεσα και ουσιαστικά, με την επίλυση του ευαίσθητου θέματος της παιδείας, φοβούμαι ότι σύντομα θα κλάψουμε επί ερειπίων.
