Καλημέρα σε όλες και όλους. Την Κυριακή βρέθηκα με τη μητέρα μου στο νοσοκομείο μας, για ένα μικρό θέμα υγείας. Εκεί στα επείγοντα οι περισσότερες συζητήσεις είχαν... πολιτικό ενδιαφέρον, κυρίως για τις τοπικές εκλογές. Τις απέφυγα όλες, με εξαίρεση έναν παλιό αγαπητό φίλο και 2 γνωστές του. Αλλά το όλο θέμα με έκανε να θυμηθώ...
Το...
2004 το νοσοκομείο Κατερίνης ήταν ένα κουφάρι, που στα χαρτιά είχε ολοκληρωθεί! Θα είχαμε μείνει για άλλα 50 χρόνια στο παλιό νοσοκομείο, αν δεν ρισκάριζαν κάποιοι την πολιτική τους καριέρα για να μπορέσουν να κάνουν την υπέρβαση και να υλοποιηθεί το έργο... Στις εκλογές του 2009 ο κόσμος τους έστειλε σπίτι τους, επιλέγοντας από το ίδιο κόμμα αυτούς που υπόσχονταν μπάλες, στολές και άλλες χορηγίες.
Σήμερα, το 2019, οι άνθρωποι με τις χορηγίες συνεχίζουν να τις μοιράζουν, χωρίς να έχουν καταφέρει να προσθέσουν κάποιο έργο σφραγίδα στον τόπο, χωρίς να έχουν πετύχει κάτι μεγάλο και οφθαλμοφανές.
Την ίδια ώρα, η πλειοψηφία των χωριών του Δήμου Κατερίνης δεν έχει νερό για αρκετές ημέρες το καλοκαίρι, ή έχει νερό πολύ κακής ποιότητας. Καθώς και δεκάδες άλλα προβλήματα.
Άραγε οι πολίτες το 2019 στις δημοτικές εκλογές θα επιλέξουν τις μπάλες, τις στολές, τις χορηγίες και τα προεκλογικά έργα (συνήθως κακής ποιότητας και σε κάποιες περιπτώσεις αγνώστου προϋπολογισμού); Ή θα σκεφτούν ότι χρειάζεται κάπου κάπου να μπαίνουν μπροστά και άνθρωποι που θα δουλέψουν και θα αλλάξουν τη ζωή μας προς το καλύτερο;
Το νέο νοσοκομείο μας δεν έγινε με ευχολόγια, μικροχορηγίες και υποσχέσεις. Έγινε με αγώνα, συγκρούσεις, θυσίες. Σήμερα το απολαμβάνουμε όλοι ως κάτι δεδομένο και έχουμε ξεχάσει τις λεπτομέρειες. (Η αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερα προσφέρει ένας σοβαρός πολιτικός, τόσο λιγότερη φιγούρα κάνει).
Σκεφτόμουν την Κυριακή... Πόσες χιλιάδες Πιεριείς σώθηκαν από τη λειτουργία του νέο νοσοκομείου; Πόσοι θα είχαν κυριολεκτικά πεθάνει αν δεν είχε λειτουργήσει; Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε επιλέξει το 2004 πολιτικούς που απλώς "θα μοίραζαν μπάλες, στολές, χορηγίες και υποσχέσεις για λεφτά" αντί να κάνουν έργα;
Τι θα διαλέξουμε αυτή τη φορά; Ανθρώπους έτοιμους να μπουν στη φωτιά και να λύσουν προβλήματα; Δημοσιοσχετίστες που υπόσχονται; Άλλους κουρασμένους; Αυτούς που θα δώσουν λίγα ή πολλά χρήματα;
Η απόφασή μας θα κρίνει τη ζωή μας τα επόμενα χρόνια. Όπως η απόφαση του 2004 μας έδωσε νέο νοσοκομείο και πολλά άλλα έργα...
ΥΓ. Ευχαριστούμε ως οικογένεια τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για την άριστη αντιμετώπιση και επίλυση του μικρού μας προβλήματος
