Κάποιοι μικροί, ανιστόρητοι και για λύπηση τύποι βεβήλωσαν μια πινακίδα προς τιμήν ενός Μακεδονομάχου, του Γεωργίου Τόμπρα, στην Αγία Παρασκευή.
Κρίμα, μόνο κρίμα γι' αυτή μας την παρακμή...
Ποιός ήταν ο Γεώργιος Τόμπρας ή Καπετάν Ρουπακιάς
Κρίμα, μόνο κρίμα γι' αυτή μας την παρακμή...
Ποιός ήταν ο Γεώργιος Τόμπρας ή Καπετάν Ρουπακιάς
Γεννήθηκε την 1-1-1878 στο Αϊβαλί (Κυδωνίες ) της Μικράς Ασίας. Από μικρός ήλθε στην Ελλάδα και σπούδασε φαρμακοποιός στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο από το 1895 μέχρι το 1900. Συγχρόνως ,από τις 31-3-1897 κατετάγη στον Ελληνικό στρατό που τελούσε τότε υπό επιστράτευση και τον Ιούνιο του 1900 πήρε τον βαθμό του ανθυποφαρμακοποιού, δηλαδή του ανθυπολοχαγού. Τον Μάρτιο του 1905 εγκατέλειψε την θέση του και πήγε στην τότε Τουρκοκρατούμενη Δυτική Μακεδονία για να συμμετάσχει σαν εθελοντής στον Μακεδονικό αγώνα. Ηταν η εποχή που εν όψει κατάρρευσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Βούλγαροι προσπαθούσαν να αποκτήσουν με βίαια μέσα,ομαδικές δολοφονίες, διωγμούς κλπ,με εθνοκάθαρση θα λέγαμε σήμερα, όσο το δυνατόν περισσότερα ερείσματα στην Μακεδονία με στόχο την μελλοντική προσάρτηση της .
Ο θάνατος του Παύλου Μελά στο τέλος του 1904 είχε πτοήσει το ηθικό των υπόδουλων Ελλήνων της Δυτ. Μακεδονίας και εθελοντές από όλα τα μέρη της Ελλάδας έσπευδαν να αναπτερώσουν το ηθικό τους και να δώσουν νέα πνοή στον αγώνα τους.
Ξεκίνησε να πολεμάει σαν υπαρχηγός του καπετάν Ρούβα, του υπολοχαγού (και μετέπειτα γνωστού στρατηγού ) Κατεχάκη. Και όταν λέμε να πολεμάει μιλάμε για συνεχείς και πολύμηνες μάχες σώμα με σώμα απέναντι στον τουρκικό στρατό και τις συμμορίες των Βουλγάρων κομιτατζήδων, μέσα στον βούρκο και στα έλη της περιοχής.
Επιστρέφει για πολύ λίγο στην Αθήνα και τον Νοέμβριο του 1906, η εν Αθήναις διοίκηση του Μακεδονικού Αγώνα, έχοντας πλέον εκτιμήσει τα πολεμικά του προσόντα και τον ηρωισμό του τον διατάσσει να επιστρέψει και πάλι στην Μακεδονία ,σαν αρχηγός σώματος πλέον, με το ψευδώνυμο Καπετάν Ρουπακιάς,δρώντας κυρίως στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών.
Τον αναφέρει επανηλειμένα η Πηνελόπη Δέλτα στο πασίγνωστο έργο της ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ όπου Βάλτος ήταν η λίμνη των Γιαννιτσών. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1906 σε μάχη απέναντι στους Βουλγάρους στο Βουλγαροκρατούμενο χωριό Αλάρ, σημερινό Αρχοντικό Κοζάνης, τραυματίζεται βαρύτατα.
Νοσηλεύτηκε για είκοσι ημέρες μεταξύ ζωής και θανάτου δίπλα στην λίμνη των Γιαννιτσών και αφού βελτιώθηκε ελαφρά η υγεία του επέστρεψε στην Αθήνα για περαιτέρω ανάρρωση.
Τον Μάρτιο του 1907 η εν Αθήναις διοίκηση του Μακεδονικού αγώνα τον κάλεσε και τον ερώτησαν εάν μπορούσε και εάν ήθελε να επαναλάβει την δράση του στην Μακεδονία ,αφού λόγω κάποιων επιτυχιών των Τούρκων και των Βουλγάρων ο αγώνας είχε πάρει άσχημη τροπή. Οι θεράποντες ιατροί του το απέκλεισαν. Όμως ο Τόμπρας τους αγνόησε και επικεφαλής πλέον σώματος 100 ανδρών επιστρέφει στην Δ.Μακεδονία.
Ακολουθούν συνεχείς νικηφόρες μάχες με αποκορύφωμα την μάχη του Ιουλίου του 1907 κοντά στην Καστοριά κατά την οποία εξοντώθηκε ένα ολόκληρο Βουλγαρικό τμήμα και φονεύθηκε ο επικεφαλής της Βουλγαρικής προπαγάνδας και των ομάδων των κομιτατζήδων όλης της Δυτ. Μακεδονίας ονόματι Κρασάκωφ. Ηταν η καλύτερη απάντηση για την άνανδρη δολοφονία ένα μήνα πριν του ήρωα Τέλλου Αγρα τον οποίο οι Βουλγαροι κομιτατζήδες, ενώ τον κάλεσαν μόνο του και άοπλο για δήθεν ειρηνευτικές συνομιλίες, τον συνέλαβαν και τον κρέμασαν. Η Πηνελόπη Δέλτα περιγράφει συγκλονιστικά το γεγονός στα ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ. Ηταν τέτοια η απήχηση του θανάτου του Κρασάκωφ και της διάλυσης της συμμορίας του ώστε από εκείνη την ημέρα,σε συνδιασμό και με άλλες επιτυχίες των Μακεδονομάχων, άρχισε να κάμπτεται η δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων στην Μακεδονία, το δε γεγονός αυτό προβλήθηκε με θριαμβευτικά σχόλια στις Αθηναϊκές εφημερίδες. Συνεχίζει τους αγώνες για την εκκαθάριση της περιοχής από τους κομιτατζήδες μέχρις ότου,με τις μάχες πλέον σε ύφεση και αφού υπηρετεί για λίγο με το ψευδώνυμο Γεώργιος Τομαράς στο Ελληνικό προξενείο της Ελασσώνας, ανακαλείται οριστικά στην Αθήνα τον Μάιο του 1909.
Κάπου εκεί τελειώνει οριστικά και ο Μακεδονικός Αγώνας στο αίσιο πέρας του οποίου ο Τόμπρας είχε τεράστια συμβολή. Στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο είναι και πάλι παρών στην πορεία προς την Μακεδονία και πάλι υπό τον Κατεχάκη.
Επικεφαλής λόχου παίρνει μέρος στην θριαμβευτική Ελληνική νίκη στο Σαραντάπορο στις 10 Οκτωβρίου του 1912 και στις 19 Oκτωβρίου,στον δρόμο προς την Θεσσαλονίκη,και πάλι επικεφαλής λόχου ,επιτίθεται κατά οχυρωμένου Τουρκικού αποσπάσματος κοντά στα Γιαννιτσά την ιερή πόλη των μουσουλμάνων . Παρών όπως πάντα στην πρώτη γραμμή τραυματίζεται και πάλι σοβαρά και αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα.
Εκτοτε λόγω αποδεδειγμένης αναπηρίας προσφέρει μόνο από διοικητικές θέσεις, τόσο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και στην Μικρασιατική εκστρατεία.Τιμάται με πλήθος από παράσημα και παίρνει συνεχείς προαγωγές φθάνοντας στον βαθμό του υποστρατήγου τον Μάρτιο του 1926. Στην Αγία Παρασκευή υπάρχει ακόμα επί της Λεωφόρου Μεσογείων αρ.375 το σπίτι όπου και έζησε μέχρι τον θάνατο του απολαμβάνοντας την αγάπη και τον σεβασμό όλων. Ενας άνθρωπος λιτός και σεμνός όπως είναι όλοι οι πραγματικοί ήρωες. Ας είναι η μνήμη του αιώνια και η προσφορά του στην πατρίδα μας παράδειγμα για τους νεώτερους.
Ο θάνατος του Παύλου Μελά στο τέλος του 1904 είχε πτοήσει το ηθικό των υπόδουλων Ελλήνων της Δυτ. Μακεδονίας και εθελοντές από όλα τα μέρη της Ελλάδας έσπευδαν να αναπτερώσουν το ηθικό τους και να δώσουν νέα πνοή στον αγώνα τους.
Ξεκίνησε να πολεμάει σαν υπαρχηγός του καπετάν Ρούβα, του υπολοχαγού (και μετέπειτα γνωστού στρατηγού ) Κατεχάκη. Και όταν λέμε να πολεμάει μιλάμε για συνεχείς και πολύμηνες μάχες σώμα με σώμα απέναντι στον τουρκικό στρατό και τις συμμορίες των Βουλγάρων κομιτατζήδων, μέσα στον βούρκο και στα έλη της περιοχής.
Επιστρέφει για πολύ λίγο στην Αθήνα και τον Νοέμβριο του 1906, η εν Αθήναις διοίκηση του Μακεδονικού Αγώνα, έχοντας πλέον εκτιμήσει τα πολεμικά του προσόντα και τον ηρωισμό του τον διατάσσει να επιστρέψει και πάλι στην Μακεδονία ,σαν αρχηγός σώματος πλέον, με το ψευδώνυμο Καπετάν Ρουπακιάς,δρώντας κυρίως στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών.
Τον αναφέρει επανηλειμένα η Πηνελόπη Δέλτα στο πασίγνωστο έργο της ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ όπου Βάλτος ήταν η λίμνη των Γιαννιτσών. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1906 σε μάχη απέναντι στους Βουλγάρους στο Βουλγαροκρατούμενο χωριό Αλάρ, σημερινό Αρχοντικό Κοζάνης, τραυματίζεται βαρύτατα.
Νοσηλεύτηκε για είκοσι ημέρες μεταξύ ζωής και θανάτου δίπλα στην λίμνη των Γιαννιτσών και αφού βελτιώθηκε ελαφρά η υγεία του επέστρεψε στην Αθήνα για περαιτέρω ανάρρωση.
Τον Μάρτιο του 1907 η εν Αθήναις διοίκηση του Μακεδονικού αγώνα τον κάλεσε και τον ερώτησαν εάν μπορούσε και εάν ήθελε να επαναλάβει την δράση του στην Μακεδονία ,αφού λόγω κάποιων επιτυχιών των Τούρκων και των Βουλγάρων ο αγώνας είχε πάρει άσχημη τροπή. Οι θεράποντες ιατροί του το απέκλεισαν. Όμως ο Τόμπρας τους αγνόησε και επικεφαλής πλέον σώματος 100 ανδρών επιστρέφει στην Δ.Μακεδονία.
Ακολουθούν συνεχείς νικηφόρες μάχες με αποκορύφωμα την μάχη του Ιουλίου του 1907 κοντά στην Καστοριά κατά την οποία εξοντώθηκε ένα ολόκληρο Βουλγαρικό τμήμα και φονεύθηκε ο επικεφαλής της Βουλγαρικής προπαγάνδας και των ομάδων των κομιτατζήδων όλης της Δυτ. Μακεδονίας ονόματι Κρασάκωφ. Ηταν η καλύτερη απάντηση για την άνανδρη δολοφονία ένα μήνα πριν του ήρωα Τέλλου Αγρα τον οποίο οι Βουλγαροι κομιτατζήδες, ενώ τον κάλεσαν μόνο του και άοπλο για δήθεν ειρηνευτικές συνομιλίες, τον συνέλαβαν και τον κρέμασαν. Η Πηνελόπη Δέλτα περιγράφει συγκλονιστικά το γεγονός στα ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ. Ηταν τέτοια η απήχηση του θανάτου του Κρασάκωφ και της διάλυσης της συμμορίας του ώστε από εκείνη την ημέρα,σε συνδιασμό και με άλλες επιτυχίες των Μακεδονομάχων, άρχισε να κάμπτεται η δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων στην Μακεδονία, το δε γεγονός αυτό προβλήθηκε με θριαμβευτικά σχόλια στις Αθηναϊκές εφημερίδες. Συνεχίζει τους αγώνες για την εκκαθάριση της περιοχής από τους κομιτατζήδες μέχρις ότου,με τις μάχες πλέον σε ύφεση και αφού υπηρετεί για λίγο με το ψευδώνυμο Γεώργιος Τομαράς στο Ελληνικό προξενείο της Ελασσώνας, ανακαλείται οριστικά στην Αθήνα τον Μάιο του 1909.
Κάπου εκεί τελειώνει οριστικά και ο Μακεδονικός Αγώνας στο αίσιο πέρας του οποίου ο Τόμπρας είχε τεράστια συμβολή. Στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο είναι και πάλι παρών στην πορεία προς την Μακεδονία και πάλι υπό τον Κατεχάκη.
Επικεφαλής λόχου παίρνει μέρος στην θριαμβευτική Ελληνική νίκη στο Σαραντάπορο στις 10 Οκτωβρίου του 1912 και στις 19 Oκτωβρίου,στον δρόμο προς την Θεσσαλονίκη,και πάλι επικεφαλής λόχου ,επιτίθεται κατά οχυρωμένου Τουρκικού αποσπάσματος κοντά στα Γιαννιτσά την ιερή πόλη των μουσουλμάνων . Παρών όπως πάντα στην πρώτη γραμμή τραυματίζεται και πάλι σοβαρά και αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα.
Εκτοτε λόγω αποδεδειγμένης αναπηρίας προσφέρει μόνο από διοικητικές θέσεις, τόσο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και στην Μικρασιατική εκστρατεία.Τιμάται με πλήθος από παράσημα και παίρνει συνεχείς προαγωγές φθάνοντας στον βαθμό του υποστρατήγου τον Μάρτιο του 1926. Στην Αγία Παρασκευή υπάρχει ακόμα επί της Λεωφόρου Μεσογείων αρ.375 το σπίτι όπου και έζησε μέχρι τον θάνατο του απολαμβάνοντας την αγάπη και τον σεβασμό όλων. Ενας άνθρωπος λιτός και σεμνός όπως είναι όλοι οι πραγματικοί ήρωες. Ας είναι η μνήμη του αιώνια και η προσφορά του στην πατρίδα μας παράδειγμα για τους νεώτερους.
