Οι κάτοικοί του επιστρέφουν σε αυτό μία φορά το χρόνο
Εκτός του ότι πρόκειται για το μοναδικό ερημωμένο τόπο των Τρικάλων, η Κουμαριά αποτελεί και το μικρότερο όλων των χωριών του νομού. Με την εικόνα της σήμερα να θυμίζει ένα χωριό- φάντασμα, μοιάζει να «σβήνει» σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου.
Το...
χωριό με τα μισογκρεμισμένα πέτρινα κτίρια που άλλοτε έσφυζαν από ζωή, σήμερα «μυρίζει» εγκατάλειψη, κάνοντας τον επισκέπτη να νιώσει θλίψη και δέος, ταυτόχρονα, με το ρκετά απόκοσμο τοπίο που συναντά.
Μάρτυρες μιας άλλης εποχής τα όσα απομεινάρια σπιτιών έχουν μείνει όρθια μέχρι και σήμερα, ταξιδεύουν όποιον επισκεφτεί το χωριό πίσω στο χρόνο. Τότε που πρωτοδημιουργήθηκε το 1881 από τους κατοίκους της παλιάς Σμόλιας, λόγω του καλύτερου κλίματος και της θέσης, όπως εικάζεται.
Σε ένα διάστημα περίπου 70 χρόνων, από το 1910- 1978 η Κουμαριά μετρούσε έως και 400 κατοίκους, ενώ είχε και το δικό της σχολείο. Την εποχή του εμφυλίου το χωριό κάηκε με τους κατοίκους του να μετακινούνται στα Τρίκαλα και να επιστρέφουν σε αυτό το 1950. Ωστόσο, η αστυφιλία που σημειώθηκε στην Ελλάδα γενικότερα μετά την κατοχή και τον εμφύλιο οδήγησε στην σταδιακή ερήμωση του χωριού, με τον τελευταίο του κάτοικο να το εγκαταλείπει το 1978.
Το μοναδικό κτίσμα της Κουμαριάς που στέκει αγέρωχο στο πέρασμα του χρόνου είναι η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, η οποία συντηρείται από τη Μητρόπολη.
Σε αυτήν, μάλιστα, οι κάτοικοι του χωριού επιστρέφουν μία φορά το χρόνο γεμίζοντας την Κουμαριά και πάλι με ζωή, με αφορμή τον εορτασμό της Παναγίας στις 15 Αυγούστου.
Μάρτυρες μιας άλλης εποχής τα όσα απομεινάρια σπιτιών έχουν μείνει όρθια μέχρι και σήμερα, ταξιδεύουν όποιον επισκεφτεί το χωριό πίσω στο χρόνο. Τότε που πρωτοδημιουργήθηκε το 1881 από τους κατοίκους της παλιάς Σμόλιας, λόγω του καλύτερου κλίματος και της θέσης, όπως εικάζεται.
Σε ένα διάστημα περίπου 70 χρόνων, από το 1910- 1978 η Κουμαριά μετρούσε έως και 400 κατοίκους, ενώ είχε και το δικό της σχολείο. Την εποχή του εμφυλίου το χωριό κάηκε με τους κατοίκους του να μετακινούνται στα Τρίκαλα και να επιστρέφουν σε αυτό το 1950. Ωστόσο, η αστυφιλία που σημειώθηκε στην Ελλάδα γενικότερα μετά την κατοχή και τον εμφύλιο οδήγησε στην σταδιακή ερήμωση του χωριού, με τον τελευταίο του κάτοικο να το εγκαταλείπει το 1978.
Το μοναδικό κτίσμα της Κουμαριάς που στέκει αγέρωχο στο πέρασμα του χρόνου είναι η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, η οποία συντηρείται από τη Μητρόπολη.
Σε αυτήν, μάλιστα, οι κάτοικοι του χωριού επιστρέφουν μία φορά το χρόνο γεμίζοντας την Κουμαριά και πάλι με ζωή, με αφορμή τον εορτασμό της Παναγίας στις 15 Αυγούστου.
newsbeast.gr
