Του Λάμπρου Παπαδή
Το 2020 που θα μας αφήσει σε λίγες ημέρες θα περάσει στην ιστορία ως ο καταλύτης του πιο επίπονου υγειονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ιστορικά ακόμα έτους της ανθρωπότητας για τον 21ο αιώνα…
Το 2020 που θα μας αφήσει σε λίγες ημέρες θα περάσει στην ιστορία ως ο καταλύτης του πιο επίπονου υγειονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ιστορικά ακόμα έτους της ανθρωπότητας για τον 21ο αιώνα…
Κάθε νέα δεκαετία που χαράζει πια στον νέο αυτόν αιώνα μοιάζει σαν το καμπανάκι ενός νέου γύρου σκληρής πάλης των ανθρώπων με τις ακαθόριστες προκλήσεις και τους αόρατους εχθρούς πότε στην οικονομία και πότε στην υγεία.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ανθρωπότητα να αρκείται συνεχώς σε όλο και λιγότερα και να περνάει στην ψυχολογία και φιλοσοφία της το ρητό του «Μη χείρον βέλτιστον…», αλλά θα σας πω ένα μυστικό: Σε μια αόρατη φυλακή που παραμένει φυλακή δεν υπάρχει τίποτα κακό που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο και τίποτα χειρότερο που δεν μπορεί να γίνει Εφιάλτης…
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη δική μας φυλακή χρέους και εξάρτησης εδώ στην Ελλάδα, μπορεί να ελπίζουμε ότι το 2021 θα φύγουν τα χειρότερα αλλά όχι πολύ απαραίτητα ότι θα έρθουν τα καλύτερα αλλά δυστυχώς και τα δύο είναι μπροστά μας καθώς αυτή η ιδιότυπη έκτακτη συνθήκη που ζούμε στις κοινωνικές, οικονομικές και εργασιακές σχέσεις συσχετιζόμενη με την συρρίκνωση της ίδιας της Δημοκρατίας ήρθε για να μείνει…
Μπορεί προς το παρόν να είμαστε απορροφημένοι οι και λίγο καθησυχασμενοι από το έκτακτο πνεύμα των συνθηκών, αλλά η δική μου προσωπική εμπειρία, μου έχει αποδείξει μέχρι σήμερα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι ήρθε έμεινε. Έτσι, επανέρχομαι σε αυτό που είπα πιο πάνω στον νέο γύρο ξυλοδαρμού που θα χτυπήσει το καμπανάκι πάνω στο κοινωνικό ελληνικό ρινγκ από τα μέσα του 2021, ίδιο και ίσως πολύ χειρότερο με εκείνη την απαρχή του 2010 που το οικονομικό και δημοσιονομικό σκέλος της διεθνούς κρίσης, είχε έρθει με την μορφή της έκτακτης συνθήκης για 1-2 χρόνια και αργότερα έγινε πρόβλημα συστημικό, αλλαγή νοοτροπίας, τρόπος ζωής και τέλος μια 12ετής οικονομικό-κοινωνική κρίση, που οδήγησε μια κοινωνία και έναν Λαό στην απόλυτη εξαθλίωση, την υποχωρητικότητα, την ξένη εξάρτηση και την αφαίμαξη του ΑΕΠ σε φονικό βαθμό…
Σήμερα, στην έναρξη του νέου αυτού γύρου η οικονομική κρίση συνεχίζεται και με αφορμή την υγειονομική πανδημία, εργαλειοποιείται από την κυβέρνηση για να περάσει, όπως έκανε από τον περασμένο Μάρτιο και την έξαρση του ιού, πράγματα και θάματα ως νομοθετήματα από την ελληνική βουλή…
Από διαγραφή χρεών και χορήγηση δανείων σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, από παραγραφή αδικημάτων οικονομικού εγκλήματος, από αντεργατικούς νόμους και οικονομικά ανοσιουργήματα, που θα τσακίσουν έτη περισσότερο την μεσαία τάξη και μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, μέχρι την σταδιακή ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ και το πρόσφατο έγκλημα κατά της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με το απαράδεκτο πρόσφατο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για δανεισμό-ενοικίαση των αρχαιολογικών εκθεμάτων από τα ελληνικά μουσεία στα ξένα για 50 χρόνια.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ανθρωπότητα να αρκείται συνεχώς σε όλο και λιγότερα και να περνάει στην ψυχολογία και φιλοσοφία της το ρητό του «Μη χείρον βέλτιστον…», αλλά θα σας πω ένα μυστικό: Σε μια αόρατη φυλακή που παραμένει φυλακή δεν υπάρχει τίποτα κακό που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο και τίποτα χειρότερο που δεν μπορεί να γίνει Εφιάλτης…
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη δική μας φυλακή χρέους και εξάρτησης εδώ στην Ελλάδα, μπορεί να ελπίζουμε ότι το 2021 θα φύγουν τα χειρότερα αλλά όχι πολύ απαραίτητα ότι θα έρθουν τα καλύτερα αλλά δυστυχώς και τα δύο είναι μπροστά μας καθώς αυτή η ιδιότυπη έκτακτη συνθήκη που ζούμε στις κοινωνικές, οικονομικές και εργασιακές σχέσεις συσχετιζόμενη με την συρρίκνωση της ίδιας της Δημοκρατίας ήρθε για να μείνει…
Μπορεί προς το παρόν να είμαστε απορροφημένοι οι και λίγο καθησυχασμενοι από το έκτακτο πνεύμα των συνθηκών, αλλά η δική μου προσωπική εμπειρία, μου έχει αποδείξει μέχρι σήμερα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι ήρθε έμεινε. Έτσι, επανέρχομαι σε αυτό που είπα πιο πάνω στον νέο γύρο ξυλοδαρμού που θα χτυπήσει το καμπανάκι πάνω στο κοινωνικό ελληνικό ρινγκ από τα μέσα του 2021, ίδιο και ίσως πολύ χειρότερο με εκείνη την απαρχή του 2010 που το οικονομικό και δημοσιονομικό σκέλος της διεθνούς κρίσης, είχε έρθει με την μορφή της έκτακτης συνθήκης για 1-2 χρόνια και αργότερα έγινε πρόβλημα συστημικό, αλλαγή νοοτροπίας, τρόπος ζωής και τέλος μια 12ετής οικονομικό-κοινωνική κρίση, που οδήγησε μια κοινωνία και έναν Λαό στην απόλυτη εξαθλίωση, την υποχωρητικότητα, την ξένη εξάρτηση και την αφαίμαξη του ΑΕΠ σε φονικό βαθμό…
Σήμερα, στην έναρξη του νέου αυτού γύρου η οικονομική κρίση συνεχίζεται και με αφορμή την υγειονομική πανδημία, εργαλειοποιείται από την κυβέρνηση για να περάσει, όπως έκανε από τον περασμένο Μάρτιο και την έξαρση του ιού, πράγματα και θάματα ως νομοθετήματα από την ελληνική βουλή…
Από διαγραφή χρεών και χορήγηση δανείων σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, από παραγραφή αδικημάτων οικονομικού εγκλήματος, από αντεργατικούς νόμους και οικονομικά ανοσιουργήματα, που θα τσακίσουν έτη περισσότερο την μεσαία τάξη και μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, μέχρι την σταδιακή ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ και το πρόσφατο έγκλημα κατά της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με το απαράδεκτο πρόσφατο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για δανεισμό-ενοικίαση των αρχαιολογικών εκθεμάτων από τα ελληνικά μουσεία στα ξένα για 50 χρόνια.
Με ένα ΑΕΠ κατακρεουργημένο, με ένα δημόσιο χρέος να τρέχει στο 200% και πλέον διπλάσιου του αιτιολογικού που μπήκαμε στα μνημόνια και με μια αγορά και εργασία σε πλήρη απορρύθμιση, τα προαπαιτούμενα της έκθεσης Πισσαρίδη βρίσκουν πλέον υλοποιήσιμο στόχο στην Ελληνική κοινωνία, με τον αφανισμό της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας εν μέσω Lockdown και πανδημίας και την δημιουργία μιας νέας κανονικότητας, μιας κανονικότητας της οποίας το κοινωνικό ύφος της ύπαρξης και πραγματικότητας δεν έχουμε καταλάβει ακόμα λόγω του εορταστικού κλίματος, θα το καταλάβουμε το πρώτο εξάμηνο του 2021 όπου θα έχουμε οδηγηθεί σε μια βέβαιη κατάρρευση της οικονομίας και μάλιστα με το πρόσχημα των αναγκαίων απωλειών…
Αυτό, όμως, που με φοβίζει, είναι η ρητορική του εκλογικού αιφνιδιασμού, που μάλλον θα ακολουθήσει η κυβέρνηση με ενδεχόμενες ξαφνικές εκλογές το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο του 2021, με το επιχείρημα, ότι τώρα επανερχόμαστε στην πρότερη κανονικότητα και αυτό θα σημάνει την μονιμοποίηση της φτώχειας της Ελληνικής κοινωνίας, από τον χειμώνα του 2021 και την είσοδο σε μια πιο σκληρή δεκαετή υφεσιακή λιτότητα…
Αυτός ο χειμώνας του 2021 θα είναι η πρώτη μικρή γεύση, ενός μεγάλου οικονομικού χειμώνα πείνας για την Ελληνική κοινωνία…
Αυτό, όμως, που με φοβίζει, είναι η ρητορική του εκλογικού αιφνιδιασμού, που μάλλον θα ακολουθήσει η κυβέρνηση με ενδεχόμενες ξαφνικές εκλογές το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο του 2021, με το επιχείρημα, ότι τώρα επανερχόμαστε στην πρότερη κανονικότητα και αυτό θα σημάνει την μονιμοποίηση της φτώχειας της Ελληνικής κοινωνίας, από τον χειμώνα του 2021 και την είσοδο σε μια πιο σκληρή δεκαετή υφεσιακή λιτότητα…
Αυτός ο χειμώνας του 2021 θα είναι η πρώτη μικρή γεύση, ενός μεγάλου οικονομικού χειμώνα πείνας για την Ελληνική κοινωνία…
theflagreport.com
