Νεκτάριος Δαπέργολας
Πέφτουν λοιπόν πια και οι τελευταίες μάσκες. Καταρρέουν με πάταγο για όλους μας - και αυτό δεν μπορεί παρά να προκαλεί αντάρα και κλυδωνισμό. Είναι...
ούτως ή άλλως πλέον ο καιρός που έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει οριστικά η ήρα από το σιτάρι όχι μόνο στο πνευματικό, αλλά και σε όλα τα επίπεδα. Θα πραγματοποιηθεί με τρόπο επώδυνο, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Και δεν υπάρχει και άλλος δρόμος πλέον εδώ που φτάσαμε. Η Παναγιά να βάλει το χέρι της…
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος λειτουργεί πια ως γκεμπελίστικο υγειονομικό παραμάγαζο του Πέτσα και του Χαρδαλιά
Λίγους φυσικά μπορούν ακόμη να ξενίσουν όσα βλέπουν εσχ
άτως το φως της δημοσιότητας για τη στάση της συντριπτικής πλειονότητας των επισκόπων (αλλά δυστυχώς και της πλειονότητας των ιερέων), σχετικά με την αντιμετώπιση της «πανδημίας». Πολύ λίγους ξαφνιάζουν πλέον οι ανακοινώσεις αυτού του ιδιότυπου οργάνου που αποκαλείται Διαρκής Ιερά Σύνοδος (για την κανονική Σύνοδο εννοείται δεν μιλάμε πια, καθώς στην πράξη πλέον την έχουν καταργήσει μέσω σιωπηρού εκκλησιαστικού πραξικοπήματος ο Ιερώνυμος Λιάπης και η κουστωδία του), οργάνου που απλώς λειτουργεί πια ως γκεμπελίστικο υγειονομικό παραμάγαζο του Πέτσα και του Χαρδαλιά (ενώ φυσικά και η προ ολίγων ημερών ανακοίνωση, που δήθεν αναμενόταν από κάποιους με ενδιαφέρον, ήταν ακριβώς στον ίδιο τραγικό δρόμο). Και ελάχιστους εκπλήσσουν οι αντιδράσεις τους κατά των…ψεκασμένων αμφισβητιών, η δήλωση τυφλής πίστης στα πορίσματα των «ειδικών», η πλήρης εναρμόνιση με το αντίχριστο καθεστώς.
Η εναρμόνιση άλλωστε αυτή είναι επανειλημμένα διαπιστωμένη και δείχνει εδώ και πολλά χρόνια να διαταράσσεται κάπως μόνο όταν τίθενται εν αμφιβόλω δευτερεύοντα, μισθοδοτικά κυρίως, ζητήματα. Και οι αντιδράσεις κατά των αμφισβητιών είναι πάμπολλες φορές διαπιστωμένες και αυτές, από το τι λένε και γράφουν όλοι αυτοί οι ρασοφόροι πνευματικοί ταγοί μας για εκείνους που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούν να υπερασπιστούν την ορθόδοξη πίστη από τις νεοεποχίτικες κακοδοξίες και μαγαρισιές, από τις οποίες οι ίδιοι έχουν σε μεγάλο βαθμό πλέον λερωθεί. Και αν κάποιοι, ακόμη και γνώστες όλων αυτών, ακόμη και οι πιο υποψιασμένοι, περιμέναμε (ή μάλλον ελπίζαμε κατά βάθος) ότι τουλάχιστον έχει κάποιο όριο όλο αυτό και ότι η προδοσία της πίστης που ζούμε εδώ και δεκαετίες ίσως φρενάρει κάπως όταν έρθουν οι αντίχριστες συμμορίες της κοσμικής εξουσίας να προβούν σε απροκάλυπτο διωγμό, να κλειδώσουν τις εκκλησίες, να καταργήσουν τη Θεία Ευχαριστία και τα λοιπά Μυστήρια (γιατί περί κατάργησης πρόκειται), ακόμη κι αυτή η αμυδρή ελπίδα αποδείχθηκε φενάκη. Αποδείχθηκε ότι ο κατήφορος ήταν πολύ πιο απότομος και ολισθηρός απ’ όσο ίσως κι εμείς ακόμη θεωρούσαμε. Και όταν μπαίνεις σε ένα τέτοιο κατήφορο, καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να τον ανακόψει πια. Ίσως μόνο ένα θαύμα. Όμως δυστυχώς ακόμη και τα θαύματα πρέπει να είσαι ικανός να τα αντιληφθείς, για να τα πιστέψεις. Και να έχεις την κατάλληλη πνευματική κατάσταση, για να τα αποδεχτείς.
Εδώ όχι μόνο δεν μπήκε το παραμικρό όριο, αλλά φτάσαμε και στο άλλο άκρο: να έχει επινοηθεί μία ολόκληρη, ολωσδιόλου μεταπατερική (βασισμένη δηλαδή όχι στους εκκλησιαστικούς Πατέρες, αλλά στη νεοεποχίτικη μετανεωτερική πλάνη και τον εωσφορικά εγωκεντρικό λογισμό ορισμένων συγχρόνων θολολόγων) και εξολοκλήρου βλάσφημη επιμέρους θεολογία, για να καλύψει με θεολογικούς μανδύες την προδοσία και την εναρμόνιση με τους διώκτες του Χριστού. Λογικό βέβαια σε ένα βαθμό το να βρει και εδώ εφαρμογή ή θρυλική θουκυδίδεια ρήση για εκείνους που άλλαζαν ακόμη και τη σημασία των λέξεων, για να ταιριάζουν στη διεστραμμένη σκέψη τους. Και για να βρίσκουν ασφαλώς βολικές δικαιολογίες και άλλοθι. Στην προκείμενη περίπτωση, αυτή η «θεολογία» έχει αποδώσει τους τελευταίους μήνες (και συνεχίζει καθημερινά να αποδίδει) απαράμιλλα διαμάντια διαστροφικής προσέγγισης, όπως όλες αυτές οι βέβηλες ασυναρτησίες που εκτοξεύονται από τα χείλη επισκόπων και ιερέων σχετικά με τη μεταδοτικότητα των ασθενειών μέσα στους ναούς, τη μασκοφορία, την αρρωστημένη εμμονή στα υγειονομικά μέτρα.
Θα το πούμε όμως για μια ακόμη φορά. Είμαστε στη φάση που πολύ απλά πέφτουν πλέον και οι τελευταίες μάσκες. Εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι μαγαρίζουν συστηματικά την ορθόδοξη πίστη με καινοφανείς πλάνες, εδώ και χρόνια προωθούν συστηματικά την ανοχή απέναντι σε κάθε διαστροφή της νεοταξίτικης ατζέντας, εδώ και χρόνια νανουρίζουν τους πιστούς εξοικειώνοντάς τους μιθριδατικά με τις κακοδοξίες τους, εδώ και πολύ καιρό κηρύσσουν την παναίρεση του Οικουμενισμού και προετοιμάζουν την παγκόσμια Πανθρησκεία. Αλλά αν αυτό το έβλεπαν οι λίγοι και οι πιο υποψιασμένοι, πλέον έχει φτάσει ο καιρός να τους «γνωρίσουν» και οι πιο πολλοί. Άνθρωποι δίχως Χριστό αποδεικνύονται δυστυχώς οι πλείστοι ποιμένες μας, κατάφωροι διαστρεβλωτές της Ορθοδοξίας, υπηρέτες όχι του Κυρίου αλλά άλλων αφεντάδων, κήρυκες ενός καινούργιου «Ευαγγελίου» φτιαγμένου πάνω στην κινούμενη άμμο της μεταπατερικότητας και μες στα δυσώδη μαγειρεία της νεοεποχίτικης παγκοσμιοποιημένης λαίλαπας.
Σε όσους τους γνωρίζουμε πάντως, καμία έκπληξη δεν προκαλεί ούτε η ακατάσχετη αγαπολογία τους, ούτε τα ανοίγματά τους προς τις άλλες θρησκείες (κινήσεις καθαρά σατανοκίνητες κι ας τις βαφτίζουν οι ίδιοι «διαλόγους» και «προσεγγίσεις κατανόησης» για τα μάτια των ανίδεων και των αφελών), ούτε η πλήρης απουσία πατριωτικών θέσεων, όπως αναφανδόν το διαπιστώσαμε και στο Μακεδονικό, αλλά βέβαια και στο λαθρομεταναστευτικό. Γιατί βεβαίως προς όσους ξέχασαν, τους θυμίζουμε ότι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι είναι πάντοτε. Οι ίδιοι που τρέχουν σε συμπροσευχές και σε κάθε λογής διαθρησκειακές συγκρητιστικές εκδηλώσεις. Οι ίδιοι που επαναλαμβάνουν υστερικά νυχθημερόν το σύνθημα «αγάπη μόνο», πετώντας στα σκουπίδια την αλήθεια (εν ονόματι της δήθεν αγάπης) και στρουθοκαμηλίζοντας πεισματικά απέναντι σε κάθε εχθρό και πολέμιο της πίστης και της πατρίδας. Οι ίδιοι που υπό τη ρήση ότι «ο Θεός είναι αγάπη», έχουν φτιάξει ένα δικό τους Θεό που τα αποδέχεται όλα και τα καταπίνει όλα, άρα ούτε πνευματικοί νόμοι υφίστανται (αυτά είναι για τους…φανατικούςκαι για τους λάτρεις των προφητειών), ούτε συνεπώς και κανένας ουσιαστικός λόγος για μετάνοια και για πνευματικό αγώνα. Οι ίδιοι που βγάζουν τους σταυρούς τους για να μη…θίξουν την πίστη των αλλοπίστων, οι ίδιοι που κατηγορούσαν όσους αντιδρούν στον λαθροεποικισμό ως μη αληθινούς Έλληνες και Χριστιανούς, οι ίδιοι που έφτασαν μέχρι και σε παραινέσεις να εντρυφήσουμε στο Ισλάμ, που εμφανίζει, λέει, και κοινά σημεία με τον…μυστικισμό (!!!) της Ορθοδοξίας.
Αυτοί οι ίδιοι είναι και που μετέχουν τώρα σε όλο αυτό το βλάσφημο ξεσάλωμα της νεοβαρλααμικής και νεοεικονομαχικής μολυσματικής θεολογίας της μάσκας και της ζακέτας. Οι ίδιοι ακριβώς. Και τώρα μάλιστα, με την έσχατη αυτή ντροπή και προδοσία των κλειδωμένων ναών, της απαγορευμένης Θείας Λειτουργίας, των ουσιαστικά κατηργημένων Μυστηρίων όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά και πολλαπλασιάστηκαν οι βέβηλες φωνές. Αντί ο πρόδηλος διωγμός να γίνει πηγή αφύπνισης, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Ο κατήφορος μας έβγαλε ακόμη πιο βαθιά προς τον γκρεμό.
Γιατί ζούμε δυστυχώς στα έσχατα χρόνια, ζούμε στην εποχή για την οποία γράφτηκε εδώ και αιώνες ότι και οι εκλεκτοί θα πλανηθούν, ότι οι κληρικοί στη συντριπτική τους πλειονότητα θα αλλοτριωθούν τόσο πολύ από την αίρεση που θα μεταλλαχθούν και θα προδώσουν τον ρόλο τους, ότι οι πνευματικοί πατέρες και οδηγοί όχι απλώς θα εγκαταλείψουν το ποίμνιό τους αλλά - ακόμη χειρότερα - θα προσπαθήσουν να το παρασύρουν στην απώλεια. Τραγικά δύσκολη απέναντι σε όλα αυτά η θέση του λαού μας, που έχοντας βιώσει τόσες δεκαετίες εκσυγχρονιστικού εκμαυλισμού, πνευματικού εκτροχιασμού και ηθικής εξαχρείωσης, στέκει αποχαυνωμένος πια, στην πλειονότητά του μπερδεμένος και ακατήχητος, μη ξέροντας πού να στραφεί, ποιους να εμπιστευτεί, πού να ελπίσει. Έχει τις τεράστιες ευθύνες του και ο ίδιος φυσικά σε αυτό - όλοι φταίμε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Ο βούρκος στον οποίο ζούμε, δεν έγινε ξαφνικά και κυρίως δεν μας έριξε κανείς εκεί μέσα δίχως τη δική μας συναίνεση. Δεν είναι όμως τεράστια η ευθύνη και όσων έχουν τη διαδοχή των Αποστόλων, όσων έρχονται ως συνέχεια των Αγίων, όσων ορίστηκαν από τον ίδιο τον Χριστό για να ποιμαίνουν το λογικό Του ποίμνιο και να το οδηγήσουν στη σωτηρία;
Πέφτουν λοιπόν πια και οι τελευταίες μάσκες. Καταρρέουν με πάταγο για όλους μας - και αυτό δεν μπορεί παρά να προκαλεί αντάρα και κλυδωνισμό. Είναι ούτως ή άλλως πλέον ο καιρός που έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει οριστικά η ήρα από το σιτάρι όχι μόνο στο πνευματικό, αλλά και σε όλα τα επίπεδα. Θα πραγματοποιηθεί με τρόπο επώδυνο, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Και δεν υπάρχει και άλλος δρόμος πλέον εδώ που φτάσαμε. Η Παναγιά να βάλει το χέρι της…
Η εναρμόνιση άλλωστε αυτή είναι επανειλημμένα διαπιστωμένη και δείχνει εδώ και πολλά χρόνια να διαταράσσεται κάπως μόνο όταν τίθενται εν αμφιβόλω δευτερεύοντα, μισθοδοτικά κυρίως, ζητήματα. Και οι αντιδράσεις κατά των αμφισβητιών είναι πάμπολλες φορές διαπιστωμένες και αυτές, από το τι λένε και γράφουν όλοι αυτοί οι ρασοφόροι πνευματικοί ταγοί μας για εκείνους που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούν να υπερασπιστούν την ορθόδοξη πίστη από τις νεοεποχίτικες κακοδοξίες και μαγαρισιές, από τις οποίες οι ίδιοι έχουν σε μεγάλο βαθμό πλέον λερωθεί. Και αν κάποιοι, ακόμη και γνώστες όλων αυτών, ακόμη και οι πιο υποψιασμένοι, περιμέναμε (ή μάλλον ελπίζαμε κατά βάθος) ότι τουλάχιστον έχει κάποιο όριο όλο αυτό και ότι η προδοσία της πίστης που ζούμε εδώ και δεκαετίες ίσως φρενάρει κάπως όταν έρθουν οι αντίχριστες συμμορίες της κοσμικής εξουσίας να προβούν σε απροκάλυπτο διωγμό, να κλειδώσουν τις εκκλησίες, να καταργήσουν τη Θεία Ευχαριστία και τα λοιπά Μυστήρια (γιατί περί κατάργησης πρόκειται), ακόμη κι αυτή η αμυδρή ελπίδα αποδείχθηκε φενάκη. Αποδείχθηκε ότι ο κατήφορος ήταν πολύ πιο απότομος και ολισθηρός απ’ όσο ίσως κι εμείς ακόμη θεωρούσαμε. Και όταν μπαίνεις σε ένα τέτοιο κατήφορο, καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να τον ανακόψει πια. Ίσως μόνο ένα θαύμα. Όμως δυστυχώς ακόμη και τα θαύματα πρέπει να είσαι ικανός να τα αντιληφθείς, για να τα πιστέψεις. Και να έχεις την κατάλληλη πνευματική κατάσταση, για να τα αποδεχτείς.
Εδώ όχι μόνο δεν μπήκε το παραμικρό όριο, αλλά φτάσαμε και στο άλλο άκρο: να έχει επινοηθεί μία ολόκληρη, ολωσδιόλου μεταπατερική (βασισμένη δηλαδή όχι στους εκκλησιαστικούς Πατέρες, αλλά στη νεοεποχίτικη μετανεωτερική πλάνη και τον εωσφορικά εγωκεντρικό λογισμό ορισμένων συγχρόνων θολολόγων) και εξολοκλήρου βλάσφημη επιμέρους θεολογία, για να καλύψει με θεολογικούς μανδύες την προδοσία και την εναρμόνιση με τους διώκτες του Χριστού. Λογικό βέβαια σε ένα βαθμό το να βρει και εδώ εφαρμογή ή θρυλική θουκυδίδεια ρήση για εκείνους που άλλαζαν ακόμη και τη σημασία των λέξεων, για να ταιριάζουν στη διεστραμμένη σκέψη τους. Και για να βρίσκουν ασφαλώς βολικές δικαιολογίες και άλλοθι. Στην προκείμενη περίπτωση, αυτή η «θεολογία» έχει αποδώσει τους τελευταίους μήνες (και συνεχίζει καθημερινά να αποδίδει) απαράμιλλα διαμάντια διαστροφικής προσέγγισης, όπως όλες αυτές οι βέβηλες ασυναρτησίες που εκτοξεύονται από τα χείλη επισκόπων και ιερέων σχετικά με τη μεταδοτικότητα των ασθενειών μέσα στους ναούς, τη μασκοφορία, την αρρωστημένη εμμονή στα υγειονομικά μέτρα.
Θα το πούμε όμως για μια ακόμη φορά. Είμαστε στη φάση που πολύ απλά πέφτουν πλέον και οι τελευταίες μάσκες. Εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι μαγαρίζουν συστηματικά την ορθόδοξη πίστη με καινοφανείς πλάνες, εδώ και χρόνια προωθούν συστηματικά την ανοχή απέναντι σε κάθε διαστροφή της νεοταξίτικης ατζέντας, εδώ και χρόνια νανουρίζουν τους πιστούς εξοικειώνοντάς τους μιθριδατικά με τις κακοδοξίες τους, εδώ και πολύ καιρό κηρύσσουν την παναίρεση του Οικουμενισμού και προετοιμάζουν την παγκόσμια Πανθρησκεία. Αλλά αν αυτό το έβλεπαν οι λίγοι και οι πιο υποψιασμένοι, πλέον έχει φτάσει ο καιρός να τους «γνωρίσουν» και οι πιο πολλοί. Άνθρωποι δίχως Χριστό αποδεικνύονται δυστυχώς οι πλείστοι ποιμένες μας, κατάφωροι διαστρεβλωτές της Ορθοδοξίας, υπηρέτες όχι του Κυρίου αλλά άλλων αφεντάδων, κήρυκες ενός καινούργιου «Ευαγγελίου» φτιαγμένου πάνω στην κινούμενη άμμο της μεταπατερικότητας και μες στα δυσώδη μαγειρεία της νεοεποχίτικης παγκοσμιοποιημένης λαίλαπας.
Σε όσους τους γνωρίζουμε πάντως, καμία έκπληξη δεν προκαλεί ούτε η ακατάσχετη αγαπολογία τους, ούτε τα ανοίγματά τους προς τις άλλες θρησκείες (κινήσεις καθαρά σατανοκίνητες κι ας τις βαφτίζουν οι ίδιοι «διαλόγους» και «προσεγγίσεις κατανόησης» για τα μάτια των ανίδεων και των αφελών), ούτε η πλήρης απουσία πατριωτικών θέσεων, όπως αναφανδόν το διαπιστώσαμε και στο Μακεδονικό, αλλά βέβαια και στο λαθρομεταναστευτικό. Γιατί βεβαίως προς όσους ξέχασαν, τους θυμίζουμε ότι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι είναι πάντοτε. Οι ίδιοι που τρέχουν σε συμπροσευχές και σε κάθε λογής διαθρησκειακές συγκρητιστικές εκδηλώσεις. Οι ίδιοι που επαναλαμβάνουν υστερικά νυχθημερόν το σύνθημα «αγάπη μόνο», πετώντας στα σκουπίδια την αλήθεια (εν ονόματι της δήθεν αγάπης) και στρουθοκαμηλίζοντας πεισματικά απέναντι σε κάθε εχθρό και πολέμιο της πίστης και της πατρίδας. Οι ίδιοι που υπό τη ρήση ότι «ο Θεός είναι αγάπη», έχουν φτιάξει ένα δικό τους Θεό που τα αποδέχεται όλα και τα καταπίνει όλα, άρα ούτε πνευματικοί νόμοι υφίστανται (αυτά είναι για τους…φανατικούςκαι για τους λάτρεις των προφητειών), ούτε συνεπώς και κανένας ουσιαστικός λόγος για μετάνοια και για πνευματικό αγώνα. Οι ίδιοι που βγάζουν τους σταυρούς τους για να μη…θίξουν την πίστη των αλλοπίστων, οι ίδιοι που κατηγορούσαν όσους αντιδρούν στον λαθροεποικισμό ως μη αληθινούς Έλληνες και Χριστιανούς, οι ίδιοι που έφτασαν μέχρι και σε παραινέσεις να εντρυφήσουμε στο Ισλάμ, που εμφανίζει, λέει, και κοινά σημεία με τον…μυστικισμό (!!!) της Ορθοδοξίας.
Αυτοί οι ίδιοι είναι και που μετέχουν τώρα σε όλο αυτό το βλάσφημο ξεσάλωμα της νεοβαρλααμικής και νεοεικονομαχικής μολυσματικής θεολογίας της μάσκας και της ζακέτας. Οι ίδιοι ακριβώς. Και τώρα μάλιστα, με την έσχατη αυτή ντροπή και προδοσία των κλειδωμένων ναών, της απαγορευμένης Θείας Λειτουργίας, των ουσιαστικά κατηργημένων Μυστηρίων όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά και πολλαπλασιάστηκαν οι βέβηλες φωνές. Αντί ο πρόδηλος διωγμός να γίνει πηγή αφύπνισης, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Ο κατήφορος μας έβγαλε ακόμη πιο βαθιά προς τον γκρεμό.
Γιατί ζούμε δυστυχώς στα έσχατα χρόνια, ζούμε στην εποχή για την οποία γράφτηκε εδώ και αιώνες ότι και οι εκλεκτοί θα πλανηθούν, ότι οι κληρικοί στη συντριπτική τους πλειονότητα θα αλλοτριωθούν τόσο πολύ από την αίρεση που θα μεταλλαχθούν και θα προδώσουν τον ρόλο τους, ότι οι πνευματικοί πατέρες και οδηγοί όχι απλώς θα εγκαταλείψουν το ποίμνιό τους αλλά - ακόμη χειρότερα - θα προσπαθήσουν να το παρασύρουν στην απώλεια. Τραγικά δύσκολη απέναντι σε όλα αυτά η θέση του λαού μας, που έχοντας βιώσει τόσες δεκαετίες εκσυγχρονιστικού εκμαυλισμού, πνευματικού εκτροχιασμού και ηθικής εξαχρείωσης, στέκει αποχαυνωμένος πια, στην πλειονότητά του μπερδεμένος και ακατήχητος, μη ξέροντας πού να στραφεί, ποιους να εμπιστευτεί, πού να ελπίσει. Έχει τις τεράστιες ευθύνες του και ο ίδιος φυσικά σε αυτό - όλοι φταίμε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Ο βούρκος στον οποίο ζούμε, δεν έγινε ξαφνικά και κυρίως δεν μας έριξε κανείς εκεί μέσα δίχως τη δική μας συναίνεση. Δεν είναι όμως τεράστια η ευθύνη και όσων έχουν τη διαδοχή των Αποστόλων, όσων έρχονται ως συνέχεια των Αγίων, όσων ορίστηκαν από τον ίδιο τον Χριστό για να ποιμαίνουν το λογικό Του ποίμνιο και να το οδηγήσουν στη σωτηρία;
Πέφτουν λοιπόν πια και οι τελευταίες μάσκες. Καταρρέουν με πάταγο για όλους μας - και αυτό δεν μπορεί παρά να προκαλεί αντάρα και κλυδωνισμό. Είναι ούτως ή άλλως πλέον ο καιρός που έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει οριστικά η ήρα από το σιτάρι όχι μόνο στο πνευματικό, αλλά και σε όλα τα επίπεδα. Θα πραγματοποιηθεί με τρόπο επώδυνο, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Και δεν υπάρχει και άλλος δρόμος πλέον εδώ που φτάσαμε. Η Παναγιά να βάλει το χέρι της…
