Νεκτάριος Δαπέργολας
Μύθος είναι - μας λένε - αυτό το περιστατικό, γιατί ο Γερμανός δεν ήταν στις 25 Μαρτίου στη Μονή της Λαύρας και καμία σύναξη δεν έγινε εκείνη τη μέρα εκεί
Έγραφα προ ολίγων ημερών για τους αποδομητές ιστορικούς, για το πόσο άθλια και αντι-επιστημονική είναι στην πραγματικότητα η «επιστημονική» τους μέθοδος, αλλά και...
Έγραφα προ ολίγων ημερών για τους αποδομητές ιστορικούς, για το πόσο άθλια και αντι-επιστημονική είναι στην πραγματικότητα η «επιστημονική» τους μέθοδος, αλλά και...
για το πόσο ατεκμηρίωτες είναι οι «απόψεις» τους, τις οποίες αδυνατούν παντελώς να υπερασπιστούν, όταν τυχαίνει να αντιπαρατίθενται με άλλους (πραγματικούς) ιστορικούς. Σπανιότατα βεβαίως τυχαίνει (γιατί είναι προσεκτικοί και επιδιώκουν να μιλούν μόνο από καθέδρας ή σε συνευρέσεις με τους ομοϊδεάτες τους), στις ελάχιστες έστω φορές όμως που δεν μπορούν να το αποφύγουν, τότε έχουμε πραγματικά αποκαλυπτήρια. Τα όσα π.χ. ανέφερα πως ειπώθηκαν κάποτε από τον Θάνο Βερέμη για το περίφημο Κρυφό Σχολειό σε τηλεοπτική εκπομπή, ήταν μία χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιων αποκαλυπτηρίων.
Άλλη μία παρόμοια χαρακτηριστική περίπτωση όμως ήταν βεβαίως και εκείνη με την περίφημη ευλογία των όπλων από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό. Η αντιμετώπιση του εν λόγω συμβάντος από την παρέα των αποδομητών είναι πραγματικά ενδεικτικότατη του ύπουλου και ουσιαστικά χυδαίου τρόπου με τον οποίο κινούνται και παραχαράσσουν την Ιστορία. Μύθος είναι - μας λένε - αυτό το περιστατικό, γιατί ο Γερμανός δεν ήταν στις 25 Μαρτίου στη Μονή της Λαύρας και καμμία σύναξη δεν έγινε εκείνη τη μέρα εκεί. Και φυσικά αυτό είναι αλήθεια, αλλά είναι η μισή αλήθεια (άρα για μια ακόμη φορά ο καλύτερος τρόπος για να πεις το χειρότερο ψέμα). Αν ισχυριστείς μόνο αυτό και
Άλλη μία παρόμοια χαρακτηριστική περίπτωση όμως ήταν βεβαίως και εκείνη με την περίφημη ευλογία των όπλων από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό. Η αντιμετώπιση του εν λόγω συμβάντος από την παρέα των αποδομητών είναι πραγματικά ενδεικτικότατη του ύπουλου και ουσιαστικά χυδαίου τρόπου με τον οποίο κινούνται και παραχαράσσουν την Ιστορία. Μύθος είναι - μας λένε - αυτό το περιστατικό, γιατί ο Γερμανός δεν ήταν στις 25 Μαρτίου στη Μονή της Λαύρας και καμμία σύναξη δεν έγινε εκείνη τη μέρα εκεί. Και φυσικά αυτό είναι αλήθεια, αλλά είναι η μισή αλήθεια (άρα για μια ακόμη φορά ο καλύτερος τρόπος για να πεις το χειρότερο ψέμα). Αν ισχυριστείς μόνο αυτό και
σταματήσεις εκεί, ποια εντύπωση θα σχηματιστεί μοιραία στο μυαλό κάποιου που δεν γνωρίζει; Ότι όλα όσα μάθαμε παλιά στο σχολείο ήταν ψέματα, ότι καμμία τελετή ευλογίας των όπλων δεν συνέβη, ότι ο μητροπολίτης Γερμανός δεν έπαιξε κανένα ρόλο στα πράγματα, ίσως μάλιστα να ήταν και κατά της Επανάστασης (πράγμα που επίσης ξεκάθαρα υπονοείται, όταν υπερτονίζεται το ότι δεν είχε καλές προσωπικές σχέσεις με τον Παπαφλέσσα)!
Γιατί όμως δεν μας λένε και την άλλη μισή (και πολύ σημαντικότερη) αλήθεια ότι ο Γερμανός ήταν βασικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ευλόγησε πράγματι τα όπλα στη Λαύρα αλλά στις 17 Μαρτίου, ενώ στις 24 ή 25 Μαρτίου έπραξε ακριβώς το ίδιο και στην πλατεία της Πάτρας (και ότι συνεπώς το «σφάλμα» δεν ήταν η επινόηση ενός περιστατικού εκ του μη όντος, αλλά απλώς η εκ παραδρομής μεταγενέστερη σύγχυση 2 διαφορετικών συμβάντων και η χρονική τους μετατόπιση - σιγά το πράγμα δηλαδή - στην 25η Μαρτίου που επί Όθωνα ορίστηκε ως εθνική επέτειος); Μία 25η Μαρτίου μάλιστα που όντως η πρόθεση ήταν να αποτελέσει την ημέρα έναρξης του Αγώνα στη Νότια Ελλάδα, απλώς όμως κάτι τέτοιο για πρακτικούς λόγους δεν κατέστη σε κάποιες περιοχές εφικτό; Γιατί τα αποκρύπτουν αυτά επιμελώς, ενώ φυσικά τα γνωρίζουν, όπως αποδεικνύει το ότι δεν έχουν τι να αντιλέξουν, όταν κάποιος τους τα επισημαίνει δημόσια; Γιατί βέβαια αυτό ακριβώς συνέβη σε μία άλλη τηλεοπτική συζήτηση, όπου όταν κάποιος ιστορικός επισήμανε τι πραγματικά έκανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο πολύς κύριος Βερέμης μάς άφησε κυριολεκτικά…άφωνους, ψελλίζοντας το εξής εκπληκτικό: «Ε, εντάξει, πάντως ανήμερα της 25ης Μαρτίου στη Λαύρα δεν ήτανε» (!!!).
Γιατί όμως δεν μας λένε και την άλλη μισή (και πολύ σημαντικότερη) αλήθεια ότι ο Γερμανός ήταν βασικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ευλόγησε πράγματι τα όπλα στη Λαύρα αλλά στις 17 Μαρτίου, ενώ στις 24 ή 25 Μαρτίου έπραξε ακριβώς το ίδιο και στην πλατεία της Πάτρας (και ότι συνεπώς το «σφάλμα» δεν ήταν η επινόηση ενός περιστατικού εκ του μη όντος, αλλά απλώς η εκ παραδρομής μεταγενέστερη σύγχυση 2 διαφορετικών συμβάντων και η χρονική τους μετατόπιση - σιγά το πράγμα δηλαδή - στην 25η Μαρτίου που επί Όθωνα ορίστηκε ως εθνική επέτειος); Μία 25η Μαρτίου μάλιστα που όντως η πρόθεση ήταν να αποτελέσει την ημέρα έναρξης του Αγώνα στη Νότια Ελλάδα, απλώς όμως κάτι τέτοιο για πρακτικούς λόγους δεν κατέστη σε κάποιες περιοχές εφικτό; Γιατί τα αποκρύπτουν αυτά επιμελώς, ενώ φυσικά τα γνωρίζουν, όπως αποδεικνύει το ότι δεν έχουν τι να αντιλέξουν, όταν κάποιος τους τα επισημαίνει δημόσια; Γιατί βέβαια αυτό ακριβώς συνέβη σε μία άλλη τηλεοπτική συζήτηση, όπου όταν κάποιος ιστορικός επισήμανε τι πραγματικά έκανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο πολύς κύριος Βερέμης μάς άφησε κυριολεκτικά…άφωνους, ψελλίζοντας το εξής εκπληκτικό: «Ε, εντάξει, πάντως ανήμερα της 25ης Μαρτίου στη Λαύρα δεν ήτανε» (!!!).
Αναλόγως εκπληκτική ήταν όμως (σε άλλη τηλε-συζήτηση στον «Σκάι») και η απάντηση της Χριστίνας Κουλούρη (ετέρου εκλεκτού μέλους της αποδομητικής παρεούλας και εκ των συγγραφέων – για να μην ξεχνιόμαστε – της προ αρκετών ετών πλήρως απονευρωμένης και επιδοτούμενης από τον Σόρος και έτερα νεοταξικά κέντρα τετράτομης «Βαλκανικής Ιστορίας»), όταν απέναντι στις γνωστές πομφόλυγες περί ελληνικής εθνογένεσης μετά την Επανάσταση του ’21, άλλος ιστορικός της επισήμανε, βάσει και χαρακτηριστικών τεκμηρίων, ότι φυσικά και προϋπήρχε το ελληνικό έθνος από πολλούς αιώνες πριν. «Με τον όρο “έθνος” δεν εννοούμε το έθνος, όπως το συνηθίσαμε έως τώρα ως έννοια» του είπε η εν λόγω μεγαλοκαθηγήτρια (και νυν μάλιστα πρύτανις της Παντείου), «αλλά το έθνος-κράτος ως πολιτική οντότητα που προκύπτει ως απόρροια της Γαλλικής Επανάστασης»! Ανεκδιήγητα φληναφήματα δηλαδή! Γιατί το ελληνικό έθνος-κράτος βεβαίως και προκύπτει μετά το 1828, όταν όμως μιλάμε για εθνογένεση, τελείως άλλο πράγμα εννοούμε και καθόλου αυτό! Και φυσικά παρόμοια περιστατικά σαν κι αυτά που προαναφέρθηκαν, θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε πολλά ακόμη, που αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι όλα όσα λένε και γράφουν αυτοί οι κύριοι (και κυρίες) δεν είναι ανθρώπινα λάθη, αλλά απολύτως σκόπιμες, μεθοδικές και συνειδητές παραχαράξεις. Κι επειδή δεν αντέχουν στην παραμικρή επιστημονική κριτική, τα απλώνουν όπου τους παίρνει κι όποτε βρεθεί απέναντί τους σοβαρός αντίλογος τα μαζεύουν και τα αναδιατυπώνουν. Όσο όμως κι αν πολύ θα το ήθελαν κάποιοι, με τις απάτες επιστήμη δεν γίνεται!
Πέρα ωστόσο απ’ όλα αυτά, το μείζον ζήτημα είναι άλλο - και καλό θα είναι να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας. Με όλα όσα προανέφερα, θέλησα να καταστήσω απλώς σαφές - προς ένα λιγότερο ίσως εξειδικευμένο κοινό - κάτι που για τους (σοβαρά) ασχολούμενους με την ιστορική επιστήμη είναι ήδη εδώ και πολλά χρόνια πασίδηλο: ότι το να αποδείξει κάποιος ερευνητής με στοιχειώδη επιστημονική ευσυνειδησία τα ψέματα που προβάλλουν όλοι αυτοί οι (φερόμενοι ως) επιστήμονες για το ιστορικό παρελθόν, είναι πολύ εύκολο. Το ζήτημα όμως δεν έχει δυστυχώς να κάνει με το ποια πλευρά υπερισχύει επιστημονικά της άλλης, δεν τίθεται εδώ καν θέμα επιστημονικής αντιπαράθεσης. Το πρόβλημα δυστυχώς έγκειται αλλού: στο ότι αυτή η ομάδα βρίσκεται στα πράγματα και τα ελέγχει. Κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, σε οργανώσεις και «δεξαμενές σκέψης», μέσα στα ίδια τα κόμματα, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και φυσικά στο ίδιο το Υπουργείο Παιδείας, γράφει σχολικά βιβλία και πανεπιστημιακά εγχειρίδια, αναπαράγεται και παράγει ολοένα και περισσότερους ιδεολογικούς γενιτσάρους. Ελέγχουν λοιπόν όλα τα καίρια πόστα - και όχι φυσικά επειδή είναι πιο ευφυείς ή πιο ικανοί, αλλά επειδή απλούστατα παίζουν το παιχνίδι του κυρίαρχου νεοταξικού συστήματος (και των γηγενών πολιτικών του λακέδων) και προωθούν τους σκοπούς του, που είναι η διάλυση του λαού μας μέσα από την καταστροφή της γλώσσας, της θρησκείας και στην προκείμενη περίπτωση της ιστορικής του μνήμης.
Πώς θα απαλλαχτούμε επομένως από αυτούς, από τη στιγμή που έτσι παίζεται το παιχνίδι και όχι με καθαρά επιστημονικούς κι αντικειμενικά αξιολογικούς όρους (οπότε θα ήταν απλό, καθώς όλοι αυτοί οι επαγγελματίες ψεύτες και πλαστογράφοι θα πετιόντουσαν με τις κλωτσιές από τις καρέκλες τους και θα τελείωνε το θέμα); Η απάντηση φυσικά είναι πολύ απλή. Δεν πρόκειται να απαλλαχτούμε, όσο θα διαιωνίζεται το συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, που τους χρειάζεται απόλυτα. Άρα λοιπόν η λύση είναι μόνο μία: θα πρέπει να κλονιστεί και να νικηθεί συλλήβδην το ίδιο το σύστημα. Πράγμα φυσικά καθόλου απλό, οφείλουμε όμως να το κατανοήσουμε, για να μην τρέφουμε αυταπάτες. Όλα όσα ζούμε είναι όψεις του ίδιου μείζονος προβλήματος: και τα εθνικά θέματα που παραπαίουν και ο λαθρεποικισμός και η αφελληνισμένη εκπαίδευση και τα μνημόνια και η διαφθορά και η γενοκτονία της ιστορικής μας μνήμης. Άρα από τη στιγμή που είναι πτυχές του ίδιου προβλήματος και συνέπειες της πρωτοφανούς πνευματικής κρίσης στην οποία βουλιάζουμε εδώ και χρόνια ως λαός, συνολική θα είναι και η λύση. Αν και όταν υπάρξει. Μέχρι τότε, λίγοι απλώς άνθρωποι θα συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους και να αντιστέκονται, φωνάζοντας την αλήθεια ή κάνοντας παιδαγωγικό «αντάρτικο» μέσα στη δημόσια εκπαίδευση υπό συνθήκες Κρυφού Σχολειού, κόντρα σε ολοένα και περισσότερες πιέσεις, διώξεις και κάθε είδους προπηλακισμούς.
Έως πότε όμως θα αρκεί αυτό;
Πέρα ωστόσο απ’ όλα αυτά, το μείζον ζήτημα είναι άλλο - και καλό θα είναι να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας. Με όλα όσα προανέφερα, θέλησα να καταστήσω απλώς σαφές - προς ένα λιγότερο ίσως εξειδικευμένο κοινό - κάτι που για τους (σοβαρά) ασχολούμενους με την ιστορική επιστήμη είναι ήδη εδώ και πολλά χρόνια πασίδηλο: ότι το να αποδείξει κάποιος ερευνητής με στοιχειώδη επιστημονική ευσυνειδησία τα ψέματα που προβάλλουν όλοι αυτοί οι (φερόμενοι ως) επιστήμονες για το ιστορικό παρελθόν, είναι πολύ εύκολο. Το ζήτημα όμως δεν έχει δυστυχώς να κάνει με το ποια πλευρά υπερισχύει επιστημονικά της άλλης, δεν τίθεται εδώ καν θέμα επιστημονικής αντιπαράθεσης. Το πρόβλημα δυστυχώς έγκειται αλλού: στο ότι αυτή η ομάδα βρίσκεται στα πράγματα και τα ελέγχει. Κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, σε οργανώσεις και «δεξαμενές σκέψης», μέσα στα ίδια τα κόμματα, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και φυσικά στο ίδιο το Υπουργείο Παιδείας, γράφει σχολικά βιβλία και πανεπιστημιακά εγχειρίδια, αναπαράγεται και παράγει ολοένα και περισσότερους ιδεολογικούς γενιτσάρους. Ελέγχουν λοιπόν όλα τα καίρια πόστα - και όχι φυσικά επειδή είναι πιο ευφυείς ή πιο ικανοί, αλλά επειδή απλούστατα παίζουν το παιχνίδι του κυρίαρχου νεοταξικού συστήματος (και των γηγενών πολιτικών του λακέδων) και προωθούν τους σκοπούς του, που είναι η διάλυση του λαού μας μέσα από την καταστροφή της γλώσσας, της θρησκείας και στην προκείμενη περίπτωση της ιστορικής του μνήμης.
Πώς θα απαλλαχτούμε επομένως από αυτούς, από τη στιγμή που έτσι παίζεται το παιχνίδι και όχι με καθαρά επιστημονικούς κι αντικειμενικά αξιολογικούς όρους (οπότε θα ήταν απλό, καθώς όλοι αυτοί οι επαγγελματίες ψεύτες και πλαστογράφοι θα πετιόντουσαν με τις κλωτσιές από τις καρέκλες τους και θα τελείωνε το θέμα); Η απάντηση φυσικά είναι πολύ απλή. Δεν πρόκειται να απαλλαχτούμε, όσο θα διαιωνίζεται το συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, που τους χρειάζεται απόλυτα. Άρα λοιπόν η λύση είναι μόνο μία: θα πρέπει να κλονιστεί και να νικηθεί συλλήβδην το ίδιο το σύστημα. Πράγμα φυσικά καθόλου απλό, οφείλουμε όμως να το κατανοήσουμε, για να μην τρέφουμε αυταπάτες. Όλα όσα ζούμε είναι όψεις του ίδιου μείζονος προβλήματος: και τα εθνικά θέματα που παραπαίουν και ο λαθρεποικισμός και η αφελληνισμένη εκπαίδευση και τα μνημόνια και η διαφθορά και η γενοκτονία της ιστορικής μας μνήμης. Άρα από τη στιγμή που είναι πτυχές του ίδιου προβλήματος και συνέπειες της πρωτοφανούς πνευματικής κρίσης στην οποία βουλιάζουμε εδώ και χρόνια ως λαός, συνολική θα είναι και η λύση. Αν και όταν υπάρξει. Μέχρι τότε, λίγοι απλώς άνθρωποι θα συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους και να αντιστέκονται, φωνάζοντας την αλήθεια ή κάνοντας παιδαγωγικό «αντάρτικο» μέσα στη δημόσια εκπαίδευση υπό συνθήκες Κρυφού Σχολειού, κόντρα σε ολοένα και περισσότερες πιέσεις, διώξεις και κάθε είδους προπηλακισμούς.
Έως πότε όμως θα αρκεί αυτό;
