Ελένη Παπαδοπούλου
Έλεγα να μην σχολιάσω αυτή την ημέρα, αλλά δεν αντέχω. Πράγματι έχω συγκινηθεί τα μάλα με τους όψιμους πατριώτες που υψώνουν την σημαία μας αλαλάζοντας υπέρ της ελευθερίας, θεωρώντας προφανώς ότι αυτή έρχεται κάνοντας μία αίτηση σε κάποια από τις πλατφόρμες του Πιερρακάκη. Δεν έρχεται με θυσίες, με αυταπάρνηση, με στερήσεις, με σφριγηλό σώμα και νου, με έρωτα και πάθος για την Ελλάδα και τον ελληνισμό, αλλά με...
ταγκαρίσματα, τουιταρίσματα και ποσταρίσματα στα φραγκολεβαντίνικα γκεταβαξάιν, γουίθγιουκρέιν, στέιχομ και άλλα της μοδός. Έγιναν Έλληνες πατριώτες άνθρωποι που όταν ουρλιάζαμε έως προσφάτως για την ισλαμοποίηση της πρωτεύουσας του Κράτους μας έλεγαν φασίστες και ναζί. Ήμασταν φασίστες και ναζί και τρε μπανάλ που δεν κάναμε πάρτυ όπως αυτοί και δεν κοιτούσαμε την τσέπη μας, όταν η πόλη γινόταν μουσουλμανάτο. Ο δημαρχούκος έντυσε τσολιά τον γιο του, αλλά η πόλη του είναι παραδομένη στο Ισλάμ με τις ευχές του. Πέρασα σήμερα από την Αριστοτέλους και πέριξ της πλατείας Βικτωρίας δεν έχουν αφήσει σπιθαμή που δεν έχουν καταλάβει. Παίρνουν τον έναν δρόμο μετά τον άλλο οι μουσουλμάνοι λάθρο που νομιμοποιεί σωρηδόν η κυβέρνηση και δίπλα σε αυτούς οι ανεξέλεγκτες Βαλκάνιες ορδές, αλλά we stand with Ukraine που είναι μακριά και είναι και ανέξοδο. Μασκοφόρεσαν το στράτευμα στην παρέλαση, το στράτευμα που στέλνει το μήνυμα της αυταπάρνησης, το μήνυμα ότι το σώμα εξαϋλώνεται στο χρέος απέναντι στην πατρίδα, και είχαν το θράσος να μας μιλάνε για ελευθερία. Έχουν τόση σχέση αυτά τα ανθρωπάρια με την ελευθερία όση έχω εγώ με τον Μέγα Ναπολέοντα. H αγάπη για την ελευθερία και την πατρίδα είναι στάση ζωής. Και η ελευθερία δεν νοείται χωρίς πατρίδα να την προστατεύει. Ο άπατρις δεν είναι ελεύθερος. Για λύπηση είναι. Ο ανθέλληνας όμως δεν είναι για λύπηση. Είναι για κλωτσιές. Ό,τι μανδύα και να φοράει. Γι’αυτό μερικοί βγάλτε την ελληνική σημαία από πάνω σας, που γίνατε ξαφνικά όλοι πατριώτες, γιατί την λερώνετε και δεν της αξίζει τέτοια τύχη.
