Δημοκρατικό δεν το έλεγες σίγουρα το καθεστώς Άσαντ. Το να χύνουν όμως δάκρυα (κροκοδείλια) όσοι έχουν μετατρέψει σε κουρελόχαρτο τη δημοκρατία, σε ολόκληρη τη Δύση, είναι η επιτομή της υποκρισίας. Για άλλη μια φορά...
Στο όνομα της δημοκρατίας μεθοδεύτηκε και η ανατροπή του Καντάφι. Η Λιβύη παραμένει βυθισμένη στο χάος 13 και πλέον χρόνια μετά. Και τώρα φαίνεται η Συρία να είναι “Λιβύη νούμερο δύο”.
Ως χθες η πολιτική τάξη της χώρας -λαλίστατη στα λοιπά- είχε πάθει αφωνία για τις εξελίξεις στην Συρία. Και ποιοι αλήθεια να πάρουν θέση, είτε βρίσκονται σήμερα στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση; Επί παραδείγματι, εκείνοι που δήλωναν (μετά την πρώτη απόπειρα ανατροπής του Άσαντ) το 2011 ότι “ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς”, τι διαφορετικό θα έλεγαν σήμερα;
Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας αποδείχθηκε για άλλη μια φορά φοβικό και κατώτερο των περιστάσεων. Και δεν είναι μόνο το Ισραήλ μεγάλος νικητής. Είναι και η Τουρκία μέσα από μια εντυπωσιακή και ραγδαία ανατροπή των συμμαχιών στην περιοχή, έστω και με τη μορφή της λυκοφιλίας. Από τη διανομή των ιματίων της Συρίας, η Ελλάδα τι έχει να κερδίσει; Τίποτε. Αντιθέτως...
Οι τουρκοθρεμμένοι τζιχαντιστές μακιγιαρισμένοι επικοινωνιακά γίνονται trendy και ο Ερντογάν -που μας τον περιέγραφαν ως “αποδυναμωμένο” και “απομονωμένο”- με την κατάληψη της Συρίας υλοποιεί εν τοις πράγμασι πλέον το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Ο διαμελισμός της Συρίας σε “ζώνες” απειλεί να ανοίξει πρόωρα τον ασκό του Αιόλου για την επαναχάραξη των συνόρων κατά τρόπο που θυμίζει 19ο αιώνα. Μένει να δούμε και τα ανταλλάγματα προς τον Πούτιν (στο ουκρανικό) ώστε να μείνει αδρανής και να πουλήσει -όπως και το Ιράν- τον Άσαντ, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, προσφέροντάς του “ανθρωπιστικό άσυλο”...
Αντί να κρύβονται στα λαγούμια τους οι ιθύνοντες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ήρθε έστω και καθυστερημένα η στιγμή να βάλουν, όλοι, τέρμα στις ψευδαισθήσεις τους. Κάθε πλευρά στη διεθνή σκακιέρα κοιτάζει αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα φροντίζοντας να έχει πάντοτε κάτι στο τραπέζι για να μπορεί να διαπραγματευτεί. Μόνο εμείς αρκούμαστε στο ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Το ζούμε δυστυχώς και τώρα.
Ήδη συζητείται το σενάριο να γίνουν τουρκικές οι ρωσικές βάσεις ακριβώς απέναντι από την Κύπρο, επιδεινώνοντας κι άλλο το συσχετισμό στην Μεγαλόνησο όπου η “πολιτική ισότητα” είναι ο δούρειος ίππος για τη διχοτόμηση. Και τώρα που θα ανοίξει κι άλλο η όρεξή του Σουλτάνου για το Αιγαίο και τη Θράκη, ποιος θα τον εμποδίσει;
Με το τέλος του Άσαντ, η Ρωσία εξώνεται από την Μεσόγειο και η Τουρκία εγκαθίσταται ως περιφερειακός ηγεμόνας στην εγγύς Ανατολή. Και μαζί με όλα τα άλλα, θα “επανέλθει” ο αγωγός φυσικού αερίου από το Κατάρ στην Ευρώπη μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας αφήνοντας απέξω την Ελλάδα...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
