Αφήστε τους τζαμπατζήδες και πιάστε τους μπαταχτσήδες!
Του Βαγγέλη Στολάκη
Παρακολουθώ με αρκετό ενδιαφέρον τις εξελίξεις της ιστορίας του «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω». Δεν πληρώνω διόδια, ούτε εισιτήριο στα αστικά, ούτε ΔΕΗ, ούτε τηλέφωνο, ούτε νερό… Υπάρχει άλλωστε μια μεγάλη λίστα πραγμάτων και υπηρεσιών που δεν θα ήθελα να πληρώσω αλλά αναγκάζομαι. «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» και ανέχομαι να με λένε «τζαμπατζή» ενώ εγώ αυτοαποκαλούμαι κίνημα.Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι ομάδες αυτές των ενεργών πολιτών, όπως αυτοπροσδιορίζονται, οι οποίες αρχικά συγκρότησαν ανά την Ελλάδα τις επιτροπές «Ακρίβεια – Στοπ» μικρό ενδιαφέρον είχαν για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τα οποία πλέον αφιερώνουν δεκάδες λεπτά τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου και πολλές αράδες) ενώ αμελητέα προβλήματα προκαλούσαν στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ο κόσμος τους έπαιρνε για τρελούς. «Μα καλά τι είναι αυτοί και δεν πληρώνουν; Πως μπορούν; Δεν φοβούνται για τις συνέπειες;» είναι κάποια από τα ερωτήματα που ακούγονταν στο τραπέζι όταν άνοιγα το θέμα σε παρέες και φίλους. Τις εποχές βέβαια που όλοι μας ζούσαμε μέσα στη γυάλα, χωρίς να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Τότε που όταν δεν είχαμε βρίσκαμε να δανειστούμε ακόμα και χρήματα που ποτέ δεν πιάναμε στα χέρια μας. Τότε που οι λέξεις ΔΝΤ, αναδιάρθρωση, μειώσεις, περικοπές, greek statistics μας φάνταζαν εξωγήινες.
Και να που για ακόμα μια φορά ο λαός αποδεικνύεται σοφός. Εκεί που είσαι ήμουνα… Και ναι! Εδώ που βρίσκεται σήμερα ο μέσος Έλληνας, ήρθαμε όλοι μας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τωρινό. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που αδυνατούσαν να πληρώσουν διόδια, εισιτήρια, δάνεια, φως, νερό, τηλέφωνο… Αλλά οι περισσότεροι κάναμε πως δεν βλέπαμε. Γιατί το πρόβλημα δεν είχε χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Και τώρα που τη χτύπησε. Αδυνατούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και σκύβουμε το κεφάλι με τη δικαιολογία της τρόικα, της κρίσης και της ανεργίας. Και όταν κληθούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Θα ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Θα ξαναβγάλουμε αυτούς που φταίνε για όλα.
Ας συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Αυτοί που αντιδρούν μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες. Πρώτον σε αυτούς που όντως δεν έχουν να πληρώσουν. Δεύτερον σε αυτούς που έχουν αλλά δεν θέλουν να πληρώσουν δεχόμενοι όλες τις συνέπειες και τρίτον σε αυτούς που ακολουθούν για να βολευτούν. Και από την τελευταία κατηγορία γνωρίζουμε καλά ως Έλληνες. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ο κόσμος δεν αντέχει νέα μέτρα. Και να άντεχε όμως επιπλέον περικοπές και αυξήσεις μετά τις προκλητικές δηλώσεις των κυβερνώντων δεν θα συνετιστεί.
Μια ολόκληρη κυβέρνηση μη μπορώντας να διαχειριστεί την πολιτική της βάλλει κατά πάντων αποκαλώντας τους «τζαμπατζήδες». Έναν χαρακτηρισμό για τον οποίο ούτε πνευματικά δικαιώματα μπορεί να διεκδικήσει. Έναν χαρακτηρισμό που έχουν κάνει καραμέλα οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου ξεχνώντας τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Και ίσως έτσι έρθουν πιο «γλυκά» όσα έχουν συμφωνήσει με τους τεχνοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς πηγαινοέρχονται στην Αθήνα με αεροπλάνο και ίσως δεν γνωρίζουν το κόστος των διοδίων και των αστικών συγκοινωνιών. Τα τελευταία ίσως τα χρησιμοποιούν για κάποιο γύρισμα της τηλεόρασης ενώ όταν «ταλαιπωρηθούν» οδικώς δεν πληρώνουν τίποτα από την τσέπη τους. Αλήθεια τότε ποιος είναι ο «τζαμπατζής»;
Μπορεί το κίνημα να είναι α-πολίτικο, όπως πρόσφατα ειπώθηκε. Ο κόσμος που το στηρίζει είναι όμως και ά-φραγκος. Α-πένταρος και ό,τι άλλο θέλετε! Γι ‘ αυτή την κατάσταση μπορεί κάποιος να κάνει κάτι, εκτός από το σταυρό του; Γιατί αν θυμηθώ τη συνομιλία μου με κυβερνητικό στέλεχος που μου είχε εκμυστηρευτεί πως «ούτε εμείς δεν ξέρουμε που το πάει ο Παπανδρέου» τότε όλοι πρέπει να αρχίσουμε τις προσευχές. Ή να αρνούμαστε να πληρώνουμε τα πάντα. Τότε τουλάχιστον θα έχουμε εξασφαλίσει στέγη και τροφή .Αφού θέλουν να μας στείλουν φυλακή αν δεν τους πληρώσουμε.
Προτείνω να τελειώνουμε όμως με τους τζαμπατζήδες και να ασχοληθούμε λίγο με τους μπαταχτσήδες. Δεν ήρθε η ώρα;
