IN MEMORIAM ΝΙΚΟΥ ΣΠΥΡΙΔΗ

Συμπληρώνονται, κιόλας, σαράντα μέρες από τον αδόκητο θάνατο του φίλου Νίκου Σπυρίδη. Ο Νίκος γεννήθηκε στην κατοχική Κατερίνη, στην οποία μεγάλωσε και έζησε. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές αποδήμησε για σπουδές στην Εσπερία, στην Ιταλία. Επέστρεψε στην Κατερίνη και δραστηριοποιήθηκε στο λογιστικό τομέα. Διατηρούσε λογιστικό γραφείο, μέχρι τη στιγμή του θανάτου του. Ο Νίκος υπήρξε καλός οικογενειάρχης: λατρεμένος σύζυγος και στοργικός πατέρας, επιμελής, τρυφερός και αγαπημένος παππούς. Από την πρώτη του νιότη έδειξε το πολυσύνθετο ταλέντο του. Ασχολήθηκε με πάθος με τη μουσική, συγκρότησε, με άλλους φίλους του, μουσικό συγκρότημα, στα μέσα της δεκαετίας του `60, στην πολιτιστικά άνυδρη τότε Κατερίνη. Το πάθος του για τη μουσική δεν το εγκατέλειψε, σχεδόν, ποτέ. Ο Νίκος υπήρξε δεινός συλλέκτης: φωτογραφιών, περιοδικών, εντύπων, βιβλίων. Ύστερα από κοπιώδη πολυετή αναζήτηση κατάφερε να συγκροτήσει αρχείο φωτογραφιών με εικόνες από την παλιά Κατερίνη: τοπίων, οδών, πλατειών, προσώπων, οικογενειών, επαγγελμάτων. Το αρχείο αυτό, μέρος του οποίου ο υποφαινόμενος εξέδωσε σε βιβλία του , αφού το αρχειοθέτησε και συμπλήρωσε με πλαγιότιτλους και άλλα υπομνηματικά στοιχεία, το παρέδωσε ακέραιο στο δήμο Κατερίνης. Πρόκειται για αρχείο μοναδικό στο είδος του, ανυπολόγιστης ιστορικής και συναισθηματικής αξίας. Ο Νίκος υπήρξε πολίτης της πόλης. Αγάπησε με πάθος την Κατερίνη. Παρακολουθούσε τις εξελίξεις, αγωνιούσε για την προκοπή και την πορεία της πόλης. Παρενέβαινε άλλοτε θεσμικά, ως μέλος επιτροπών και άλλοτε πρωτοβουλιακά, είχε άποψη και λόγο για τα τεκταινόμενα. Και τις απόψεις του δεν τις κρατούσε για τον εαυτό του, αλλά τις εξέφραζε και προφορικά και γραπτά, και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο λόγο. Υπηρέτησε με συνέπεια τις ιδεολογικές του θέσεις. Ο Νίκος, είναι γνωστό ότι ανήκε σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Δεν ήταν, όμως, μισαλλόδοξος. Υπεράσπιζε με σθένος τις πολιτικές του θέσεις. Δεν δίσταζε, όμως, να ασκεί κριτική και στον πολιτικό του χώρο. Άκουγε με προσοχή και ανυπόκριτο ενδιαφέρον τις απόψεις των άλλων. Γι` αυτό και απολάμβανε εκτίμηση και από ανθρώπους που προέρχονταν από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Ο Νίκος υπήρξε δημοφιλής. Χαιρόσουν να συνομιλείς μαζί του. Περιζήτητος στις παρέες. Πολλοί αναζητούσαν τη συντροφιά του. Ευγενής, πράος στη συμπεριφορά του. Πάντα κάτι καινούργιο θα έφερνε στην παρέα. Την είδηση για την κυκλοφορία ενός ενδιαφέροντος βιβλίου, ένα περιοδικό που τον εντυπωσίαζε, ένα σημαντικό άρθρο σε κάποια εφημερίδα, μια νέα ταινία, μια εκδήλωση. Μιλούσε με τους νεαρούς, ακόμη και με μικρά παιδιά, με τη σοβαρότητα που μιλούσε με τους μεγάλους. Άκουγε τους μικρούς και τους αντιμετώπιζε ως μεγάλους, με σεβασμό και αγάπη. Αποτελεί τιμή για μένα που ο Νίκος με θεωρούσε φίλο του. Με ενθάρρυνε στις αναζητήσεις μου. Με παρακινούσε στη συγγραφή και με βοηθούσε στο έργο μου. Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις μας, στο Νέο Καφενείο, μεσούντος του θέρους,  λογαριάζαμε να συνθέσουμε μια μονογραφία για τις ταβέρνες της Κατερίνης. Την επόμενη μέρα μου κατέθεσε έναν πλήρη κατάλογο με τις ταβέρνες που λειτουργούσαν στην πόλη μας κατά τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια. Λογαριάζαμε, επίσης, να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι στον ιστορικό Πόντο. Λίγο τα προβλήματα υγείας, λίγο η γνωστή αναβλητικότητα του Νίκου, το όνειρο έμεινε ανεκλπήρωτο, όπως και πολλά άλλα σχέδια μας. Α, ρε Νίκο. Ήδη μας λείπεις. Και μας λείπεις πολύ. Η απώλειά σου πονάει πολύ. Κατερίνη 8 Φεβρουαρίου 2011. Γιάννης Καζταρίδης