(Σκέψεις με αφορμή τον αγώνα κατά των συγχωνεύσεων των σχολείων)
Γράφει ο Νίκος Σαλπιστής
Λίγοι περίμεναν αυτόν τον ξεσηκωμό,αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα. Ήσαν όλοι τους εκεί. Γονείς που δεν κατέβηκαν ποτέ σε διαδήλωση –πόσο μάλιστα σε κλείσιμο δρόμου- μαθητές και μαθήτριες μεγαλωμένο-ες μπροστά στις οθόνες, παππούδες και γιαγιάδες της αντίληψης «μην ανακατεύεσαι με την πολιτική παιδί μου», παπάδες που κήρυτταν τη μετά θάνατον δικαίωση, όλοι τους απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο ότι όταν το κακό χτυπά την πόρτα σου το ελάχιστο που έχεις να κάνεις είναι να γυρίσεις το κλειδί δυο φορές στην πόρτα.
Και αυτό έκαναν όλοι τους· και δεν το έκαναν, γιατί θα ξυπνά πιο νωρίς η μανα για να ετοιμάσει το παιδί, ούτε γιατί θα κινδυνεψει από τη μετακινηση το βλασταρι τους (που είναι κι αυτές από τις συνέπειες των συγχωνευσεων).
Αυτό που τους ξεσηκωσε είναι κάτι πιο βαθυ και μεγάλο.Η καταργηση του σχολείου σε μια κοινότητα ισοδυναμουσε γι αυτούς με θανατηφορο χτύπημα ,με χαριστικη βολη.
Προηγήθηκε η Κοινή Αγροτικη Πολιτική που βημα-βημα ξεκληρισε την αγροτια, χωρίς να της δίνει διεξοδο συμφωνα με τα συμφέροντα του εμπορικου και βιομηχανικου κεφαλαίου της αγροτικής παράγωγης, ελληνικού και ευρωπαικου. Εστειλε πολλλους στα αστικά κεντρα για να αυξησουν τον αριθμό των ανεργων και των κακοπληρωμενων εμπορουπαλληλων.
Έτσι λοιπόν μπορουμε να πούμε ότι το κλεισιμο των σχολειων από την κυβέρνηση δεν έπεσε από τον ουρανο . «Πατησε» πάνω στο μικρο αριθμό των γεννησεων και αρα στο μικρο αριθμό των μαθητών –ριων. «Πατησε» επίσης πανω στην ψευδεπιγραφη εκπαιδευτικη ανεπαρκεια των ολιγοθεσιων σχολειων ,λες και τα 6θεσια λειτουργουν αψογα. Αλλα έτσι είναι ο καπιταλισμός.Εκμεταλλευεται ακόμη και τα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική του.Αν οι τοπικες κοινωνιες ανεχτηκαν την παραγωγικη τους απαξιωση η αντεδρασαν σπασμωδικα και αρα αναποτελεσματικα τώρα ο αγώνας τους αποκτα συμβολικο χαρακτήρα. Οι κοινοτητες κλειστηκαν στον εσωτερικο πυργο του καστρου και εκεί δινουν έναν αγώνα απελπισιας.
Για όλους όσους φυλαττουν Θερμοπυλες στα χωρια η ύπαρξη του σχολείου σε μια κοινότητα ανθρωπων είναι η ταυτοτητα της ,η ελπίδα της το κυτταρο πολιτισμου, είναι η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορουν ν΄ αλλάξουν προς το καλυτερο.
Είναι η σχολικη γιορτη και η υποκλιση της μαθητριας μετά το ποιημα, είναι το χτύπημα του κουδουνιου, οι παιδικες φωνες και το κυνηγητο στο διαλλειμμα, είναι οι γυμναστικες επιδειξεις και οι εκδρομες, είναι η σκονη της κιμωλιας και η μυρωδια του μολυβιου, είναι η μαθητικη συντροφια και η αυθεντια του δασκαλου.
Και αν ολα αυτά φανταζουν ρομαντικα, παρά το γεγονός ότι δεν είναι, έτσι τα εισπραττουν οι ντοπιοι, γιατί όταν δινεις έναν αγώνα θελεις να σε οδηγουν τα συμβολα που λογω της σπανιοτητας τους αποκτουν μεγαλύτερη αξία.
Τα σχολεία είναι από τα τελευταια καστρα αντιστασης μιας κοινωνίας που αργοπεθαινει, είναι από τα ταλευταια βελη που εμειναν στη φαρετρα μπροστά στη σαρωτικη επελαση.
