Καλάμων αφιππεύσατε...
Της Τζένης Κ.
Τι είναι χειρότερο από μια αναποτελεσματική κυβέρνηση; Μια αναποτελεσματική Κυβέρνηση που δε νοιώθει στο σβέρκο της την καυτή ανάσα μιας εν δυνάμει αποτελεσματικής Κυβέρνησης. Όταν ο μονόφθαλμος γνωρίζει ότι αποτελεί τη μία και μοναδική διέξοδο για τους στραβούς, είναι σίγουρο ότι δε θα περιοριστεί στα προνόμια και στην υπεροχή της μισής του όρασης. Θα γίνει και μαλάκας. Θα υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του. Θα βγει στο αντίθετο ρεύμα. Θα παραστήσει τον αητό. Θα καταχραστεί την εξουσία του. Κι από την πρησμένη του αυτοπεποίθηση, αντί για διορθωτικά πατομπούκαλα, θα φορέσει τις μαύρες, πειρατικές καλύπτρες της έπαρσής του.
Κάπως έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και οι λοιποί κορυφαίοι… κάθε φορά που βγαίνει ο Αντώνης Σαμαράς και...
επιδεικνύει ποιητικά, πόσο λίγος είναι, καβαλάνε το καλάμι τους και βγαίνουνε παγανιά στο δρόμο με τους λυμένους αφαλούς. Γυρίζουνε στο μηδέν το κοντέρ των ατοπημάτων και είναι πιο έτοιμοι για νέες αυθαιρεσίες. Μοναδικοί άρχοντες του κρατιδίου της μιας επιλογής οργανώνουν την ολιγαρχία τους γελώντας από μέσα τους σαρδόνια… Κι αποδέχονται με χαιρεκακία την πίστωση χρόνου που τους γίνεται συνεχώς επειδή δεν υπάρχει ρεαλιστικό αντίπαλο δέος να στεγάσει τα θύματά τους. «Αν νομίζετε ότι η κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική και δεν έχει ηθικό υπόβαθρο για αυτά που κάνει τότε, ρίξτε την» δήλωσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο υπουργός «δε με μέλει» στους συναδέλφους του που άσκησαν, όσο πατάει η Μπιρμπίλη, κριτική στο πολυνομοσχέδιο. Μέχρι και μεταξύ τους ασκούνε αυτόν το φτηνό εκβιασμό που έχουνε την αυταπάτη ότι δεν έχει ημερομηνία λήξης. Η σπορά των ανέμων ωστόσο, με μαθηματική ακρίβεια αποδίδει θύελλες. Και στις θύελλες τα καλάμια αλλάζουν ημισφαίριο. Όταν βρεθούνε σε ρόλο προσανάμματος κάτω από καζάνια Ινδιάνων είναι πολύ αργά για να συνειδητοποιήσουν οι εξακοντισμένοι ότι αυτό που ένιωθαν στο σβέρκο τους τελευταία, δεν ήταν σεσουάρ για οικονομικούς δολοφόνους, αλλά η καυτή ανάσα του Κανένα…
επιδεικνύει ποιητικά, πόσο λίγος είναι, καβαλάνε το καλάμι τους και βγαίνουνε παγανιά στο δρόμο με τους λυμένους αφαλούς. Γυρίζουνε στο μηδέν το κοντέρ των ατοπημάτων και είναι πιο έτοιμοι για νέες αυθαιρεσίες. Μοναδικοί άρχοντες του κρατιδίου της μιας επιλογής οργανώνουν την ολιγαρχία τους γελώντας από μέσα τους σαρδόνια… Κι αποδέχονται με χαιρεκακία την πίστωση χρόνου που τους γίνεται συνεχώς επειδή δεν υπάρχει ρεαλιστικό αντίπαλο δέος να στεγάσει τα θύματά τους. «Αν νομίζετε ότι η κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική και δεν έχει ηθικό υπόβαθρο για αυτά που κάνει τότε, ρίξτε την» δήλωσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο υπουργός «δε με μέλει» στους συναδέλφους του που άσκησαν, όσο πατάει η Μπιρμπίλη, κριτική στο πολυνομοσχέδιο. Μέχρι και μεταξύ τους ασκούνε αυτόν το φτηνό εκβιασμό που έχουνε την αυταπάτη ότι δεν έχει ημερομηνία λήξης. Η σπορά των ανέμων ωστόσο, με μαθηματική ακρίβεια αποδίδει θύελλες. Και στις θύελλες τα καλάμια αλλάζουν ημισφαίριο. Όταν βρεθούνε σε ρόλο προσανάμματος κάτω από καζάνια Ινδιάνων είναι πολύ αργά για να συνειδητοποιήσουν οι εξακοντισμένοι ότι αυτό που ένιωθαν στο σβέρκο τους τελευταία, δεν ήταν σεσουάρ για οικονομικούς δολοφόνους, αλλά η καυτή ανάσα του Κανένα…
