Τι είναι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό, η αγάπη ή η τάξη ; Τι προέχει ; Πολλοί πιστεύουν πως εάν αγαπούν αρκετά, όλα τακτοποιούνται. 
Πολλοί γονείς πιστεύουν για παράδειγμα, ότι εάν αγαπούν αρκετά τα παιδιά τους, 
εκείνα θα αναπτυχθούν έτσι όπως τα φαντάζονται.
Όμως, συχνά οι γονείς απογοητεύονται παρά την αγάπη τους. 
  Προφανώς η αγάπη απο μόνη της δεν φτάνει.
Η αγάπη πρέπει να εντάσσεται σε μια τάξη.
Η τάξη προηγείται της αγάπης. 
Αυτό ισχύει και στη φύση: ένα δέντρο αναπτύσσεται σύμφωνα με μια εσωτερική τάξη. 
Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μόνο μέσα απ'αυτή την τάξη μπορεί ν' αναπτυχθεί.
Το ίδιο ισχύει για την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις. 
Μπορούν ν' αναπτυχθούν μόνο μέσα απο μια τάξη. 

Αυτή η τάξη προϋπάρχει. Όταν γνωρίζουμε κάτι σχετικά με τις τάξεις της αγάπης, 
η αγάπη μας και οι σχέσεις μας έχουν περισσότερες δυνατότητες ν' αναπτυχθούν ολοκληρωμένα.
Η πρώτη τάξη της αγάπης σε μια σχέση ζευγαριού είναι ότι ο άντρας και η γυναίκα, 
αν και με διαφορετικό τρόπο ο ένας απο τον άλλον, είναι ισότιμοι. 
Όταν το αναγνωρίσουν, η αγάπη τους έχει περισσότερες ευκαιρίες.
Η δεύτερη τάξη είναι ότι το πάρε-δώσε θα πρέπει να είναι ισορροπημένο. 
Εάν ο ένας πρέπει να δώσει περισσότερα απο τον άλλο,η σχέση χάνει την ισορροπία της.
Χρειάζεται αυτή η ισορροπία. 
Όταν η ανάγκη για εξομάλυνση του πάρε-δώσε συμβαδίζει με την αγάπη, 
τότε, όταν ο ένας έχει πάρει κάτι απο τον άλλο, δίνει στον άλλο κάτι περισσότερο για εξομάλυνση. 
Έτσι αναπτύσσεται η ανταλλαγή ανάμεσά τους και μαζί μ΄αυτήν, η κοινή ευτυχία.
Αυτή η ανάγκη για εξομάλυνση αφορά και στα αρνητικά.
Όταν ένας σύντροφος κάνει κάτι κακό στον άλλο, αυτός έχει την ανάγκη να του το ανταποδώσει επίσης με κάτι κακό. 
Αισθάνεται πληγωμένος. Γι αυτό πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να πληγώσει και αυτός τον άλλο. 
Αυτή η ανάγκη είναι ακατανίκητη.
Πολλοί άνθρωποι, που έχουν υποστεί κάποιαν αδικία,
αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν κι αυτοί κάτι ανάλογο στον άλλο. 
Επομένως εδώ προστίθεται κάτι ακόμα στην ανάγκη για εξομάλυνση: 
το αίσθημα ότι  μέσω της αδικίας που μου έχει γίνει, έχω ιδιαίτερα δικαιώματα. 
Έτσι δεν κάνω στον άλλο το ίδιο κακό που έχω υποστεί αλλά κάτι περισσότερο. 
Αλλά επειδή έχω κάνει κάτι πιο κακό στον άλλο, 
αισθάνεται κι ο άλλος ότι έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι κακό και επειδή αισθάνεται ότι έχει αυτό το δικαίωμα, 
μου κάνει πάλι κάτι περισσότερο.
Έτσι κλιμακώνεται η ανταλλαγή του κακού σε μια σχέση.
Σε αυτή τη σχέση αντί για ευτυχία αναπτύσσεται η δυστυχία. 
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ποιότητα μιας σχέσης απο το εάν η ανταλλαγή του 
πάρε-δώσε ολοκληρώνεται κυρίως στο καλό ή στο κακό.
Το ερώτημα είναι ποια θα ήταν εδώ η λύση; Υπάρχει λύση;

Πάρης Προδρομίδης