Ακαδημαϊκοί άνεργοι

 

  Γράφει o Άκης Δημητριάδης

φιλόλογος - συγγραφέας

Ανακοινώθηκαν οι βάσεις και ο αριθμός των εισακτέων στα πανεπιστήμια, και χιλιάδες υποψήφιοι, γονείς, γιαγιάδες και παππούδες πανηγυρίζουν!

Χωρίς να σκέφτονται τι τους περιμένει από εδώ και πέρα.

Πού πάτε, ωρέ λεβέντες, ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια; 

Ταυτόχρονα με τους πανηγυρισμούς των εισαγομένων, παππούδων, γιαγιάδων κλπ., συνεχίζεται το κλάμα των εξερχομένων, δηλαδή εκείνων που μπήκαν, σπούδασαν, και τους έμεινε αμανάτι το πτυχίο στο χέρι, και με μαύρη την καρδιά, άνεργοι και απελπισμένοι, πήραν τη βαλίτσα και των οματιών τους για άλλη γη για άλλα μέρη στην ξενιτιά. Χιλιάδες γονείς, γιαγιάδες και παππούδες αποχαιρετούν καθημερινά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μέχρι σήμερα λόγω της κρίσης έχουν εγκαταλείψει τη χώρα πάνω από 30.000 πτυχιούχοι άνεργοι, ενώ άλλες τόσες χιλιάδες έμειναν στην Ελλάδα και ζουν σε βάρος των γονιών και των παππούδων.

Μεγάλα προβλήματα και γκρίνια έχουν και τα πανεπιστήμιά μας, επειδή ξέμειναν από λεφτά και προσωπικό, και παρ’ ότι υποτίθεται ότι είναι «αυτοδιοίκητα», παρακαλούν(!) το Υπουργείο Παιδείας ένα πολύ απλό και λογικό πράγμα: Να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών, διότι ούτε έχουν τη δυνατότητα να τους σπουδάσουν όπως πρέπει (λόγω ελλείψεων επαρκούς προσωπικού και χρηματοδότησης), ούτε η χώρα μας χρειάζεται τόσο πολλούς επιστήμονες, αφού δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι παραμένουν ήδη άνεργοι εδώ και πολλά χρόνια. Φέτος οι πρυτάνεις ζήτησαν να υπάρχει μια δραστική μείωση κατά 50%, δηλαδή να εισαχθούν οι μισοί από όσο πέρσι (30.000 λιγότεροι φοιτητές).

Πράγματι, υπερπληθώρα νέοι πτυχιούχοι βγαίνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο από τις ανώτερες και ανώτατες σχολές της χώρας μας, για να καταλήξουν άνεργοι. Κορνιζώνουν και καμαρώνουν το πτυχίο, αλλά είναι άφραγκοι και ζητούν χαρτζιλίκι από τους γονείς. Εάν σήμερα έκλειναν όλες οι ανώτατες σχολές, οι άνεργοι πτυχιούχοι που ήδη έχουμε περίσσευμα, θα επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες εργασίας για τα επόμενα 15 χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, ελληνική μανία, όλοι θέλουν οπωσδήποτε να σπουδάσουν, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Κατά μέσο όρο για τις σπουδές ενός παιδιού οι γονείς πληρώνουν 63.000 ευρώ, κι άλλα τόσα πληρώνουν μετά τις σπουδές μέχρι να βρει δουλειά ή να «αποκατασταθεί».

Τα ελληνόπουλα σπουδάζουν για δύο λόγους

1. Για να μη δουλέψουν και ζοριστούν. Ανέμελη φοιτητική ζωή, παράταση της τεμπελιάς άλλα 4-5 χρόνια, και στη συνέχεια βλέπουμε.
2. Επειδή οι γονείς έχουν ψώνιο. Οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν και θέλουν έμμεσα, μέσω του πτυχίου των παιδιών, να δείξουν ότι είναι κάτι, ότι έχουν πετύχει κοινωνικά.

Υπολογίζεται ότι από τους 100 πτυχιούχους που αποφοιτούν, μόνον οι 10 βρίσκουν αμέσως δουλειά. Οι 70 περιμένουν περίπου 8-15 χρόνια, και οι άλλοι 20 δεν βρίσκουν ποτέ.

Δεν είναι παράλογο;

Ο παραλογισμός ξεκινάει από εμάς, τους γονείς. Αφού ξέρουμε ότι τα παιδιά μας μετά που θα πάρουν το πτυχίο δεν θα βρουν δουλειά, γιατί τα στέλνουμε στο πανεπιστήμιο; Γιατί πληρώνουμε μια περιουσία, λ.χ. 100.000 ευρώ, για τις σπουδές τους (φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ενοίκιο, κλπ.); Και γιατί πληρώνουμε άλλες 50.000 για να τους πάρουμε αυτοκίνητο Ι.Χ. (για να μη κουράζεται το παιδί μας με το αστικό), για λογαριασμούς κινητού τηλεφώνου, λάπτοπ, αεροπορικά κλπ. εισιτήρια 1-2 φορές το μήνα, τσιγάρα, φραπεδάκια, κ.ά. ;

Από τη μεριά τους οι κανακάρηδες μας, αντί να διαλέξουν πρακτικά και δύσκολα επαγγέλματα (λ.χ. γεωργός, κτηνοτρόφος, μάγειρας, σερβιτόρος, μπογιατζής, φορτοεκφορτωτής, κηπουρός, χτίστης, φούρναρης, οδηγός γκραίηντερ, υδραυλικός, οξυγονοκολλητής, λαντζέρα, καθαρίστρια, νοσοκόμα, κοπτοράπτρια κλπ.), διαλέγουν κάτι σχολές-φούμαρα, όπως λ.χ. Διοίκηση Επιχειρήσεων, Σύμβουλος ανάπτυξης, Ψυχολογία, Δημοσιογραφία, Ιστορία της μουσικής, Ιστορία της τέχνης, Κοινωνιολογία, Βιοιποικιλότητα, Εκπαιδευτές σκύλων, Αεροσυνοδοί, Μοντελίστ, κ.ά.

Ποια επιχείρηση να διοικήσεις, αγόρι μου, αφού δεν υπάρχουν επιχειρήσεις; Ήδη 150.000 έβαλαν λουκέτο και μερικές άλλες χιλιάδες έφυγαν σε γειτονικές χώρες. Και ποιος ενδιαφέρεται για τις επιστημονικές σου ιδέες και συμβουλές ανάπτυξης, σε μια χώρα που είναι στο μαύρο πάτο του βαρελιού με 1.600.000 απελπισμένους ανέργους;

Και ύστερα από 8 χρόνια σπουδών (Λύκειο και πανεπιστήμιο), όταν έχουμε γεράσει και ρέψει από τα έξοδα, όταν κάποτε έλθει η ώρα επιτέλους να πάρουμε μια ανάσα, οι λεβέντες μας ξαφνικά μάς αναγγέλλουν ότι το ένα πτυχίο δεν είναι αρκετό, και ότι πρέπει να συνεχίσουμε να ξεπατωνόμαστε στις αιματηρές οικονομίες, για να κάνουν μερικά ακόμα χρόνια νέες περαιτέρω σπουδές σε άλλη σχολή, μετεκπαίδευση, μεταπτυχιακό, ντοκτορά, Master, κλπ…