Του
Θανάση Νικολαΐδη
ΔΕΝ
μας «καλύπτει» ο κ. Λ. Πανταζής. Ούτε με
τα καλλιτεχνικά του δεδομένα, ούτε με
τις επαγγελματικές του δραστηριότητες,
αλλά αυτό δεν έχει σημασία. «Παιδί του
λαού» (και) ο εκ Ουζμπεκιστάν Παγκοζίδης,
ανέβηκε ταχύτατα την κλίμακα. Έκανε
καριέρα στην «καλλιτεχνική» Ελλάδα
όπου οι μετριότητες έχουν πέραση και ο
αποδέκτης της «τέχνης» του αρέσκεται
στην καπνίλα του σκυλάδικου και δεν
απορρίπτει άσματα που μόνο απ’ τον
τίτλο τους απωθούν. («Μείνε μαζί μου
έγκυος-είμαι πολύ φερέγγυος»,
«Από δω η γυναίκα μου κι από’ κει το
αίσθημά μου», «Βρήκες το ευαίσθητο
σημείο μου», «Έχεις πέντε λεπτά προθεσμία»,
«Μια εμπειρία», «Ταραχή»,
«Καρδιοπάθειες», «Να πεθάνουν οι
γυναίκες»…).
ΑΦΗΝΟΥΜΕ
τον καλλιτέχνη και πάμε στον «επιχειρηματία»
των…λουλουδιών, της σαμπάνιας και των
«κερασμένων». Το μαγαζί, ως φυσικός
χώρος περιβάλλεται από δημόσιο δρόμο
κι αυτός απ’ το σκουπιδαριό του. Δεν
λέει ο Δήμαρχος ν’ αρπάξει το φαράσι,
ούτε να επιβάλει πρόστιμα (η ψήφος
απαιτεί…κατανόηση). Κι αυτά τα
κοριτσόπουλα-είτε κυρίες-με τα κάνιστρα,
εντός του ναού (του μπουζουκιού),
λειτουργοί της ιεροτελεστίας; Δεν είναι
δα κορόιδα να βρουν καμιά…δουλειά.
Μακρινό το χωράφι, «βαρύ το σκαφείον»
και προτιμούν τα επάλληλα κάνιστρα στο
χέρι, περιμένοντας τον καψούρη να
μερακλωθεί. Να πάρει στροφές το θυμικό
του, ν’ αρχίσει τις γύρες στην πίστα
και…ποιος νοιάζεται για αποδείξεις
και φοροδιαφυγή;
ΚΑΙ
λέγαμε πως η ιδιωτική πρωτοβουλία τα
βάζει σε τάξη. Πως μια σκούπα κι ένα
φαράσι ιδιώτη θα’ κανε κούκλα τη ζούγκλα
στα πέριξ του «μαγαζιού», να το δεις και
να λιμπίζεσαι τον πηγαιμό σου για
να…απολαύσεις τον ΛΕ-ΠΑ.
ΔΕΣ,
λοιπόν τον περίγυρο τραβώντας για Περαία
και θα εύχεσαι να το σφραγίσουν γι αυτόν
και μόνο τον λόγο. Πέρα από αποδείξεις
και…κερασμένα. Μα κι αν τι κάνουν, θα
το ξεσφραγίσουν τα τσακάλια. Για φιγούρα
και σαμπάνια σε γυάλινα πολυτελή
μπουκάλια, με τα πλαστικά πεταμένα στον
περίγυρο.
