ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ

 Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης

  Έχουν καταναλωθεί περί τα τέσσερα χρόνια ανοχής, υπομονής, ασφυκτικής πίεσης, αυστηρής και αόριστης διάρκειας λιτότητας, περικοπών και ατελείωτων θυσιών του ελληνικού λαού στο βωμό της πολυδιαφημιζόμενης μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης. Υποταγμένοι στις ορέξεις και τις παράλογες διαταγές των αδίστακτων ξένων κατακτητών παραδώσαμε πολλά, στερηθήκαμε ακόμη περισσότερα, μετράμε ποικίλες πληγές στον καθημερινό, εφιαλτικό βίο της ελληνικής οικογένειας ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον. 

Ένα μέλλον που φαντάζει αβέβαιο περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Οι απλοί πολίτες σκύβουν το κεφάλι, συνδράμουν όσο μπορούν εκτελώντας κατά γράμμα τα μέτρα που περιορίζουν και εγκλωβίζουν τη ζωή τους σε ένα πολύ στενό κύκλο. Ένα κύκλο που πνίγει κάθε μέρα τα όνειρα τους μετατρέποντας τα σε εφιάλτες. «Ραντισμένοι» από τη φορολογική λαίλαπα και την απειλή δεσμεύσεων των περιουσιακών τους στοιχείων, οι Έλληνες σηκώνουν πλέον τα χέρια ψηλά και παραδίδονται αμήχανοι.

Ναι πρέπει να αλλάξουν πολλά, οι πολίτες συμφωνούν. Ναι λένε όλοι στην αξιοκρατία και όχι στη διαφθορά, όχι στην άσκοπη σπατάλη. Ναι να σπάσει το κατεστημένο του βρώμικου και νοσηρού παρελθόντος.

Πόσο όμως να αντέξει ένας οικογενειάρχης με ένα μισθό όταν φορολογείται ως οικονομικός μεγιστάνας, όταν η εργασιακή του θέση κρέμεται σε μια λεπτή κλωστή υπό την απειλή της διαθεσιμότητας, της κινητικότητας, της απόλυσης; Ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας όταν σοβαροί επιστήμονες με γνώσεις και ικανότητες, με τίτλους σπουδών εγκαταλείπουν τον τόπο για να αναζητήσουν την τύχη τους στην ξενιτιά; Ποια αλλαγή να πιστέψουμε πως συμβαίνει στην χώρα μας όταν τον μήνα Αύγουστο στις κατεξοχήν τουριστικές περιοχές η ανεργία παρουσιάζει αύξηση; Για ποια παιδεία μιλάμε όταν οι μισθοί των εκπαιδευτικών έχουν κουρευτεί απίστευτα, όταν τα λειτουργικά κενά είναι τεράστια και οι υλικοτεχνικές υποδομές ανύπαρκτες; Ποιος θα διδάξει ήθος και αξίες όταν δεν υπάρχουν πρότυπα και ηγέτες; Ποιος «μεγάλος» θα μας πείσει ότι λειτουργεί με φιλότιμο και πίστη για την αναγέννηση της χώρας αγνοώντας την «καρέκλα» και τη δόξα; Υπάρχει περίπτωση να μειωθεί ποτέ ο αριθμός στα βουλευτικά έδρανα, όπως και των ακόλουθων και συνοδών των «μεγάλων» ρυθμιστών της ζωής μας;

Ο κόσμος διαπιστώνει ότι στην ουσία δεν αλλάζουν την ζωή του οι μεταρρυθμίσεις που συντελούνται. Αντίθετα καταλαβαίνει να οπισθοδρομεί καθημερινά σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Βλέπει το δημόσιο χρέος να είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2009 και τις θυσίες του να μην έχουν κανένα αντίκρισμα. Εύλογα αναρωτιέται και απορεί: «Που καταναλώνονται τα τεράστια ποσά που εισπράττει καθημερινά το κράτος…».

Οι εργαζόμενοι αισθάνονται προδομένοι από τα συνδικάτα σχετικά με την χαλαρή και σιωπηρή συναίνεση τους στην κατάργηση των ιστορικών δικαιωμάτων του εργατικού κινήματος. Ακόμη πιο προδομένοι από την πατρίδα τους αισθάνονται χιλιάδες νέοι, πτυχιούχοι και μη, βλέποντας μπροστά τους ένα αδιέξοδο, ένα απροσπέλαστο τοίχο χωρίς προοπτική κι ελπίδα.

Κατοικούμε σε μια πλούσια και πανέμορφη χώρα στην οποία τα συμφέροντα των λίγων, ντόπιων και ξένων, ποδοπατούν τις ανάγκες των πολλών και μικρών, εμποδίζουν την αξιοποίηση των τεράστιων παραγωγικών μας πηγών, την ανάπτυξη, τη δημιουργία, την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού. Αποτέλεσμα της αστάθειας στην οικονομία, της διαφθοράς, της έλλειψης ήθους και αρχών, αποτελεί και η εγκληματικότητα με τα συνεπακόλουθα της.

Όσο δεν καθορίζεται ημερομηνία λήξης στις παράλογες απαιτήσεις των τροικανών, όσο ο ελληνικός λαός παραμένει αδρανής, φοβισμένος και συμβιβασμένος με την παράδοση της Ελλάδας, όσο απουσιάζουν οι ηγέτες που θα εμπνεύσουν τους πολίτες, που θα πουν επιτέλους ένα όχι στους κατακτητές και θα δώσουν όραμα στηριζόμενοι στις ικανότητες και τις δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας, απαλλασσόμενοι από τα αμαρτήματα του παρελθόντος, τότε ποιος μπορεί να αισιοδοξεί ότι θα αλλάξει ουσιαστικά κάτι στην Ελλάδα.

Γιάννης Τσαπουρνιώτης