Ο Λουκάς Σ. μέλος του ΣΟΨΥ Πάτρας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Ψυχική Υγεία εξομολογείται τις δύσκολες στιγμής που βίωσε όταν η ψυχική ασθένεια του χτύπησε την "πόρτα" αλλά και το πώς κατάφερε να σταθεί στα πόδια του.
"Σήμερα γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα για την Ψυχική Υγεία, θα ήθελα να πω κι εγώ δύο λόγια για τη δική μου περιπέτεια, το δικό μου ταξίδι μέσα σ’ αυτό που αποκαλούμε ψυχική νόσο.
Πριν 16 χρόνια η ψυχική αρρώστια χτύπησε και τη δική μου πόρτα. Βλέπεις αυτή, όπως και όλες οι αρρώστιες άλλωστε δεν εξετάζει φύλο, καταγωγή, μόρφωση, οικονομικό επίπεδο. Χτυπάει ανεξέλεγκτα και χτυπάει συνήθως άτομα ευαίσθητα, χαρισματικά και ιδιαίτερα δραστήρια και έξυπνα.
Ομολογώ πως στην αρχή και για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα βασανίστηκα ιδιαίτερα και μπορώ να πω πως σε κάποια στιγμή γονάτισα. Βίωσα την πλήρη απομόνωση και την απόλυτη μαυρίλα. Έφτασα αρκετές φορές ένα βήμα πριν το τέλος. Κάποια στιγμή είχα πιάσει πάτο και δεν πήγαινε πιο κάτω. Τότε είναι που βρέθηκα ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου και είπα ή κάντο τώρα και ξεμπέρδευε μια κι έξω ή μείνε. Και πάλεψα κι έμεινα να πολεμήσω.
Έτσι άρχισα σιγά – σιγά, με την υποστήριξη και την αγάπη των πολύ κοντινών μου ανθρώπων και τη βοήθεια κάποιων ειδικών (ψυχιάτρου – ψυχολόγου), να ξαναγεννιέμαι και να πατάω ξανά στα πόδια μου. Άρχισα να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου, να πιστεύω ξανά σε μένα, να εμπιστεύομαι και πάλι τους ανθρώπους, να νιώθω, να αισθάνομαι, να αγαπάω τον εαυτό μου και τους γύρω μου, να ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν σταμάτησα όλα αυτά τα χρόνια ούτε στιγμή να εργάζομαι και μάλιστα σε έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο χώρο, όπως αυτός της εκπαίδευσης, με μεγάλο ψυχικό κόπο, ειδικά στην αρχή της αρρώστιας, αλλά και με μεγάλη ηθική ικανοποίηση, ότι τα καταφέρνω παρά την ατυχία μου, να ανταποκρίνομαι με επιτυχία στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις.
Συνέχισα να παλεύω και κατάφερα αργότερα το σημαντικότερο πράγμα για μένα ως τώρα στη ζωή μου. Να αποκτήσω δύο όμορφα και γερά παιδιά που τα βλέπω και χαίρομαι ιδιαίτερα.
Αργότερα και ενώ είχαν περάσει χρόνια από την εκδήλωση της αρρώστιας μου, γνώρισα τον Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία (ΣΟΨΥ). Γνωρίστηκα και με άλλα παιδιά αγόρια και κορίτσια με το ίδιο πάνω κάτω πρόβλημα με μένα, έκανα καινούργιους φίλους, δραστηριοποιήθηκα σε ομάδες δημιουργικές και ευχάριστες που λειτουργούν εκεί. Γνώρισα ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, ευαίσθητους, ρομαντικούς. Πάνω απ’ όλα όμως με ψυχές αγνές, καθαρές και άδολες και με τρομερή δίψα για ζωή. Μια ζωή χωρίς προκαταλήψεις, στεγανά και ρατσιστικές αντιλήψεις, αλλά με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, αγάπη και ίσες ευκαιρίες για όλους".
πηγή:thebest.gt
