Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να ζητάμε βοήθεια, εμείς που υποτίθεται πως προσφέρουμε αυτό το κοινωνικό αγαθό. Και το οξύμωρο είναι πως είμαστε από τους βολεμένους, όπως λέει η παραπαίουσα κοινωνία μας, δημόσιοι υπάλληλοι γαρ, σταθερός μισθός (έστω και κουτσουρεμένος κατά το ήμισυ περίπου)!
Ο λόγος που "καταντήσαμε"
επαίτες είναι η εφαρμογή του επίμαχου νομοσχεδίου που καταργεί στην πράξη το
γράμμα Α από την λέξη Ε.Κ.Α.Β. Δηλαδή το "Άμεσης". Πως αλλιώς να μεταφράσουμε την ένταξη
αλλότριων καθηκόντων στο ημερήσιο έργο των διασωστών? Πόσο έντονα "φωνάζαμε"
όλα αυτά τα χρόνια, όχι για συντεχνιακά συμφέροντα, αλλά για κάλυψη αναγκών του
υποστελεχωμένου στόλου των "κινητών φέρετρων" (έχουν χαρακτηριστεί
και έτσι τα παμπάλαια και ταλαιπωρημένα ασθενοφόρα), των λιγοστών με βάση τα
ευρωπαϊκά δεδομένα διασωστών, των κτηριακών εγκαταστάσεων που δεν καλύπτουν
προδιαγραφές Αφρικανικής Ηπείρου και πλείστων άλλων προβλημάτων?
Σε πόσους τόνους πρέπει να το πούμε
πως "ΘΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ" αν εφαρμοστούν όλα αυτά που
επιπόλαια έκρινε και εφαρμόζει η ηγεσία του υπουργείου με την διαθεσιμότητα των
οδηγών των νοσοκομείων και την ένταξη αυτών στο ΕΚΑΒ? Η δύναμη του ΕΚΑΒ δεν
αρκούσε ούτε για τα επείγοντα περιστατικά, πόσο μάλλον όταν τα εξιτήρια ασθενών
στις οικίες τους, δευτερογενείς μεταφορές για εξετάσεις σε ιδιωτικά εργαστήρια,
επανεξετάσεις, ενδονοσοκομειακές μεταφορές κ.α. πέφτουν πλέον στις πλάτες μας?
Όταν το μοναδικό ασθενοφόρο της
περιοχής θα είναι απασχολημένο σε δευτερογενή μεταφορά, πως θα παρέχει τις πρώτες βοήθειες και την άμεση και γρήγορη
μεταφορά του τραυματία από τροχαίο στο νοσοκομείο? Πως θα επιχειρήσουμε ανάνηψη
σε ασθενή που έχει υποστεί καρδιακή ανακοπή? Πως θα επέμβει άμεσα στην
αντιμετώπιση πνιγμού?
