Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να πίστευε πως η ΕΚΤ και ο Μάριο Ντράγκι θα άνοιγε τους κρουνούς του ευρωπαϊκού κεντρικού τραπεζικού συστήματος για να χαρίσει ζεστό χρήμα στον κ. Τσίπρα και στους περί αυτόν.
Όλοι γνωρίζαμε, το είχαμε πει, μας το είχαν πει σε όλους τους τόνους, πως για να απολαύσει η Ελλάδα τα ευεργετήματα που ανακοινώθηκαν χθες – με κυρίαρχο αυτό το πολυαναμενόμενο της ποσοτικής χαλάρωσης - θα πρέπει η χώρα μας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και να βρίσκεται σε πρόγραμμα.
Εννοείται πως δεν...
μιλάμε για οποιοδήποτε δήθεν πρόγραμμα, όπως το λεγόμενο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», του οποίου η χρηματοδότηση έχει αμφισβητηθεί – και εξακολουθεί να αμφισβητείται – από τους ίδιους τους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλάμε για πρόγραμμα συμφωνημένο με τους εταίρους μας.
Και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ περί «σημαντικής απόφασης, την οποία και θα αξιοποιήσει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας», προκαλεί νέο κύμα θυμηδίας.
Διότι το πρόγραμμα Ντράγκι θα εφαρμοστεί με τους όρους της ΕΚΤ και όχι με όρους ΣΥΡΙΖΑ.
Και αν η Ελλάδα επιλέξει την «οδό ΣΥΡΙΖΑ», είναι βέβαιο ότι θα αποκλειστεί από ένα πραγματικά αναζωογονητικό πρόγραμμα, την ώρα που όλοι οι άλλοι θα επωφελούνται.
Αυτή είναι για τους Έλληνες η τελευταία ευκαιρία.
Και πρέπει να «διαβάσουν» την πραγματικότητα – όχι αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως πραγματικότητα και δεν είναι παρά ένα ακόμη ψέμα.
Σύμφωνα με τους κανόνες ποσοτικής χαλάρωσης – και όχι με τους κανόνες ΣΥΡΙΖΑ – η ΕΚΤ θα μπορούσε να αρχίσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα τον Ιούλιο και αφού η χώρα μας αποπληρώσει τα ομόλογα που λήγουν τότε και βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ.
Με τη διαφορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως αν μέχρι τότε δεν υπάρξει συμφωνία, η Ελλάδα απλά δεν θα αποπληρώσει τα ομόλογα.
Δηλαδή, όχι μόνο δεν θα αγοράσει η ΕΚΤ τα ομόλογά μας, αλλά και θα οδηγηθούμε σε χρεοκοπία με όλες τις γνωστές συνέπειες – ενώπιον των οποίων κάποιοι κλείνουν τα μάτια.
Ο κ. Ντράγκι υπήρξε σαφέστατος: Και για την Ελλάδα θα ισχύουν οι γενικοί κανόνες που ισχύουν για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, δηλαδή η ΕΚΤ θα μπορέσει να αγοράσει έως το 33% των κρατικών ομολόγων που διαπραγματεύονται στη δευτερογενή αγορά, ενώ δεν θα μπορεί να αγοράζει πάνω από το 25% για κάθε μία συγκεκριμένη έκδοση (π.χ. 5ετή ομόλογα).
Διευκρίνισε ωστόσο ότι για την περίπτωση της Ελλάδας η συμμετοχή της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης προϋποθέτει ότι είναι σε ισχύ η εξαίρεση που είχε θεσπίσει η ΕΚΤ για την αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως ενέχυρο για όσο διάστημα η χώρα βρίσκεται σε πρόγραμμα.
Διευκρινίζεται επίσης ότι το χρονικό όριο του Ιουλίου τίθεται διότι η ΕΚΤ διαθέτει στο χαρτοφυλάκιο της ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, επομένως αν αγόραζε από το Μάρτιο θα ξεπερνούσε το όριο του 33% που έθεσε η ίδια.
Συγγνώμη, αλλά τι δεν καταλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι ακόμη τον πιστεύουν;
Έστω και αυτήν την ύστατη ώρα, ας σκεφθούμε το συμφέρον της πατρίδας και ας της δώσουμε την ευκαιρία που χρειάζεται.
Και πάνω απ’ όλα, ας θυμηθούμε: Αυτοί που στις κρίσεις και στις χρεοκοπίες δεν παθαίνουν τίποτε είναι οι πλούσιοι, όχι οι φτωχοί.
Τους φτωχούς, απλώς τους φουμάρουν πως τάχα δεν έχουν να χάσουν τίποτε, ενώ το μόνο βέβαιο είναι πως μια χρεοκοπία θα επιδεινώσει την κατάστασή τους.
Ας ρίξουμε επιτέλους μια ματιά γύρω μας:
Στις ουρές της Βενεζουέλας δεν στέκει η ελίτ της χώρας.
Στις ουρές της Αργεντινής για λίγα τρόφιμα (με πληθωρισμό 40%) δεν στέκονται οι φίλοι της Φερνάντες.
Στις ουρές της Ρωσίας δεν στέκεται η νομενκλατούρα της χώρας.
Δεν θα είναι κρίμα να βρεθούμε στην ανάγκη να διαλέγουμε ουρές ανάλογα με τις ανάγκες μας;\
Μιλάμε για πρόγραμμα συμφωνημένο με τους εταίρους μας.
Και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ περί «σημαντικής απόφασης, την οποία και θα αξιοποιήσει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας», προκαλεί νέο κύμα θυμηδίας.
Διότι το πρόγραμμα Ντράγκι θα εφαρμοστεί με τους όρους της ΕΚΤ και όχι με όρους ΣΥΡΙΖΑ.
Και αν η Ελλάδα επιλέξει την «οδό ΣΥΡΙΖΑ», είναι βέβαιο ότι θα αποκλειστεί από ένα πραγματικά αναζωογονητικό πρόγραμμα, την ώρα που όλοι οι άλλοι θα επωφελούνται.
Αυτή είναι για τους Έλληνες η τελευταία ευκαιρία.
Και πρέπει να «διαβάσουν» την πραγματικότητα – όχι αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως πραγματικότητα και δεν είναι παρά ένα ακόμη ψέμα.
Σύμφωνα με τους κανόνες ποσοτικής χαλάρωσης – και όχι με τους κανόνες ΣΥΡΙΖΑ – η ΕΚΤ θα μπορούσε να αρχίσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα τον Ιούλιο και αφού η χώρα μας αποπληρώσει τα ομόλογα που λήγουν τότε και βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ.
Με τη διαφορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως αν μέχρι τότε δεν υπάρξει συμφωνία, η Ελλάδα απλά δεν θα αποπληρώσει τα ομόλογα.
Δηλαδή, όχι μόνο δεν θα αγοράσει η ΕΚΤ τα ομόλογά μας, αλλά και θα οδηγηθούμε σε χρεοκοπία με όλες τις γνωστές συνέπειες – ενώπιον των οποίων κάποιοι κλείνουν τα μάτια.
Ο κ. Ντράγκι υπήρξε σαφέστατος: Και για την Ελλάδα θα ισχύουν οι γενικοί κανόνες που ισχύουν για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, δηλαδή η ΕΚΤ θα μπορέσει να αγοράσει έως το 33% των κρατικών ομολόγων που διαπραγματεύονται στη δευτερογενή αγορά, ενώ δεν θα μπορεί να αγοράζει πάνω από το 25% για κάθε μία συγκεκριμένη έκδοση (π.χ. 5ετή ομόλογα).
Διευκρίνισε ωστόσο ότι για την περίπτωση της Ελλάδας η συμμετοχή της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης προϋποθέτει ότι είναι σε ισχύ η εξαίρεση που είχε θεσπίσει η ΕΚΤ για την αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως ενέχυρο για όσο διάστημα η χώρα βρίσκεται σε πρόγραμμα.
Διευκρινίζεται επίσης ότι το χρονικό όριο του Ιουλίου τίθεται διότι η ΕΚΤ διαθέτει στο χαρτοφυλάκιο της ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, επομένως αν αγόραζε από το Μάρτιο θα ξεπερνούσε το όριο του 33% που έθεσε η ίδια.
Συγγνώμη, αλλά τι δεν καταλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι ακόμη τον πιστεύουν;
Έστω και αυτήν την ύστατη ώρα, ας σκεφθούμε το συμφέρον της πατρίδας και ας της δώσουμε την ευκαιρία που χρειάζεται.
Και πάνω απ’ όλα, ας θυμηθούμε: Αυτοί που στις κρίσεις και στις χρεοκοπίες δεν παθαίνουν τίποτε είναι οι πλούσιοι, όχι οι φτωχοί.
Τους φτωχούς, απλώς τους φουμάρουν πως τάχα δεν έχουν να χάσουν τίποτε, ενώ το μόνο βέβαιο είναι πως μια χρεοκοπία θα επιδεινώσει την κατάστασή τους.
Ας ρίξουμε επιτέλους μια ματιά γύρω μας:
Στις ουρές της Βενεζουέλας δεν στέκει η ελίτ της χώρας.
Στις ουρές της Αργεντινής για λίγα τρόφιμα (με πληθωρισμό 40%) δεν στέκονται οι φίλοι της Φερνάντες.
Στις ουρές της Ρωσίας δεν στέκεται η νομενκλατούρα της χώρας.
Δεν θα είναι κρίμα να βρεθούμε στην ανάγκη να διαλέγουμε ουρές ανάλογα με τις ανάγκες μας;\
