Γράφει η Τσαπρούνη Ελένη«Η Ελλάδα φώτισε με τον πολιτισμό της ολόκληρη την Ευρώπη», «Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά, την ιατρική και τις τέχνες», «Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία». Αυτές είναι λίγες από τις συνηθέστερες προτάσεις που όλοι έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές ως παιδιά και μετέπειτα έχουμε αναπαράγει ως ενήλικες.
Και...
πράγματι οι προτάσεις αυτές ισχύουν· η αίγλη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήταν απαράμιλλη σε όλα τα επίπεδα και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν κατά την εποχή τους οι πρώτοι των πρώτων, οι καλύτεροι των καλύτερων. Οι σύγχρονοι, όμως, αυτών απόγονοι τι έχουν καταφέρει; Τι έχουν να προτάξουν ως κατορθώματα;
Η απάντηση, όσο κι αν μας λυπεί ως υπερήφανους Έλληνες, είναι πως τίποτα ή ελάχιστα σπουδαία πράγματα έχουμε να επιδείξουμε ως Νεοέλληνες. Μολονότι ανήκουμε στο δυτικό κόσμο και στα λεγόμενα αναπτυσσόμενα κράτη, η σύγχρονη Ελλάδα διακρίνεται από μια στασιμότητα, καθότι ο νους του Έλληνα βρίσκεται προσκολλημένος στο παρελθόν με δύο τρόπους: αφενός, λόγω της ένδοξης αρχαίας ιστορίας μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι εξακολουθούμε να είμαστε ο πιο έξυπνος λαός, και αφετέρου έχουμε υιοθετήσει τη νοοτροπία του βολέματος και της λαμογιάς από παλαιότερες γενιές. Πλέον ο Έλληνας δεν κυνηγά το δύσκολο, αλλά βολεύεται στο εύκολο, δε δημιουργεί το καινούριο, αλλά μιμείται το ξενόφερτο, δεν αγωνίζεται να γίνει κάποιος, αλλά συμβιβάζεται όντας ο καθένας.
Ναι, η χώρα μας πέρασε πολλά δεινά: τουρκοκρατία, πολέμους, εμφύλιο, δικτατορία, αλλά δεν είναι η μόνη που ήρθε αντιμέτωπη με δυσκολίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Ιαπωνία και η Γερμανία· και οι δύο χώρες μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου πολέμου βρέθηκαν διαλυμένες, κι όμως μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφεραν να εξελιχθούν στις μεγαλύτερες οικονομίες και βιομηχανίες παγκοσμίως.
Όπως γίνεται αντιληπτό, επομένως, δικαιολογίες δεν υπάρχουν για το γεγονός πως η Ελλάδα υστερεί σε σχέση με τα περισσότερα κράτη του δυτικού κόσμου όχι μόνο σε επίπεδο οικονομίας, αλλά ταυτόχρονα και σε επίπεδο παραγωγικότητας, εκπαίδευσης και επιστήμης. Αντιθέτως, υπάρχουν μόνο αιτίες: οκνηρία, πονηριά, αλαζονεία.
Αν θες, λοιπόν, να είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας, να είσαι περήφανος όχι γι'αυτό που ήταν κάποτε η χώρα σου πριν χιλιετίες, αλλά γι'αυτό που είναι τώρα, κι αν δεν μπορείς να νοιώσεις περηφάνια για το τώρα, κάνε κάτι – έστω κάτι μικρό – για να το αλλάξεις και μην περιμένεις από φτηνούς πολιτικάντηδες να το κάνουν.
