ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
Τα χρόνια μας, κορίτσι μου περνάνε,
Αργά, οι στιγμές, μας προσπερνάνε.
Ο καθρέφτης ο παλιός, ξεθωριασμένος,
Μας λέει, πως σιγά-σιγά, γερνάμε.
Εμείς θα μένουμε στα ίδια και μαζί,
Σε μια ζωή με τα σωστά και λάθη.
Όταν ο χρόνος μας, στη Γή αυτή, τελειώσει,
Ότι ζήσαμε, κανείς, δεν θα ακυρώσει .
Τα πρωινά μας ,περνούσαν με καφέ,
Κουβέντες και στιγμές με αναλύσεις,
Στα προβλήματά μας τα καθημερινά,
Προσπαθούσαμε, μαζί να βρούμε λύσεις.
Τις νύχτες χαλαρώναμε σε ένα καναπέ,
Πιασμένοι με αγάπη, χέρι-χέρι,
Ήσυχα περνούσε η βραδιά,
Ξεφυλλίζοντας, της ζωής μας το τεφτέρι.
Έτσι περνούσε πάντα ο καιρός,
Πότε χαρές και πότε λύπες ,
Πότε με ήλιο ή βροχερός,
Πότε φωνές ή σιωπηρός.
Περιμέναμε, πάντα με αγωνία,
το τηλέφωνο μας, να χτυπήσει,
Και των παιδιών μας, η φωνή,
Πότε, γλυκά θα αντηχήσει.
Κι’όταν μαθαίναμε, πως είναι όλοι , καλά,
Κλείναμε τα μάτια ευτυχισμένοι,
Μέχρι ο ύπνος να μας πάρει αγκαλιά,
Και στα όνειρά μας,
Να βρούμε, την δική μας ειμαρμένη.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
