Το θέατρο Πήγασος σάς προσκαλεί την Τετάρτη, 14 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 20.00’ στο μικρό αφιέρωμα στη λογοτεχνία της πόλης
Το θέατρο Πήγασος, πιστό στην παρουσίαση του πνευματικού έργου των συγγραφέων της πόλης μας, δίνει ξανά ραντεβού με 8+1 λογοτέχνες της Κατερίνης (μόνο ένας εξ αυτών, ο Ιάκωβος Παπαδόπουλος ζει και εργάζεται στον Πλαταμώνα) οι οποίοι και...
παρουσιάζουν ανέκδοτη δουλειά τους — ποίηση, πεζογραφία και θέατρο. Στην εκδήλωση συμμετέχουν οι συγγραφείς: Ειρήνη Γκόλτσιου, Δέσποινα Καλαϊτζίδου, Αντώνης Κάλφας, Ξανθούλα Καραβίδα, Φάνυ Κουντουριανού, Θάνος Κόσσυβας, Χάρης Μπικηρόπουλος, Ιάκωβος Παπαδόπουλος και Γιάννης Τεκίδης ενώ η επιλογή των κειμένων και τα κριτικά σχόλια που συνοδεύουν την εκδήλωση ανήκουν στον ποιητή, φιλόλογο και κριτικό λογοτεχνίας Αντώνη Κάλφα.
Διαβάζουν οι ηθοποιοί: Σοφία Αγαθαγγελίδου, Άννα Γκούντα, Πωλίνα Γώγου, Αγαθή Τζάρτζα.
Μετά την εκδήλωση η βραδιά θα συνεχιστεί με κρασί και μεζέδες ενώ στο φουαγιέ του θεάτρου θα διατίθενται 200 ποιητικές συλλογές σύγχρονης ελληνικής και ξένης ποίησης στην συμβολική τιμή του ενός ευρώ.
Η Ειρήνη Γκόλτσιου δεν έχει εκδώσει ακόμα ποιητική συλλογή αλλά μάς εξέπληξε ευχάριστα όταν πριν από δέκα περίπου χρόνια δημοσίευσε τέσσερα ποιήματά της στο καλό περιοδικό Εντευκτήριο (τ. 77, Απρίλιος-Ιούνιος 2007). Ο έρωτας (συνήθως ανεκπλήρωτος), μια πρώιμη απαισιοδοξία, ένας στοχασμός για την σύγχρονη πόλη είναι τα θέματά της. Στον θεατρικό μονόλογο «Ελένη ή Σούλα» της Δέσποινας Καλαϊτζίδου το αφηγηματικό εγώ, η Ελένη, ζει σε ένα ασφυκτικό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον το οποίο και καταγγέλλει (καθημερινή συμπεριφορά, ηθικοί κώδικες, πολιτισμικά πρότυπα, πατριαρχική ηθική).
Στον θεατρικό μονόλογο «Ελένη ή Σούλα» της Δέσποινας Καλαϊτζίδου το αφηγηματικό εγώ, η Ελένη, ζει σε ένα ασφυκτικό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον το οποίο και καταγγέλλει (καθημερινή συμπεριφορά, ηθικοί κώδικες, πολιτισμικά πρότυπα, πατριαρχική ηθική). Με λόγο σκληρό, αιχμηρό και ασθμαίνοντα, μιλά για όσα της συμβαίνουν ενώ στις ρωγμές της ιστορίας επανέρχονται αρχαιόθεμα μοτίβα και ήρωες (Τροία, Ελένη, Εκάβη, Θερσίτης) τα οποία η ηρωίδα χρησιμοποιεί προκειμένου να μας δώσει τον δικό της δυστοπικό μύθο.
Σαράντα ποιήματα μας είχε δώσει η Ξανθούλα Καραβίδα στην πρώτη και ώριμη δουλειά της (2009). Η κυριαρχία του γυναικείου ποιητικού εγώ είναι εμφανέστατη σε όλες σχεδόν τις εκδοχές της: είτε ως μητέρας, συζύγου, νοικοκυράς, θρησκευάμενης κάποτε είτε ως υποκειμένου που χαίρεται τον έρωτα ή αναπολεί τον απόντα δεσμό. Σε κάθε περίπτωση χειρίζεται με άνεση τις τεχνικές της παρήχησης, της μεταφοράς και της προσωποποίησης, ανατρέποντας εύστοχα καθιερωμένες γλωσσικές και ποιητικές συμβάσεις. Επί του περιεχομένου, και στα καινούρια ποιήματά της, παραμένει πιστή σε μια ποίηση που υπόσχεται τη χαρά, την ευδία, υπερασπίζεται τον ουμανισμό τού τώρα, σε μια προσπάθεια να στηρίξει τον άνθρωπο.
Η Φάνυ Κουντουριανού-Μανωλοπούλου, ήδη με το πρώτο της βιβλίο … Ίδε, παρρησία λαλεί… (1999) μας έδωσε σε γλώσσα απλή και σπαρακτική τον μεταπολεμικό γυναικείο κόσμο, τις σχέσεις της μητέρας με τα παιδιά της, τη διαφορετική μεταχείριση των αγοριών, τη σκληρή καθημερινή ζωή και την ανάθεση των γυναικείων εργασιών στα κορίτσια. Στο μικρό διήγημα «Η ευχή» η Φάνυ Κουντουριανού επανέρχεται στα αγαπημένα της θέματα: την πίστη και την αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου και ίσως, γιατί όχι, την κατάκτηση του παραδείσου.
Ο Θάνος Κόσσυβας, ένας λυρικός ρομαντικός, περιγράφει με λιτούς στίχους τη σύγχρονη δυστοπία, το αρνητικό τοπίο ενός κόσμου στον οποίο δεν υπάρχει φως και η φύση μετατρέπεται σε «μια κραυγή σε σφραγισμένο πηγάδι». Οι άνθρωποι του Κόσσυβα αναζητούν τη χαρά και την ομορφιά της ζωής, την ομορφιά του φεγγαριού και την ουσία των απλών πραγμάτων.
Ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Θεοχάρης Μπικηρόπουλος στο ποίημα «Εξομολογητήριον» σχολιάζει με τον τρόπο του σύγχρονες πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης εξ αφορμής της επίσκεψής του σε ένα καφενείο συνοικιακό. Θα χρειαστούμε πολύ δρόμο, γράφει για να «βγούμε από τη χαράδρα της υπακοής στο ξέφωτο της αντίστασης».
Ο Ιάκωβος Παπαδόπουλος, άνθρωπος με λαϊκές ρίζες και αίσθηση του κοινωνικού πόνου, συμμετέχει στην εκδήλωση με ένα απόσπασμα από το έμμετρο, πολύστιχο, παραδοσιακό συνθετικό ποίημα «Ποντιακή τριλογία» (ο ίδιος το προσδιορίζει ως επικό δράμα) και το οποίο είναι γραμμένο το 1996. Στο έργο αυτό και στο πρόσωπο της τραγικής μητέρας του αγωνιστή καπετάνιου Σοφίας, θεματοποιείται το δράμα του ποντιακού ελληνισμού.
Με τον λαϊκό άνθρωπο και τον κόσμο του ασχολείται ο διηγηματογράφος Γιάννης Τεκίδης. Στο λίαν ενδιαφέρον πολιτικό διήγημα «Η ομολογία» πυρήνας του έργου είναι οι τύψεις ενός ανθρώπου, ο οποίος στα χρόνια της χούντας και θυμωμένος από το καθεστώς των διακρίσεων και του κυνηγητού, αποφασίζει να βάλει μαζί με τον φίλο του, βόμβα στο κτίριο της πόλης τους. Κατά κακή τους τύχη, δύο περαστικοί, ένας ρακοσυλλέκτης και το παιδί του, βρίσκονται κοντά στο σημείο της έκρηξης με αποτέλεσμα να σκοτωθεί η μικρή. Δεκαπέντε χρόνια μετά είναι και οι δύο επιτυχημένοι τόσο ως οικογενειάρχες όσο και ως επαγγελματίες. Ωστόσο, οι ενοχές, οι τύψεις για το συμβάν και το ιδιαίτερα αναπτυγμένο αίσθημα δικαιοσύνης, οδηγούν τον έναν εκ των δύο παιδικών φίλων, τον Αντώνη, στην αυτοχειρία.
