Του Αντώνη Νταγλιούδη
Οι δημοτικές και τοπικές κοινότητες(Δ.Κ και Τ.Κ.)είναι όργανα αντιπροσώπευσης των οικισμών που προβλέπονται και λειτουργούν με βάση τον «Καλλικράτη» με εξαιρετικά ατελή τρόπο. Θα μπορούσαν να έχουν σημαντικότατο ρόλο αν γίνονταν μερικές απλές θεσμικές παρεμβάσεις:
Να διαχειρίζονται υποχρεωτικά (και όχι με δυνητική απόφαση του ΔΣ) ένα ποσοστό του Δημοτικού προϋπολογισμού για τοπικές παρεμβάσεις. Να απαλειφθεί η υποχρεωτική πλειοψηφία και προεδρία στις ΔΚ στην παράταξη της Δημοτικής αρχής ,ακόμα και αν τοπικά πλειοψήφισε άλλη παράταξη. Να προβλεφθεί τριμελές συμβούλιο και όχι απλός εκπρόσωπος στους κάτω από 300 κατοίκους οικισμούς, αλλά και στους οικισμούς Δήμων που προϋπήρχαν του 1998.Να υποχρεωθούν στην ανάρτηση στην Δημοτική ιστοσελίδα συνεδριάσεων και αποφάσεων… Και αρκετές ακόμη βέβαια απλές αλλά σημαντικές θεσμικές βελτιώσεις καταξίωσης του ρόλου τους.
Όμως δυστυχώς κανείς δεν ασχολείται με τα συμβούλια αυτά. Στην κεντρική πολιτική σκηνή η συζήτηση για την τροποποίηση του Καλλικράτη αναβάλλεται διαρκώς(Και όταν γίνει δεν θα ασχοληθούν με τις ΤΚ και ΔΚ) ,αφού η αξιολογήσεις από τους δανειστές και το πολεμικό κλίμα της βουλής δεν αφήνουν χώρο για τέτοιες «λεπτομέρειες» .Στα δε Δημοτικά Συμβούλια έχουν ξεχάσει την ύπαρξή τους. Θα τα θυμηθούν ξανά μάλλον στις επόμενες Δημοτικές εκλογές.
Θα μπορούσαν βέβαια ως όργανα εκπροσώπησης ,έστω και κατά βάσιν εισηγητικά στο ΔΣ να λειτουργούν ουσιαστικά .Να αναρτούν ηλεκτρονικά συνεδριάσεις και αποφάσεις ,να ασχολούνται με το σύνολο των τοπικών(και όχι μόνο) θεμάτων ,να καλούν τους πολίτες σε συμμετοχή ,δράση και έκφραση άποψης με πολλούς τρόπους .Όμως στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γίνεται τίποτα από αυτά .Δέν συνεδριάζουν κάν ,παρά την υποχρεωτικότητα της μηνιαίας συνεδρίας ,δεν οργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις(ΛΣ) ,παρά την έπίσης υποχρεωτικότητα της ετήσιας ΛΣ στις ΤΚ,δεν λειτουργούν ούτε στοιχειωδώς .Και για αυτό βέβαια δεν ευθύνονται μόνο η παθογένειες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και οι τοπικοί παραγοντίσκοι της αδράνειας και της καρέκλας .Ευθυνόμαστε όλοι εμείς που ανεχόμαστε –να μην πώ απολαμβάνουμε-την κοινωνική ακινησία και πλαδαρότητα.
5-12-16
