Σαββίδης Παναγιώτης
Το σύνθημα της αντεπίθεσης αποκτά περιεχόμενο, όταν ο λαός αντιπαλέψει της πολιτικές φτωχοποίησης του, από την ταξική σκοπιά και κρίση. Όταν συνειδητοποιήσει, ότι η ανάθεση σε πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος να τον κυβερνάνε, αποτελεί αυταπάτη και ψευδαίσθηση, ότι η ευημερία του, μπορεί να συνυπάρξει με τα κέρδη των καπιταλιστών, των μονοπωλίων.
Κανένα...
Κανένα...
οικονομικό σύστημα δεν λειτουργεί έξω από νόμους, κανένα κράτος δεν είναι ουδέτερο, υπερταξικό και στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, το αστικό κράτος είναι δομημένο, για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας. Και όσοι αξιώνουν να διαχειριστούν αυτό το σύστημα, αντικειμενικά το περιεχόμενο της πολιτικής τους, σαν πολιτικό υποκείμενο πολιτικής διαχείρισης, είναι αντεργατικό, αντιλαϊκό, βαθιά αντιδραστικό.
Το κέρδος αποτελεί βασική αρχή του συστήματος, αποθεώνεται από το σύστημα του καπιταλισμού σαν την υπέρτατη αξία. Το κέρδος είναι ο σκοπός στην οικονομία της αγοράς, είναι κεφάλαιο, που μπαίνει στην διαδικασία της διευρυμένης αναπαραγωγής του, μέσα από την εκμετάλλευση της εργασίας.
Εξαιτίας της αναρχίας στην παραγωγική διαδικασία και στο κυνήγι του περισσότερου κέρδους μεταξύ των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, ο άμεσος παραγωγός, η εργατική τάξη, οξύνεται η ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας της, αφού η κλοπή περισσότερου απλήρωτου χρόνου δουλειάς, από την γραμμή παραγωγής, από τους χώρους δουλειάς, κλοπή υπεραξίας, είναι προϋπόθεση για τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, να αποκτούν το προσδοκώμενο κέρδος που θέλουν, με βάση της ανάγκες της κεφαλαιοκρατικής αγοράς και του ενδοκαπιταλιστικού τους ανταγωνισμού.
Αυτή η στρατηγική στόχευση, αντιμετωπίζει την εργατική δύναμη σαν εμπόρευμα, που όσο πιο φθηνά αγοράζεται από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, τόσο πιο πολλά κέρδη θα αποφέρει σε αυτούς. Και όταν δυσκολεύετε η αναπαραγωγή του κεφαλαίου, ο καπιταλιστής ρίχνει μεροκάματα, πετσοκόβει δικαιώματα, κάνει απολύσεις, η κλείνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα, μεταφέροντας την, αλλού, σε άλλη χώρα, που υπάρχουν πιο φθηνά και εκμεταλλεύσιμα εργατικά χέρια , η αλλάζει οικονομική δραστηριότητα, τομέα, κλάδο, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες μεσούσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και όχι μόνο βέβαια.
Ο κλάδος του ιματισμού για παράδειγμα, είχε πληγεί από τα μέσα της δεκαετίας του 90. Την ώρα που είχαμε έμπειρο εργατικό δυναμικό, μηχανήματα, εργαλεία και μπορούσαμε να παράγουμε ρούχα υψηλής ποιότητας, είδη ιματισμού και να καλύπτουμε αυτή την βασική ανάγκη της χώρα μας, οι καπιταλιστές σαν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, κατέστρεψαν αυτό τον κλάδο που απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους , αφού έκλεισαν της επιχειρήσεις τους, πηγαίνοντας στην αρχή Ανατολική Ευρώπη και τώρα Ασία, για να αυξήσουν την κερδοφορία τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει, αν πίσω τους αφήνουν συντρίμμια, ανθρώπους χωρίς δουλειά, καταστρέφοντας παραγωγικούς κλάδους, με το κλείσιμο των εργοστασίων τους.
Αυτή η τάση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα στον καπιταλισμό, για αυτό υπάρχει αναρχία στην παραγωγική διαδικασία. Γιατί οι καπιταλιστές επενδύουν όπου θέλουν και κυρίως σε αυτό που θα τους αποφέρει πιο γρήγορα και περισσότερα κέρδη, με το μικρότερο κόστος για αυτούς. Αυτό είναι το κριτήριο τους για να επενδύουν, τα κέρδη τους, μόνο αυτό παίρνουν υπόψη και όχι της κοινωνικές ανάγκες και της δυνατότητες που έχει μια χώρα για να παράγει και κυρίως δεν επενδύουν για να δώσουν δουλειά σε αυτούς που δεν έχουν. Δεν είναι ευαγή <<ιδρύματα>> οι καπιταλιστές, τουναντίον.
Αυτή η τάση επιταχύνεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αφού οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, για το πιο τμήμα του κεφαλαίου, πρέπει να απαξιωθεί, να καταστρέψει κεφάλαια, αφού η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που αποτελεί την βασική αιτία της οικονομικής κρίσης, είναι κεφάλαια που δεν αποδίδουν προσδοκώμενα κέρδη και στην παραγωγική διαδικασία δυσκολεύεται η αναπαραγωγή τους.
Οι ζωτικοί χώροι εκμετάλλευσης περιορίζονται και έτσι μέσα από την απαξίωση κεφαλαίων, σε συνδυασμό με αντιλαϊκά μέτρα που υποτιμούν και άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, η δίνουν κίνητρα στο κεφάλαιο ( φθηνό χρήμα ),με το ξεπούλημα της δημόσιας περιούσιας, αφού πρώτα την απαξιώνουν, ψάχνουν νέα πεδία δράσης εκμετάλλευσης, για να μπει το κεφάλαιο σε νέο κύκλο κερδοφορίας.
Το τίμημα αυτής της στρατηγικής, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, το πληρώνουν οι λαοί και κυρίως ο λαός της χώρας μας, σαν τον πιο αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της Ε.Ε.
Αυτή την στρατηγική θέλουν να υπηρετούν όλα τα αστικά, μικροαστικά κόμματα, μέχρι τους ναζί της << χρυσής αυγής >> και << αριστερούς>> τύπου Λαφαζάνη, Κωσταντινοπούλου .
Η όποια πολιτική διαχείρισης, στην όποια εκδοχή της, είτε ( περιοριστική ) πολιτική, είτε ( επεκτατική ) θα συνοδεύεται με αντιλαϊκά μέτρα, που θα υποβαθμίζουν συνεχώς το βιοτικό επίπεδο του λαού, θα αυξάνεται η σχετική και η απόλυτη φτώχεια, τα δικαιώματα των εργαζομένων θα εξαφανιστούν, θα δουλεύουν με όρους γαλέρας και αυτό θα ονομάζουν <<ανάπτυξη>>. Παράλληλα θα δώσουν κίνητρα , ζεστό κρατικό χρήμα, σε κάθε κεφαλαιοκράτη που θα έρθει να επενδύσει, εκεί που θέλει αυτός, που θα του φέρει γρήγορα κέρδη, με το λιγότερο κόστος, με ένα φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, που θα δουλεύει με όρους δουλείας και θα πρέπει να λέει και ευχαριστώ.
Αυτό είναι το όραμα τους και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά για την διαιώνιση αυτού του σάπιου και βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος που θέλουν να διαχειριστούν, γιατί η φτώχεια του εργαζόμενου λαού, γενικά του λάου, αποτελεί προϋπόθεση για την αυξανόμενη κερδοφορία των καπιταλιστών.
Καμιά αυταπάτη για ξέφωτα και φως στο τούνελ. Τα μέτρα αυτά, ήρθαν για να μείνουν και θα προστεθούν και άλλα που θα επιδεινώσουν προς το χειρότερο την ζωή του λαού.
Καμιά αυταπάτη ότι θα πάμε σε πρότερη κατάσταση που ήταν σχετικά καλά, κάποτε. Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται και θα γίνεται πιο βίαιος απέναντι στους λαούς και στα δικαιώματα τους και κυρίως εκεί που δεν θα βρίσκει αντιστάσεις.
Καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα του κεφαλαίου, του συστήματος, στις πιρουέτες τους και στα κόμματα αναχώματα όπως οι ναζί της << χρυσής αυγής >>. Δεν λένε την αλήθεια, είναι ταξικά προσκείμενα να υπηρετούν το κεφάλαιο και η πολιτική τους έχει αντιλαϊκό, αντιδραστικό χαρακτήρα, κάτι που κρύβουν επιμελώς όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Για όλα αυτά υπάρχει εμπειρία και κοινωνική πείρα από τον λαό. Αποφασιστικότητα και πίστη δεν υπάρχει ακόμα, για να παλέψει για άλλο δρόμο ανάπτυξης, που κριτήριο θα είναι η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων κοινωνικών – λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των λίγων. Ο ραγιαδισμός και η μιζέρια δεν μας ταιριάζει και δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας.
Στην αντεπίθεση βρίσκεται η λαϊκή προοπτική και όχι στην αναμονή και ανάθεση. Τώρα περισσότερες λαϊκές δυνάμεις στον δρόμο του αγώνα, της ταξικής πάλης, στην δράση, σε αγωνιστική κίνηση.
Με ταξική ενότητα, λαϊκή συμμαχία να αντιπαλέψουμε μέτρα που μας φτωχοποιούν, να διεκδικήσουμε με βάση της κοινωνικές μας ανάγκες, για να σταθούμε όρθιοι στο σήμερα και παράλληλα να οργανώσουμε της γραμμή της αντεπίθεσης, με όρους ταξικής σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των αστών, του κεφαλαίου.
Σε αυτό τον δρόμο θα φανεί ξέφωτο για τον λαό. Αυτός ο δρόμος θα τον απελευθερώσει και θα βρει την δύναμη του, ώστε ο ίδιος να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, για την κοινωνία και της ανάγκες της, που σήμερα πολτοποιούνται, για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των καπιταλιστών, των μονοπωλίων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα, αποτελεί την μοναδική εγγύηση για να βρει ο λαός τον βηματισμό του και ο ίδιος να πάρει της τύχες στα χέρια του.
Το κέρδος αποτελεί βασική αρχή του συστήματος, αποθεώνεται από το σύστημα του καπιταλισμού σαν την υπέρτατη αξία. Το κέρδος είναι ο σκοπός στην οικονομία της αγοράς, είναι κεφάλαιο, που μπαίνει στην διαδικασία της διευρυμένης αναπαραγωγής του, μέσα από την εκμετάλλευση της εργασίας.
Εξαιτίας της αναρχίας στην παραγωγική διαδικασία και στο κυνήγι του περισσότερου κέρδους μεταξύ των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, ο άμεσος παραγωγός, η εργατική τάξη, οξύνεται η ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας της, αφού η κλοπή περισσότερου απλήρωτου χρόνου δουλειάς, από την γραμμή παραγωγής, από τους χώρους δουλειάς, κλοπή υπεραξίας, είναι προϋπόθεση για τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, να αποκτούν το προσδοκώμενο κέρδος που θέλουν, με βάση της ανάγκες της κεφαλαιοκρατικής αγοράς και του ενδοκαπιταλιστικού τους ανταγωνισμού.
Αυτή η στρατηγική στόχευση, αντιμετωπίζει την εργατική δύναμη σαν εμπόρευμα, που όσο πιο φθηνά αγοράζεται από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, τόσο πιο πολλά κέρδη θα αποφέρει σε αυτούς. Και όταν δυσκολεύετε η αναπαραγωγή του κεφαλαίου, ο καπιταλιστής ρίχνει μεροκάματα, πετσοκόβει δικαιώματα, κάνει απολύσεις, η κλείνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα, μεταφέροντας την, αλλού, σε άλλη χώρα, που υπάρχουν πιο φθηνά και εκμεταλλεύσιμα εργατικά χέρια , η αλλάζει οικονομική δραστηριότητα, τομέα, κλάδο, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες μεσούσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και όχι μόνο βέβαια.
Ο κλάδος του ιματισμού για παράδειγμα, είχε πληγεί από τα μέσα της δεκαετίας του 90. Την ώρα που είχαμε έμπειρο εργατικό δυναμικό, μηχανήματα, εργαλεία και μπορούσαμε να παράγουμε ρούχα υψηλής ποιότητας, είδη ιματισμού και να καλύπτουμε αυτή την βασική ανάγκη της χώρα μας, οι καπιταλιστές σαν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, κατέστρεψαν αυτό τον κλάδο που απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους , αφού έκλεισαν της επιχειρήσεις τους, πηγαίνοντας στην αρχή Ανατολική Ευρώπη και τώρα Ασία, για να αυξήσουν την κερδοφορία τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει, αν πίσω τους αφήνουν συντρίμμια, ανθρώπους χωρίς δουλειά, καταστρέφοντας παραγωγικούς κλάδους, με το κλείσιμο των εργοστασίων τους.
Αυτή η τάση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα στον καπιταλισμό, για αυτό υπάρχει αναρχία στην παραγωγική διαδικασία. Γιατί οι καπιταλιστές επενδύουν όπου θέλουν και κυρίως σε αυτό που θα τους αποφέρει πιο γρήγορα και περισσότερα κέρδη, με το μικρότερο κόστος για αυτούς. Αυτό είναι το κριτήριο τους για να επενδύουν, τα κέρδη τους, μόνο αυτό παίρνουν υπόψη και όχι της κοινωνικές ανάγκες και της δυνατότητες που έχει μια χώρα για να παράγει και κυρίως δεν επενδύουν για να δώσουν δουλειά σε αυτούς που δεν έχουν. Δεν είναι ευαγή <<ιδρύματα>> οι καπιταλιστές, τουναντίον.
Αυτή η τάση επιταχύνεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αφού οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, για το πιο τμήμα του κεφαλαίου, πρέπει να απαξιωθεί, να καταστρέψει κεφάλαια, αφού η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που αποτελεί την βασική αιτία της οικονομικής κρίσης, είναι κεφάλαια που δεν αποδίδουν προσδοκώμενα κέρδη και στην παραγωγική διαδικασία δυσκολεύεται η αναπαραγωγή τους.
Οι ζωτικοί χώροι εκμετάλλευσης περιορίζονται και έτσι μέσα από την απαξίωση κεφαλαίων, σε συνδυασμό με αντιλαϊκά μέτρα που υποτιμούν και άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, η δίνουν κίνητρα στο κεφάλαιο ( φθηνό χρήμα ),με το ξεπούλημα της δημόσιας περιούσιας, αφού πρώτα την απαξιώνουν, ψάχνουν νέα πεδία δράσης εκμετάλλευσης, για να μπει το κεφάλαιο σε νέο κύκλο κερδοφορίας.
Το τίμημα αυτής της στρατηγικής, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, το πληρώνουν οι λαοί και κυρίως ο λαός της χώρας μας, σαν τον πιο αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της Ε.Ε.
Αυτή την στρατηγική θέλουν να υπηρετούν όλα τα αστικά, μικροαστικά κόμματα, μέχρι τους ναζί της << χρυσής αυγής >> και << αριστερούς>> τύπου Λαφαζάνη, Κωσταντινοπούλου .
Η όποια πολιτική διαχείρισης, στην όποια εκδοχή της, είτε ( περιοριστική ) πολιτική, είτε ( επεκτατική ) θα συνοδεύεται με αντιλαϊκά μέτρα, που θα υποβαθμίζουν συνεχώς το βιοτικό επίπεδο του λαού, θα αυξάνεται η σχετική και η απόλυτη φτώχεια, τα δικαιώματα των εργαζομένων θα εξαφανιστούν, θα δουλεύουν με όρους γαλέρας και αυτό θα ονομάζουν <<ανάπτυξη>>. Παράλληλα θα δώσουν κίνητρα , ζεστό κρατικό χρήμα, σε κάθε κεφαλαιοκράτη που θα έρθει να επενδύσει, εκεί που θέλει αυτός, που θα του φέρει γρήγορα κέρδη, με το λιγότερο κόστος, με ένα φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, που θα δουλεύει με όρους δουλείας και θα πρέπει να λέει και ευχαριστώ.
Αυτό είναι το όραμα τους και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά για την διαιώνιση αυτού του σάπιου και βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος που θέλουν να διαχειριστούν, γιατί η φτώχεια του εργαζόμενου λαού, γενικά του λάου, αποτελεί προϋπόθεση για την αυξανόμενη κερδοφορία των καπιταλιστών.
Καμιά αυταπάτη για ξέφωτα και φως στο τούνελ. Τα μέτρα αυτά, ήρθαν για να μείνουν και θα προστεθούν και άλλα που θα επιδεινώσουν προς το χειρότερο την ζωή του λαού.
Καμιά αυταπάτη ότι θα πάμε σε πρότερη κατάσταση που ήταν σχετικά καλά, κάποτε. Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται και θα γίνεται πιο βίαιος απέναντι στους λαούς και στα δικαιώματα τους και κυρίως εκεί που δεν θα βρίσκει αντιστάσεις.
Καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα του κεφαλαίου, του συστήματος, στις πιρουέτες τους και στα κόμματα αναχώματα όπως οι ναζί της << χρυσής αυγής >>. Δεν λένε την αλήθεια, είναι ταξικά προσκείμενα να υπηρετούν το κεφάλαιο και η πολιτική τους έχει αντιλαϊκό, αντιδραστικό χαρακτήρα, κάτι που κρύβουν επιμελώς όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Για όλα αυτά υπάρχει εμπειρία και κοινωνική πείρα από τον λαό. Αποφασιστικότητα και πίστη δεν υπάρχει ακόμα, για να παλέψει για άλλο δρόμο ανάπτυξης, που κριτήριο θα είναι η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων κοινωνικών – λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των λίγων. Ο ραγιαδισμός και η μιζέρια δεν μας ταιριάζει και δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας.
Στην αντεπίθεση βρίσκεται η λαϊκή προοπτική και όχι στην αναμονή και ανάθεση. Τώρα περισσότερες λαϊκές δυνάμεις στον δρόμο του αγώνα, της ταξικής πάλης, στην δράση, σε αγωνιστική κίνηση.
Με ταξική ενότητα, λαϊκή συμμαχία να αντιπαλέψουμε μέτρα που μας φτωχοποιούν, να διεκδικήσουμε με βάση της κοινωνικές μας ανάγκες, για να σταθούμε όρθιοι στο σήμερα και παράλληλα να οργανώσουμε της γραμμή της αντεπίθεσης, με όρους ταξικής σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των αστών, του κεφαλαίου.
Σε αυτό τον δρόμο θα φανεί ξέφωτο για τον λαό. Αυτός ο δρόμος θα τον απελευθερώσει και θα βρει την δύναμη του, ώστε ο ίδιος να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, για την κοινωνία και της ανάγκες της, που σήμερα πολτοποιούνται, για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των καπιταλιστών, των μονοπωλίων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα, αποτελεί την μοναδική εγγύηση για να βρει ο λαός τον βηματισμό του και ο ίδιος να πάρει της τύχες στα χέρια του.
Σαββίδης Παναγιώτης
