Γράφει ο Τσερτεκίδης Γεώργιος
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών
Στις 16 Απριλίου, κατά το χριστιανικό Πάσχα (τόσο ορθοδόξων, όσο και ρωμαιοκαθολικών), οι Τούρκοι πολίτες καλούνται να εκφράσουν τη βούλησή τους μέσω ενός πολυσυζητημένου δημοψηφίσματος που θα κρίνει στην ουσία τον τρόπο με...
τον οποίο θα κυβερνάται εφεξής η χώρα. Κατά το τελευταίο διάστημα ένα συνολικό κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού φαίνεται να χαρακτηρίζει στη γείτονα Τουρκία τις εκστρατείες υπέρ του «Ναι» και του «Όχι» αντίστοιχα. Οι τουλάχιστον προκλητικές, αντιευρωπαϊκές και ανθελληνικές κορώνες τείνουν να αποτελέσουν κάτι παραπάνω από χαμηλού επιπέδου συνθηματολογία εσωτερικής κατανάλωσης.
Στο πολιτικό συνθηματολόγιο των ημερών, της τουρκικής δημόσιας ζωής έκαναν την επανεμφάνισή τους, αλλά κυρίως την εμφάνισή τους πολλές εθνικιστικές, μισαλλόδοξες και απαράδεκτες για την εποχή φράσεις. Δια στόματος Προέδρου Ερντογάν οι Ευρωπαίοι, μέχρι πρότινος φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι παρομοιάστηκαν και χαρακτηρίστηκαν ως «εγγόνια των Ναζί» και ως «Σταυροφόροι». Οι οποίοι φυσικά όπως η παραδοσιακή πολιτική συνταγή αποπροσανατολισμού και δημιουργίας εντυπώσεων επιτάσσει, κυρίως όποτε έχει να κάνει με αποδέκτη ένα κοινό με στοιχειώδη ή και ανύπαρκτη πολιτική παιδεία, αποτελούν τον εξωτερικό «εχθρό» που θα συσπειρώσει ένα λαό γύρω από ένα «χαρισματικό» και «αποφασιστικό» ηγέτη.
Όσον αφορά την Ελλάδα, ως συνηθέστερη χώρα-αποδέκτη των εθνικιστικών και επεκτατικών εξάρσεων του τουρκικού πολιτικού κόσμου τόσο η μεν ισλαμιστική και νέο-οθωμανιστική πλευρά του «Ναι» όσο και η εθνικιστική, κεμαλιστική πλευρά του «Όχι» συναγωνίζονται σχετικά με το ποιος θα είναι ο σκληρότερος απέναντι στο ελληνικό στοιχείο. Στα πλαίσια εσωτερικών αντιπαραθέσεων σχετικά με το δημοψήφισμα, με περίσσια εθνική υπερηφάνεια ακούστηκε τόσο από τη μία όσο και από την άλλη πλευρά, εντός Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, αλλά και εκτός αυτής το πώς οι Τούρκοι έριξαν τους Έλληνες στη θάλασσα το 1922.
Σαφώς και αυτές οι κατά κοινή ομολογία αλλά και λογική (εάν εν τέλει υφίσταται η λεγόμενη κοινή λογική) απαράδεκτες εκδηλώσεις μίσους αποτελούν κυρίως πολιτική τροφή για το εσωτερικό ακροατήριο. Ζήτημα όμως εγείρεται κατά τους πρώτους μήνες του 2017 λόγω δημιουργίας διαφόρων διπλωματικών επεισοδίων κατόπιν κινήσεων από την Τουρκική ηγεσία που ουσιαστικά εξάγουν τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις του τουρκικού δημοψηφίσματος σε χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης κρίσιμα ερωτήματα εγείρονται μετά από αποκαλύψεις σχετικά με τη δράση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών τόσο στη Γερμανία, όσο και στη Δυτική Θράκη. Μία δράση εντατικοποιημένη και αναβαθμισμένη επιχειρησιακά.
Το πώς θα επιλέγει να πολιτεύεται και να πορεύεται η τουρκική ηγεσία επαφίεται στη βούλησή της. Το πώς η Ευρώπη και η Ελλάδα επιλέγουν να αντιμετωπίζουν όσα τις αφορούν επαφίεται τόσο στις ηγεσίες, όσο και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά, εάν όντως οι δυτικές δημοκρατίες θέλουν να διαφέρουν από αυτό στο οποίο εξελίχθηκε η τουρκική και οι όμοιές της.
Στο πολιτικό συνθηματολόγιο των ημερών, της τουρκικής δημόσιας ζωής έκαναν την επανεμφάνισή τους, αλλά κυρίως την εμφάνισή τους πολλές εθνικιστικές, μισαλλόδοξες και απαράδεκτες για την εποχή φράσεις. Δια στόματος Προέδρου Ερντογάν οι Ευρωπαίοι, μέχρι πρότινος φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι παρομοιάστηκαν και χαρακτηρίστηκαν ως «εγγόνια των Ναζί» και ως «Σταυροφόροι». Οι οποίοι φυσικά όπως η παραδοσιακή πολιτική συνταγή αποπροσανατολισμού και δημιουργίας εντυπώσεων επιτάσσει, κυρίως όποτε έχει να κάνει με αποδέκτη ένα κοινό με στοιχειώδη ή και ανύπαρκτη πολιτική παιδεία, αποτελούν τον εξωτερικό «εχθρό» που θα συσπειρώσει ένα λαό γύρω από ένα «χαρισματικό» και «αποφασιστικό» ηγέτη.
Όσον αφορά την Ελλάδα, ως συνηθέστερη χώρα-αποδέκτη των εθνικιστικών και επεκτατικών εξάρσεων του τουρκικού πολιτικού κόσμου τόσο η μεν ισλαμιστική και νέο-οθωμανιστική πλευρά του «Ναι» όσο και η εθνικιστική, κεμαλιστική πλευρά του «Όχι» συναγωνίζονται σχετικά με το ποιος θα είναι ο σκληρότερος απέναντι στο ελληνικό στοιχείο. Στα πλαίσια εσωτερικών αντιπαραθέσεων σχετικά με το δημοψήφισμα, με περίσσια εθνική υπερηφάνεια ακούστηκε τόσο από τη μία όσο και από την άλλη πλευρά, εντός Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, αλλά και εκτός αυτής το πώς οι Τούρκοι έριξαν τους Έλληνες στη θάλασσα το 1922.
Σαφώς και αυτές οι κατά κοινή ομολογία αλλά και λογική (εάν εν τέλει υφίσταται η λεγόμενη κοινή λογική) απαράδεκτες εκδηλώσεις μίσους αποτελούν κυρίως πολιτική τροφή για το εσωτερικό ακροατήριο. Ζήτημα όμως εγείρεται κατά τους πρώτους μήνες του 2017 λόγω δημιουργίας διαφόρων διπλωματικών επεισοδίων κατόπιν κινήσεων από την Τουρκική ηγεσία που ουσιαστικά εξάγουν τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις του τουρκικού δημοψηφίσματος σε χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης κρίσιμα ερωτήματα εγείρονται μετά από αποκαλύψεις σχετικά με τη δράση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών τόσο στη Γερμανία, όσο και στη Δυτική Θράκη. Μία δράση εντατικοποιημένη και αναβαθμισμένη επιχειρησιακά.
Το πώς θα επιλέγει να πολιτεύεται και να πορεύεται η τουρκική ηγεσία επαφίεται στη βούλησή της. Το πώς η Ευρώπη και η Ελλάδα επιλέγουν να αντιμετωπίζουν όσα τις αφορούν επαφίεται τόσο στις ηγεσίες, όσο και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά, εάν όντως οι δυτικές δημοκρατίες θέλουν να διαφέρουν από αυτό στο οποίο εξελίχθηκε η τουρκική και οι όμοιές της.
