Εδώ και τέσσερα χρόνια, με διάφορους
τρόπους, όπως αναφορές - αιτήσεις - καταγγελίες αλλά και παραστάσεις
στους αρμόδιους φορείς, προσπαθώ να πετύχω το αυτονόητο, κάτι που σε ένα
οποιοδήποτε άλλο ευνομούμενο κράτος θα είχε λυθεί με την πρόνοια της
πολιτείας από την πρώτη στιγμή.
Εδώ και τέσσερα χρόνια λοιπόν έκανα τους αρμόδιους φορείς, τόσο του Δημοσίου αλλά και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κοινωνούς του προβλήματος που αφορά ένα μείζον πρόβλημα περιβαλλοντικής μόλυνσης και τουριστικής υποβάθμισης, το...
οποίο δυστυχώς, δεν επηρεάζει μόνο εμένα και την ξενοδοχειακή μου επιχείρηση αλλά την ευρύτερη περιοχή της Ολυμπιακής Ακτής, ενός δηλαδή από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς της Πιερίας.
Εν περιλήψει, κτηνοτροφική επιχείρηση που είναι κείμενη στην κτηματική περιοχή της Ολυμπιακής Ακτής και σε απόσταση περίπου 2 χλμ. δυτικά της ξενοδοχειακής μου επιχείρησης, η οποία επίσης βρίσκεται στην Ολυμπιακή Ακτή, εκλύει σε καθημερινή βάση, ανεξέλεγκτα και παράνομα, τα κάθε είδους απόβλητα της σε αποστραγγιστική τάφρο η οποία διέρχεται σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από το ξενοδοχείο μου, σε μερική δε απόσταση από άλλες ξενοδοχειακές μονάδες αλλά και οικίες συντοπιτών μου.
Αποτέλεσμα της έκλυσης αυτών των κτηνοτροφικών αποβλήτων από τη ρυπογόνα επιχείρηση είναι η μετατροπή αυτής της τάφρου σε έλος στάσιμων αποβλήτων και ακαθαρσιών κάθε είδους, τα οποία με την ανυπόφορη δυσοσμία που προκαλούν και τη συγκέντρωση κουνουπιών και άλλων εντόμων στο περιβάλλον αυτό, καθιστούν την τάφρο αυτή, σε όλο σχεδόν το μήκος της, εστία μόλυνσης και παράγοντα κινδύνου για τη δημόσια υγεία καθώς και υποβάθμισης της τουριστικής κίνησης στην ευρύτερη περιοχή.
Πέραν από την τεράστια οικονομική ζημία που αντιμετωπίζει η ξενοδοχειακή μου επιχείρηση από την παραπάνω αιτία, λόγω της μαζικής αποχώρησης πελατών μου που δε μπορούν να αντέξουν το θέαμα, την κακοσμία αλλά και τα επικίνδυνα για την υγεία τους τσιμπήματα εντόμων, ολόκληρη η γύρω περιοχή αλλά και η θάλασσα της Ολυμπιακής Ακτής που είναι ο τελικός προορισμός αυτών των αποβλήτων, έχουν πληγεί και κάθε μέρα πλήττονται ανεπανόρθωτα.
Πως μπορούμε να μιλάμε σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και λοιπών Φορέων Προστασίας του Περιβάλλοντος και της Δημόσιας Υγείας, για ανάπτυξη του τουρισμού και βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, όταν δε μπορεί να δοθεί σε τόσο μακρύ χρονικό διάστημα η αυτονόητη λύση σε ένα μείζον σαν αυτό ζήτημα.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα, παρά τις συνεχείς οχλήσεις και διαμαρτυρίες εμού αλλά και άλλων κατοίκων, όπως και φορέων της περιοχής, η ανταπόκριση των αρμοδίων υπηρεσιών κινήθηκε μόνο σε επίπεδο διαπίστωσης και καταγραφής του προβλήματος, χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε ενέργεια επίλυσης αυτού αλλά και τιμωρίας αυτών που το προκαλούν.
Μάλιστα ακόμα και οι διαπιστώσεις των υπηρεσιών και η καταγραφή του προβλήματος, ας μου επιτραπεί να πω, έχουν γίνει μέχρι σήμερα, παρά το ξεκάθαρο του ζητήματος, με έναν τρόπο θολό που γεννά ερωτήματα για τις προθέσεις όλων των εμπλεκόμενων ως προς την απόδοση ευθυνών στους υπαιτίους του προβλήματος.
Δεν είναι δυνατόν κατά την άποψή μου, μετά από συνεχείς αυτοψίες που διαπιστώνουν το μέγεθος της μόλυνσης, το είδος αυτής, που αφορά στην έκλυση και συγκέντρωση μολυσματικών κτηνοτροφικών αποβλήτων και γνωρίζοντας την πηγή έκλυσης αυτών που είναι και η αφετηρία της αποστραγγιστικής τάφρου, να μην αποδίδονται μέχρι σήμερα ονομαστικές ευθύνες στη συγκεκριμένη ρυπογόνα επιχείρηση, να μην έχει γίνει μέχρι σήμερα ο έλεγχος που πρέπει καθώς και ο καταλογισμός των παραβάσεων που λαμβάνουν χώρα, αντίθετα δε να αναφέρονται με αόριστο τρόπο τα αποτελέσματα των αυτοψιών που αρκούνται στη καταγραφή και μ’ αυτόν τον τρόπο στη διαιώνιση του προβλήματος.
Είναι φανερό πως σ’ αυτή τη χώρα που περισσεύουν τα παχιά λόγια και τα υποσχόμενα οράματα, όταν φτάνουμε στην αυτονόητη αντιμετώπιση πρακτικών ζητημάτων, που δεν είναι αστεία και μικρά αλλά έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα μας, την ποιότητα ζωής και την υγεία μας, τον τουρισμό μας και τελικά με τον ίδιο τον πολιτισμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας, καταφέρνουμε πολίτες και κυρίως αρμόδιοι φορείς να μένουμε μετεξεταστέοι.
Η ελπίδα πεθαίνει όμως πάντα τελευταία και με τη «ψευδαίσθηση» ότι κάποιοι στο τέλος θα συγκινηθούν και θα πράξουν το αυτονόητο εγώ και ….. λοιποί ρομαντικοί συνεχίζουμε τη προσπάθεια μας.
Κώστας Λυκίδης
