Η περίπτωση του σημερνού νέου ενέχει ιδιαίτερο ψυχολογικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Ποτέ άλλοτε η νεολαία δεν υπήρξε πιο αντιφατική. Ποτέ ο νέος πληθυσμός δεν υπήρξε πιο απομωνομένος από τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και συνάμα πιο συσσωρευμένος και πιο ομοιόμορφος.
Ποτέ...
Ποτέ...
δεν υπήρξε τόσο ζωντανός (σε φώτα φώτο φορεσιές και φαεινά ξενύχτια) και συνάμα τόσο νεκρός σε ότι αφορά τον αυτοπροσδιορισμό του την πρωτοβουλία του την ποιότητα της ζωής του. Φυσικά δεν συνέβη τυχαία αυτό. Το αμερικάνικο λάιφστάιλ έπαιξε το ρόλο του. Και ο νεοέλληνας, ανερμάτιστος, κενός εντελώς, απλώς υιοθέτησε αυτές τις συνήθειες, γρήγορα και άσκεπτα.
Ακριβώς για αυτό το λόγο της έλλειψης δικού μας προσώπου και αυτοδημιουργίας σχεδόν κάθε τομέας της ζωής ιδιαίτερα των νέων, νοσεί.
Στη μουσική για παράδειγμα, πέραν της πασιφανούς ξενομανίας οι σύγχρονοι τραγουδοποιοί δεν εχουν
τίποτα να αναδείξουν, τίποτα που να αντέχει στο χρόνο. Και το θλιβερό είναι ότι σημερνός νέος, οικτρό θύμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ενστερνίζεται οτιδήποτε του σερβίρουν οι εμπορικές καί όχι καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες.
Ομοίως η ποίηση και η στιχουργική εκπνεύσασα προ πολλού κατακρεουργείται σήμερα από τυχάρπαστους και βέβηλους. Δεν είναι στίχος το " για παράδειγμα δεν κάνει η καρδιά μου εμένα διάλειμμα" με εκείνη τη μωρουδουστικη επανάληψη 'μου - εμένα ' και το " κάνει διάλειμμα η καρδιά μου" λες και πρόκειται για ανάπαυλα σχολικής τάξης.
Εκτός όμως από αυτούς που ακούν τέτοια σκυλάδικα ( και κατώτερης μοίρας τυγχάνοντες κατ' εμέ), υπάρχουν κι αυτοί που τους αρέσει το έντεχνο το οποίο σαφώς δεν ταυτίζεται με το παράλογο αδύναμο και ενίοτε χυδαίο πάθος που εκφράζει η πρώτη κατηγορία όμως δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσφέρει από μια αίσθηση χαλαρότητας και την ιδιότητα της εκτόνωσης. Και αναρωτιέμαι: Μόνο για χαλάρωση εκτόνωση και διασκέδαση είναι πια η μουσική; Είμαστε η γενιά που θα σκάσει απ'τη χαλαρότητα, η γενιά των χαλαρών χλιαρών χλεχλέδων (και δεν είναι καθόλου τυχαίες οι παρηχήσεις της γλώσσας).
Θυμηθείτε τους μεγάλους μουσικούς. Εκτόνωση και χαλάρωση μας πρόσφεραν μονό αυτοί; Όχι βέβαια, αλλά και ανύψωση και δέος και εμπνοή που οιστρηλατεί τις δημιουργικότερες και ευγενέστερες δυνάμεις του ανθρώπου. Σε αυτούς τους μεγάλους μουσικούς κάθε μέλος είναι και μια νέα εκκίνηση σκέψης που μας ριγεί το πνεύμα ή ένα κάλεσμα αρχαίου χαραγμένου ενστίκτου που επαναφέρουν μέσω της τέχνης.Μια ολόκληρη αγωγή της ψυχής.
Όταν λοιπόν το ζήτημα είναι να ανεβάσουμε το επίπεδο μας για ποια χαλάρωση μιλάμε στα σοβαρά; και ποια διασκέδαση; Το θέμα δεν είναι μόνο σκορπίσεις αλλά και να μαζέψεις, να συνάγεις, να χτίσεις.
Ένας άλλος τομέας αρκετά επιδραστικός στη νεανική ζωή είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κυριώτερο το ίνσταγκραμ που κατά έρευνες είναι και το πιο δημοφιλές. Ένα είδος αυτό-αλληλο-ναρικισσικού κοινωνικού συμβολαίου όπου ο καθείς αυτόπροβάλλεται, ακκίζεται , θρύπτεται και κολακεύει τους άλλους. Αν ρωτήσεις κάποιον γιατί δημοσιεύσει φωτογραφίες του, πέραν των ειλικρινών πλην αδιάντροπων που ομολογούν την αυτοπροβολή τους, οι υπόλοιποι είτε δε το παραδέχονται είτε δεν ξέρουν τι να απαντήσουν.
Βλέπεις στο ίνσταγκραμ μια παρέα σε ένα μαγαζί χαμογελαστή και λες τι ωραία που περνάν! Οταν όμως τύχει να περάσεις μετά από λίγο απ'το ίδιο μαγαζί τους βλέπεις μουντούς και σκυφτούς στα κινητά.
Δείχνουμε αυτό που δεν είμαστε και αυτό που είμαστε δε το δείχνουμε. Προτιμάμε κάτι το χαρούμενο και το ψεύτικο παρά κάτι το λυπητερό αλλά αληθές. Γιατί ντρεπόμαστε να συγκινηθούμε. Ακριβώς η γενιά της μη επικοινωνίας.
Ο τελευταίος τομέας που αναφέρω είναι και ο περισσότερο ανέπαφος με τη νεολαία και είναι ο πολιτισμικός. Ο νέος, τελείως αδιάφορος για την τέχνη το καλό θέατρο τον καλό κινηματογράφο, τα καλά κείμενα, την ιστορία, την καλή μουσική, επιδίδεται μόνο στο χρήμα και τον καταναλωτισμό σαν σωστό αμερικανάκι και μικρός όπως είναι μπροστά σε όλα αυτά τα κοιτάει μακριά από κάτω και λέει "σιγά τα άγουρα σταφύλια" (σαν την αλεπού που τα κάνει κρεμαστάρια) και έτσι δήθεν σνομπάροντας και απαξιώνοντάς τα φανερώνει την κενότητα του.
Πώς είναι δυνατόν θα λέγε κάνεις τέτοια συντριπτική ομοιομορφία σε τόσους νεαρούς επαναστάτες; Αλλά όταν το θηρίο που λέγεται Μάζα ασκεί πίεση με το φόβο ότι θα μείνεις μόνος; Ότι θα μείνεις μη αρεστός; Τότε τι γίνεται; Τότε θα συνυπογράψεις και συ το συμβόλαιο και η κοινωνία θα μετράει κεφάλια προβάτων.
Θα φύγουμε λοιπόν ανώνυμοι και δίχως στίγμα με αυτόν τον παράταιρο και νοσηρό συνδυασμό ατομισμού-μαζισμού να μας έχει απομυζήσει την ψυχή, αφημένοι σε έναν πιλότο που κανείς δε βλέπει θα χαθούμε μια μέρα και ποιός ξέρει αν θα έχουμε κιόλας ζήσει.
Ακριβώς για αυτό το λόγο της έλλειψης δικού μας προσώπου και αυτοδημιουργίας σχεδόν κάθε τομέας της ζωής ιδιαίτερα των νέων, νοσεί.
Στη μουσική για παράδειγμα, πέραν της πασιφανούς ξενομανίας οι σύγχρονοι τραγουδοποιοί δεν εχουν
τίποτα να αναδείξουν, τίποτα που να αντέχει στο χρόνο. Και το θλιβερό είναι ότι σημερνός νέος, οικτρό θύμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ενστερνίζεται οτιδήποτε του σερβίρουν οι εμπορικές καί όχι καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες.
Ομοίως η ποίηση και η στιχουργική εκπνεύσασα προ πολλού κατακρεουργείται σήμερα από τυχάρπαστους και βέβηλους. Δεν είναι στίχος το " για παράδειγμα δεν κάνει η καρδιά μου εμένα διάλειμμα" με εκείνη τη μωρουδουστικη επανάληψη 'μου - εμένα ' και το " κάνει διάλειμμα η καρδιά μου" λες και πρόκειται για ανάπαυλα σχολικής τάξης.
Εκτός όμως από αυτούς που ακούν τέτοια σκυλάδικα ( και κατώτερης μοίρας τυγχάνοντες κατ' εμέ), υπάρχουν κι αυτοί που τους αρέσει το έντεχνο το οποίο σαφώς δεν ταυτίζεται με το παράλογο αδύναμο και ενίοτε χυδαίο πάθος που εκφράζει η πρώτη κατηγορία όμως δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσφέρει από μια αίσθηση χαλαρότητας και την ιδιότητα της εκτόνωσης. Και αναρωτιέμαι: Μόνο για χαλάρωση εκτόνωση και διασκέδαση είναι πια η μουσική; Είμαστε η γενιά που θα σκάσει απ'τη χαλαρότητα, η γενιά των χαλαρών χλιαρών χλεχλέδων (και δεν είναι καθόλου τυχαίες οι παρηχήσεις της γλώσσας).
Θυμηθείτε τους μεγάλους μουσικούς. Εκτόνωση και χαλάρωση μας πρόσφεραν μονό αυτοί; Όχι βέβαια, αλλά και ανύψωση και δέος και εμπνοή που οιστρηλατεί τις δημιουργικότερες και ευγενέστερες δυνάμεις του ανθρώπου. Σε αυτούς τους μεγάλους μουσικούς κάθε μέλος είναι και μια νέα εκκίνηση σκέψης που μας ριγεί το πνεύμα ή ένα κάλεσμα αρχαίου χαραγμένου ενστίκτου που επαναφέρουν μέσω της τέχνης.Μια ολόκληρη αγωγή της ψυχής.
Όταν λοιπόν το ζήτημα είναι να ανεβάσουμε το επίπεδο μας για ποια χαλάρωση μιλάμε στα σοβαρά; και ποια διασκέδαση; Το θέμα δεν είναι μόνο σκορπίσεις αλλά και να μαζέψεις, να συνάγεις, να χτίσεις.
Ένας άλλος τομέας αρκετά επιδραστικός στη νεανική ζωή είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κυριώτερο το ίνσταγκραμ που κατά έρευνες είναι και το πιο δημοφιλές. Ένα είδος αυτό-αλληλο-ναρικισσικού κοινωνικού συμβολαίου όπου ο καθείς αυτόπροβάλλεται, ακκίζεται , θρύπτεται και κολακεύει τους άλλους. Αν ρωτήσεις κάποιον γιατί δημοσιεύσει φωτογραφίες του, πέραν των ειλικρινών πλην αδιάντροπων που ομολογούν την αυτοπροβολή τους, οι υπόλοιποι είτε δε το παραδέχονται είτε δεν ξέρουν τι να απαντήσουν.
Βλέπεις στο ίνσταγκραμ μια παρέα σε ένα μαγαζί χαμογελαστή και λες τι ωραία που περνάν! Οταν όμως τύχει να περάσεις μετά από λίγο απ'το ίδιο μαγαζί τους βλέπεις μουντούς και σκυφτούς στα κινητά.
Δείχνουμε αυτό που δεν είμαστε και αυτό που είμαστε δε το δείχνουμε. Προτιμάμε κάτι το χαρούμενο και το ψεύτικο παρά κάτι το λυπητερό αλλά αληθές. Γιατί ντρεπόμαστε να συγκινηθούμε. Ακριβώς η γενιά της μη επικοινωνίας.
Ο τελευταίος τομέας που αναφέρω είναι και ο περισσότερο ανέπαφος με τη νεολαία και είναι ο πολιτισμικός. Ο νέος, τελείως αδιάφορος για την τέχνη το καλό θέατρο τον καλό κινηματογράφο, τα καλά κείμενα, την ιστορία, την καλή μουσική, επιδίδεται μόνο στο χρήμα και τον καταναλωτισμό σαν σωστό αμερικανάκι και μικρός όπως είναι μπροστά σε όλα αυτά τα κοιτάει μακριά από κάτω και λέει "σιγά τα άγουρα σταφύλια" (σαν την αλεπού που τα κάνει κρεμαστάρια) και έτσι δήθεν σνομπάροντας και απαξιώνοντάς τα φανερώνει την κενότητα του.
Πώς είναι δυνατόν θα λέγε κάνεις τέτοια συντριπτική ομοιομορφία σε τόσους νεαρούς επαναστάτες; Αλλά όταν το θηρίο που λέγεται Μάζα ασκεί πίεση με το φόβο ότι θα μείνεις μόνος; Ότι θα μείνεις μη αρεστός; Τότε τι γίνεται; Τότε θα συνυπογράψεις και συ το συμβόλαιο και η κοινωνία θα μετράει κεφάλια προβάτων.
Θα φύγουμε λοιπόν ανώνυμοι και δίχως στίγμα με αυτόν τον παράταιρο και νοσηρό συνδυασμό ατομισμού-μαζισμού να μας έχει απομυζήσει την ψυχή, αφημένοι σε έναν πιλότο που κανείς δε βλέπει θα χαθούμε μια μέρα και ποιός ξέρει αν θα έχουμε κιόλας ζήσει.
