Ανέστης Ν. Μωυσιάδης
Πληγώθηκε αυτός ο τόπος.
Γύρω οι άνθρωποι βουβοί.
Μαρτυρικός ο χρόνος, όπως
του αηδονιού ο πόνος στο κλουβί.
Χειμώνες και φθινόπωρα θλιμμένα,
απλώνονται στο νου και την καρδιά.
Και τα παιδιά με μάτια δακρυσμένα,
ψάχνουν λίγη στοργή, αγάπη και χαρά.
Μας στέρησαν τα χρόνια και το γέλιο.
Τραυμάτισαν το νου και την ψυχή.
Και την Πατρίδα μας που είχαμε Ευαγγέλιο,
προδώσαμε με μια συνείδηση ρηχή.
Τα χρόνια γίνανε πικρά και ματωμένα,
δίχως Απρίλη, Μάη και γιορτή.
Κι οι νέοι μας αναζητούν στα Ξένα
καινούργιους δρόμους, ελπίδα, προκοπή.
Πικρή Πατρίδα, διώχνεις τα παιδιά σου.
Πληγώνεσαι, γερνάς, μα δε μιλάς.
Ο Χρόνος έγινε καρφί μέσ'την καρδιά σου
και τα παιδιά σου βάρος που τα κουβαλάς.
Ανέστης Ν. Μωυσιάδης
Καρδιολόγος
