Τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους δεν έχουν ζήσει το «πριν»... Για τα περισσότερα από αυτά, τα 8 χρόνια της κατοχής είναι πάνω από τη μισή τους ζωή. Σίγουρα πάντως, είναι όλη τους η ζωή, απ’ όταν άρχισαν...
να καταλαβαίνουν και να ενδιαφέρονται για το τι γίνεται στον κόσμο και στον τόπο τους. Δεν έχουν μνήμες και βιώματα του πώς είναι να ζεις σε μια πατρίδα λεύτερη. Δεν θυμούνται πώς είναι να τα βγάζουν πέρα άνετα οι γονείς τους. Να μην χλωμιάζουν και να μην ιδρώνουν όταν πρέπει να πληρώσουν φροντιστήρια, βιβλία, καινούργια ρούχα και παπούτσια. Να μην πετάγονται τρομαγμένοι όταν χτυπάει το τηλέφωνο, από φόβο ότι θα είναι η εισπρακτική που τους κυνηγάει για το δάνειο...
Τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε σχολεία με αίθουσες ακατάλληλες. Με δασκάλους κουρασμένους και νευρικούς, ή και χωρίς καθόλου δασκάλους για μεγάλο μέρος της χρονιάς. Με βιβλία κακογραμμένα, που δεν τους δίνουν γνώσεις, αλλά σκόρπιες, ελλιπείς και ανακατεμένες πληροφορίες. Με «ευγενικές» χορηγείες τροφίμων από ιδιωτικές εταιρείες, για να μην λιποθυμούν από την πείνα...
Τα μεγαλύτερα από αυτά, θα θυμούνται ίσως, ότι κάποτε οι γονείς τους ξεσηκώθηκαν για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ηττήθηκαν και γύρισαν σπίτι με σκυμμένο το κεφάλι. Ίσως πάλι να θυμούνται ότι κάποτε βρήκαν το κουράγιο να φωνάξουν ένα βροντερο ΟΧΙ, αλλά προδόθηκαν...
Αυτά τα παιδιά τη λέξη «πατρίδα» δεν την έμαθαν από τους αγώνες μιας κοινωνίας που παλεύει για ελευθερία και δημοκρατία. Δεν την έμαθαν ούτε από τα βιβλία της Γλώσσας και της Ιστορίας -μπορεί κάποιοι να πρόλαβαν να τη συναντήσουν, προτού εξοβελιστεί από το «εγκεκριμένο» και «πολιτικώς ορθό» λεξιλόγιο του Υπουργείου Παιδείας. Ούτε, βέβαια, την έμαθαν στις βαρετές και ανούσιες σχολικές γιορτές. Η ελληνική σημαία γι’ αυτά τα παιδιά δεν ήταν παρά ένας λόγος για να τσακώνονται οι μεγάλοι αν είναι ή δεν είναι σωστό να την κρατάει ο τάδε συμμαθητής τους στην παρέλαση, αλλά και κάτι που κάποιοι καίνε στις διαδηλώσεις.
Κι όμως, τα παιδιά αυτά βρήκαν τη δύναμη και το κουράγιο να βγούν στους δρόμους και να φωνάξουν. Μπορεί να μην καταλαβαίνουν ακόμα τις βαθιές, πολιτικές αναλύσεις, καταλαβαίνουν όμως το άδικο όταν το δουν. Και όταν βλέπουν τους συμμαθητές τους να τιμωρούνται επειδή φώναξαν ένα πατριωτικό σύνθημα, ενώ αυτοί που καίνε, σπάζουν και ρημάζουν μένουν ατιμώρητοι, αυτό είναι άδικο. Όταν βλέπουν αυτούς που κάνουν πλάτες σε παράνομες καταλήψεις κτηρίων για στέγαση «προσφύγων» και «αλληλέγγυων», να εναντιώνονται με έχθρα και καταστολή στη δική τους, ειρηνική κατάληψη... αυτούς που χτυπούν φιλικά στην πλάτη τον κάθε γνωστό-άγνωστο κουκουλοφόρο, να πνίγουν στα χημικά το δικό τους ανοιχτό πρόσωπο... αυτούς που παρελαύνουν πέρήφανα για κάθε λογής «πολύχρωμα» δικαιώματα, να τους βρίζουν και να τους τραμπουκίζουν επειδή κρατούν την ελληνική σημαία, αυτό είναι ΑΔΙΚΟ! Και, αν ακόμα δεν καταλαβαίνουν για ποιον λόγο γίνονται και τι σημαίνουν όλα αυτά, το άδικο και το καταλαβαίνουν, και το νιώθουν, και τους εξεγείρει.
Με το που βγήκαν στους δρόμους τα παιδιά, οι γνωστοί μηχανισμοί άρχισαν τη δουλειά τους, ρίχνοντας τόνους λάσπης, κατηγορώντας τα από εθνικιστές μέχρι φασίστες και χρυσαυγίτες. Ταυτίζοντας για άλλη μια φορά τα εθνικά προτάγματα με τον φασισμό, τι διδάσκουν στα παιδιά οι «προοδευτικές» αυτές φωνές; Ότι όποιος αγαπά και υπερασπίζεται τη χώρα του είναι φασίστας. Άρα, το να είναι κάποιος φασίστας είναι κάτι καλό; Ότι όποιος μιλά για την Ελλάδα και σηκώνει την ελληνική σημαία είναι χρυσαυγίτης. Άρα, οι χρυσαυγίτες είναι πατριώτες και αγωνιστές; Φταίνε λοιπόν τα παιδιά που παρασύρονται από την πατριδοκαπηλεία που θέλουν να πουλήσουν τα κάθε λογής φασιστοειδή μορφώματα, όταν για χρόνια τώρα οι λεγόμενοι «προοδευτικοί», αυτοί του «δημοκρατικού τόξου» έχουν εξορκίσει στο «πυρ το εξώτερο» κάθε τι πατριωτικό, κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα; Όταν, για χρόνια τώρα, τα ΜΜΕ προβάλλουν ως μόνους υπερασπιστές κάθε εθνικού ζητήματος τα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα; Ποιος λοιπόν στήνει αυτό το βρώμικο παιχνίδι, εκτρέποντας δόλια κάθε συζήτηση για τα εθνικά μας θέματα στο τεχνητό δίπολο φασισμού-αντιφασισμού; Ποιος ρίχνει «νερό στον μύλο» της ακροδεξιάς; Ποιος εκκολάπτει το «αυγό του φιδιού»; Τα παιδιά με τις σημαίες ή αυτοί που τα βρίζουν; Ποιος είναι ο φασίστας;
Όλοι αυτοί οι «αντιφασίστες» δεν βλέπουν ότι ο κυρίαρχος φασισμός στην εποχή μας είναι ο φασισμός της ΕΕ, που χρησιμοποιεί το φάντασμα του ιστορικού φασισμού ως αντιπερισπασμό, αφενός για να ενισχύσει τη δική του νεοταξική ιδεολογία, ντύνοντάς την με το ένδυμα της «δημοκρατικής αγνότητας» και, αφετέρου, να προωθήσει τον διχασμό και τον αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας. Αυτόν τον φασισμό, που τους έχει κλέψει το μέλλον, που τους έχει αφαιρέσει ακόμη και το δικαίωμα στο όνειρο, τον έχουν γευτεί αυτά τα παιδιά από τα γενοφάσκια τους. Με αυτόν μεγάλωσαν, σε αυτόν αντιστέκονται. Γιατί αυτός ο φασισμός επιχειρεί τώρα να τους αφαιρέσει και το δικαίωμα στην πολιτισμική τους ταυτότητα, να τους καταστήσει "ανιθαγενείς" δουλοπάροικους των Αγορών.
Τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους μεγαλώνουν ακούγοντας πλέον από τους μεγάλους μια και μόνη συμβουλή: να τελειώσουν το σχολείο τους, ή και τις σπουδές τους και να φύγουν μακριά. Να φύγουν και να μην κοιτάξουν πίσω.
Κι όμως, τα παιδιά αυτά είναι εδώ και μας φωνάζουν ότι εδώ θέλουν να μείνουν. Ότι αυτή η γη τους ανήκει. Αυτό φωνάζουν στα συνθήματά τους. Και το φωνάζουν έτσι όπως το καταλαβαίνουν. Τα παιδιά δεν βγήκαν στους δρόμους για το «όνομα». Αυτό που λένε, είναι το αυτονόητο γι’ αυτά τα παιδιά. Όταν φωνάζουν «Μακεδονία γη ελληνική», διεκδικούν το δικό τους σπίτι, τη δική τους γειτονιά, τη δική τους Ελλάδα.
Όταν τα παιδιά βγαίνουν στον δρόμο, οφείλουμε να είμαστε στο πλάι τους και όχι απέναντί τους. Πολύ περισσότερο, οφείλουμε να βγούμε εμείς μπροστά, εμείς που ζήσαμε το «πριν», να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο, γι’ αυτά τα παιδιά. Για την πατρίδα αυτή που τους χρωστάμε και οφείλουμε να τους την παραδώσουμε αλώβητη και λεύτερη!
Αθήνα, 29 Νοεμβρίου 2018
Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ
