Μέρος Α΄
Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* - φιλόλογος
« Η Ελλάδα πρέπει να μάθη να θεωρεί πατριωτικό καθετί που είναι αλήθεια» (Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ)
Εντάσσοντας τον εαυτό μας σ’ όλο αυτό το ανώνυμο πλήθος του ελληνικού λαού που, αν και καθημαγμένος από την κατάσταση των μνημονίων, ήδη οχτώ χρόνια, βρήκε ωστόσο το κουράγιο να τρέξει στα συλλαλητήρια και να διαδηλώσει, όσο ήξερε κι όσο μπορούσε υπέρ του εθνικού θέματος της Μακεδονίας, αποφασίζουμε και πάλι να γράψουμε για το Σκοπιανό
Δυστυχώς...
η άποψη – ιαχή από όλα τα συλλαλητήρια, που εξέφρασε τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, ως γνωστόν δεν εισακούστηκε. Η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε μαζί με την κυβέρνηση των Σκοπίων στις 25/1/2019 στην συμφωνία των Πρεσπών πανηγυρίζοντας, ότι έλυσε ένα πρόβλημα που ταλάνιζε τη χώρα μας τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια.
Κατά την άποψή μας όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά με τη συμφωνία αυτή πολύ φοβούμαστε – μακάρι να διαψευστούμε – ότι πυροδοτεί αμφισβήτηση των συνόρων, όπως κατοχυρώθηκαν με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913. Οι λαοί των Βαλκανίων μεταφέρονται σε καταστάσεις πριν τους Βαλκανικούς πολέμους σε διαφυλετικές έχθρες, εμφύλιες διαμάχες, πεδίον δόξης λαμπρόν για τους ισχυρούς της γης, για να δικαιολογούν τις επεμβάσεις τους στην περιοχή μας και να προωθούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό το καταδείχνουν οι απροκάλυπτες πιέσεις τόσο της Ε. Ε. (Ευρωπαϊκής Ένωσης) όσο και του ΝΑΤΟ και προς τα Σκόπια και προς την Αθήνα, για να κλείσει η συμφωνία. Και αν οι ισχυροί της Ευρώπης με τη Συνθήκη του Βερολίνου το 1878 τότε, επεδίωκαν να υπάρχουν μικρά κράτη στα Βαλκάνια κι αν αυτό πραγματοποιήθηκε στα χρόνια μας με το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πολύ φοβούμαστε, ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών θα συνεχιστεί.
Πριν αναφερθούμε διεξοδικά στις συνέπειες από τη συμφωνία των Πρεσπών, θα θελήσουμε να δώσουμε εν συντομία καθοριστικά δεδομένα, που σημάδεψαν την πορεία της περιοχής και που αφορoύν και την Ελλάδα και τα Σκόπια.
Και ξεκινάμε από την οθωμανική διοικητική περιφέρεια, που εκτεινόταν από την ελληνική Μακεδονία μέχρι το Κόσσοβο και διαιρούνταν σε βιλαέτια. Αυτή η περιφέρεια δεν ονομαζόταν Μακεδονία. (Μόνο Ευρωπαίοι περιηγητές της εποχής την ονομάζουν Μακεδονία). Το ουσιαστικότερο δεν αναφέρεται πουθενά – το σημείο έριδος των ημερών – μακεδονική εθνότητα στην περιοχή. Η οθωμανική απογραφή του 1904 – 1905 δίνει τα εξής στοιχεία για την ενλόγω περιοχή: Μουσουλμάνοι: 1.729007, Έλληνες: 647.932, Βουλγαρίζοντες: (δηλ. βουλγαρόφωνοι)527.757, Σέρβοι:167.601, Ιουδαίοι: 48.770, Βλάχοι: 30.116. Δεν αναφέρει πουθενά «Μακεδόνες».
Ο αγώνας για τον έλεγχο της Μακεδονίας ξεκινάει ( έναν αιώνα μετά τον Ρήγα Φεραίο) στα τέλη του 19ου αιώνα, μετά τη δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας με τη ρωσική υποστήριξη και θέσπισή της στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878. Βέβαια την ίδια χρονιά η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αναθεωρήθηκε με τη συνθήκη του Βερολίνου, οπότε τα εδάφη της Μακεδονίας επεστράφησαν στου Οθωμανούς.
Έκτοτε τη σκυτάλη των βλέψεων της Βουλγαρίας στη Μακεδονία πήρε η βουλγαρική οργάνωση ΒΜΡΟ, που ιδρύθηκε στα 1893 με σκοπό την απελευθέρωση αρχικά της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς, αλλά με απώτερο στόχο σταδιακά την προσάρτησή της στη Βουλγαρία, ακολουθώντας ως ενδιάμεσο σταθμό την ανεξαρτησία της, όπως τόνιζε η αριστερή πτέρυγα του ΒΜΡΟ με επικεφαλής τον Σαντάνσκι. Άρχισαν λοιπόν οι επιχειρήσεις εκβουλγαρισμού του πληθυσμού της Μακεδονίας, που είχε ως συνέπεια τον αιματηρό Μακεδονικό αγώνα μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων 1904 – 1908 .
Οι Βούλγαροι δε θέλησαν να αποδεχτούν την ακύρωση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και στο κατόπιν επεχείρησαν να πάρουν τη ρεβάνς. Αρχικά Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ( 1912), οπότε οι σύμμαχοι (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία) απελευθέρωσαν από τους Τούρκους τα εδάφη της Μακεδονίας (και της Θράκης). Τότε το δυτικό τμήμα των βουλγαρόφωνων πληθυσμών στο πρώην βιλαέτι του Μοναστηρίου (περιοχή Βαρντάσκα κατά τους Βουλγάρους) απελευθερώθηκε από τη Σερβία και δόθηκε σ’ αυτήν με τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1913. Τα κέρδη της Ελλάδας η Ήπειρος, η Δυτική Μακεδονία μέχρι τη Χαλκιδική.
H Βουλγαρία δυσαρεστήθηκε υπερβολικά από την αναφερθείσα εξέλιξη και πιστεύοντας αλαζονικά στη στρατιωτική της υπεροπλία επιτέθηκε στους πρώην συμμάχους της, Ελλάδα και Σερβία, για να πετύχει την ντε φάκτο αναθεώρηση της Συνθήκης του Λονδίνου (Β΄Βαλκανικός πόλεμος). Όμως ηττήθηκε και η Βαρντάσκα ανήκε οριστικά πλέον στη Σερβία, ενώ η Ελλάδα προωθήθηκε μέχρι την Καβάλα. Τα σύνορα αυτά κατοχυρώνονται με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913
Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Βουλγαρία επανέρχεται και συμπαρατάσσεται με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία κλπ), με την ελπίδα να αποκαταστήσει τις επιδιώξεις της με πιθανή νίκη των Κεντρικών δυνάμεων επί της Entente, στην οποία είχαν προσχωρήσει η Ελλάδα και η Σερβία. Αλλά κι αυτή τη φορά βρίσκεται από την πλευρά των ηττημένων, γι’ αυτό και χάνει και τη Δυτική Θράκη (Συνθήκη των Σεβρών 1920).
Και φθάνουμε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Βούλγαροι πιστοί στις αναφερθείσες επιδιώξεις τους τάσσονται και πάλι στο πλευρό της Γερμανίας και μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, κατέλαβαν τη Βαρντάσκα και την Ανατολική Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Θράκης, όπου διέπραξαν τα χειρότερα εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού, επιχειρώντας βίαιο εκβουλγαρισμό του. ( Αξιομνημόνευτη η σφαγή στο Δοξάτο Δράμας). Και οι επικυρίαρχοι Ναζί – Γερμανοί πρώτοι ονομάζουν τη Βαρντάσκα Μακεδονικό κράτος.
Με το πέρας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου η Βουλγαρία βρίσκεται και πάλι στο πλευρό των ηττημένων. Η Βαρντάσκα ανήκει πια οριστικά στη τότε Γιουγκοσλαβία Ο επί κεφαλής της Τίτο, για να αποξενώσει τον βουλγαρόφωνο πληθυσμό της, που επίμονα τον διεκδικεί η Βουλγαρία, μετονομάζει την περιοχή σε ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας(1943) και προσπαθεί στη συνέχεια να διαφοροποιήσει τη γλώσσα της από τη βουλγάρικη εισάγοντας τροποποιημένο κυριλλικό αλφάβητο, με σέρβικα στοιχεία εμπλουτίζοντας τη με σερβικές λέξεις ή με συνώνυμές τους βουλγαρικές, που δεν συνηθίζονται στη Βουλγαρία. (Η γραμματική παραμένει η ίδια), ενώ τη μετονομάζει σε μακεδονική. Είναι δηλαδή σα να λέμε ότι οι Καναδοί μιλάνε καναδικά , οι Αυστραλοί αυστραλέζικα, οι Νεοζηλανδοί νεοζηλανδέζικα, αλλά προς θεού όχι αγγλικά.
Έτσι από εδώ και στο εξής μέρα με τη μέρα χρόνο, το χρόνο πλάθεται και προσφέρεται για τους ανθρώπους της περιοχής των Σκοπίων δηλ. της Βαρντάσκα ο μύθος του Μακεδονικού έθνους και του Μακεδονισμού. Γενιές Σκοπιανών διαπαιδαγωγούνται με αυτόν το μύθο πιστεύοντας ότι αυτοί είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων κλπ., κλπ. Με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας τα Σκόπια κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η ελληνική πλευρά δεν αποδέχεται να αναγνωρίσει το κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία, αυτό τουλάχιστον διακηρύσσει. Πόσα δεν είδαμε, πόσα δε ζήσαμε, πόσα δεν ακούσαμε για το θέμα επί 30 χρόνια τώρα. Απ’ αυτά δύο εγκληματικοί χειρισμοί από ελληνικής πλευράς απετέλεσαν το εφαλτήριο, για να αναγνωρισθεί ο Μακεδονισμός των Σκοπίων: Ο πρώτος είναι αυτός, που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη – Σαμαρά δέχθηκε – πρωτοφανές – να μπουν τα Σκόπια στον ΟΗΕ με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) και ο δεύτερος εκείνος, που το 1995 ο Παπανδρέου – Παπούλιας στην ενδιάμεση συμφωνία μετέτρεψε το ζήτημα των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας σε διεθνές. Kαι στις μέρες μας τα Σκόπια πια με τους χειρισμούς Τσίπρα - Κοτζιά ονομάζονται Βόρεια Μακεδονία, δηλ. η περιοχή των Σκοπίων γίνεται χώρα – κράτος και η ελληνική Μακεδονία γίνεται χώρος, περιοχή.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) και ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015
Κατά την άποψή μας όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά με τη συμφωνία αυτή πολύ φοβούμαστε – μακάρι να διαψευστούμε – ότι πυροδοτεί αμφισβήτηση των συνόρων, όπως κατοχυρώθηκαν με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913. Οι λαοί των Βαλκανίων μεταφέρονται σε καταστάσεις πριν τους Βαλκανικούς πολέμους σε διαφυλετικές έχθρες, εμφύλιες διαμάχες, πεδίον δόξης λαμπρόν για τους ισχυρούς της γης, για να δικαιολογούν τις επεμβάσεις τους στην περιοχή μας και να προωθούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό το καταδείχνουν οι απροκάλυπτες πιέσεις τόσο της Ε. Ε. (Ευρωπαϊκής Ένωσης) όσο και του ΝΑΤΟ και προς τα Σκόπια και προς την Αθήνα, για να κλείσει η συμφωνία. Και αν οι ισχυροί της Ευρώπης με τη Συνθήκη του Βερολίνου το 1878 τότε, επεδίωκαν να υπάρχουν μικρά κράτη στα Βαλκάνια κι αν αυτό πραγματοποιήθηκε στα χρόνια μας με το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πολύ φοβούμαστε, ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών θα συνεχιστεί.
Πριν αναφερθούμε διεξοδικά στις συνέπειες από τη συμφωνία των Πρεσπών, θα θελήσουμε να δώσουμε εν συντομία καθοριστικά δεδομένα, που σημάδεψαν την πορεία της περιοχής και που αφορoύν και την Ελλάδα και τα Σκόπια.
Και ξεκινάμε από την οθωμανική διοικητική περιφέρεια, που εκτεινόταν από την ελληνική Μακεδονία μέχρι το Κόσσοβο και διαιρούνταν σε βιλαέτια. Αυτή η περιφέρεια δεν ονομαζόταν Μακεδονία. (Μόνο Ευρωπαίοι περιηγητές της εποχής την ονομάζουν Μακεδονία). Το ουσιαστικότερο δεν αναφέρεται πουθενά – το σημείο έριδος των ημερών – μακεδονική εθνότητα στην περιοχή. Η οθωμανική απογραφή του 1904 – 1905 δίνει τα εξής στοιχεία για την ενλόγω περιοχή: Μουσουλμάνοι: 1.729007, Έλληνες: 647.932, Βουλγαρίζοντες: (δηλ. βουλγαρόφωνοι)527.757, Σέρβοι:167.601, Ιουδαίοι: 48.770, Βλάχοι: 30.116. Δεν αναφέρει πουθενά «Μακεδόνες».
Ο αγώνας για τον έλεγχο της Μακεδονίας ξεκινάει ( έναν αιώνα μετά τον Ρήγα Φεραίο) στα τέλη του 19ου αιώνα, μετά τη δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας με τη ρωσική υποστήριξη και θέσπισή της στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878. Βέβαια την ίδια χρονιά η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αναθεωρήθηκε με τη συνθήκη του Βερολίνου, οπότε τα εδάφη της Μακεδονίας επεστράφησαν στου Οθωμανούς.
Έκτοτε τη σκυτάλη των βλέψεων της Βουλγαρίας στη Μακεδονία πήρε η βουλγαρική οργάνωση ΒΜΡΟ, που ιδρύθηκε στα 1893 με σκοπό την απελευθέρωση αρχικά της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς, αλλά με απώτερο στόχο σταδιακά την προσάρτησή της στη Βουλγαρία, ακολουθώντας ως ενδιάμεσο σταθμό την ανεξαρτησία της, όπως τόνιζε η αριστερή πτέρυγα του ΒΜΡΟ με επικεφαλής τον Σαντάνσκι. Άρχισαν λοιπόν οι επιχειρήσεις εκβουλγαρισμού του πληθυσμού της Μακεδονίας, που είχε ως συνέπεια τον αιματηρό Μακεδονικό αγώνα μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων 1904 – 1908 .
Οι Βούλγαροι δε θέλησαν να αποδεχτούν την ακύρωση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και στο κατόπιν επεχείρησαν να πάρουν τη ρεβάνς. Αρχικά Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ( 1912), οπότε οι σύμμαχοι (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία) απελευθέρωσαν από τους Τούρκους τα εδάφη της Μακεδονίας (και της Θράκης). Τότε το δυτικό τμήμα των βουλγαρόφωνων πληθυσμών στο πρώην βιλαέτι του Μοναστηρίου (περιοχή Βαρντάσκα κατά τους Βουλγάρους) απελευθερώθηκε από τη Σερβία και δόθηκε σ’ αυτήν με τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1913. Τα κέρδη της Ελλάδας η Ήπειρος, η Δυτική Μακεδονία μέχρι τη Χαλκιδική.
H Βουλγαρία δυσαρεστήθηκε υπερβολικά από την αναφερθείσα εξέλιξη και πιστεύοντας αλαζονικά στη στρατιωτική της υπεροπλία επιτέθηκε στους πρώην συμμάχους της, Ελλάδα και Σερβία, για να πετύχει την ντε φάκτο αναθεώρηση της Συνθήκης του Λονδίνου (Β΄Βαλκανικός πόλεμος). Όμως ηττήθηκε και η Βαρντάσκα ανήκε οριστικά πλέον στη Σερβία, ενώ η Ελλάδα προωθήθηκε μέχρι την Καβάλα. Τα σύνορα αυτά κατοχυρώνονται με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913
Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Βουλγαρία επανέρχεται και συμπαρατάσσεται με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία κλπ), με την ελπίδα να αποκαταστήσει τις επιδιώξεις της με πιθανή νίκη των Κεντρικών δυνάμεων επί της Entente, στην οποία είχαν προσχωρήσει η Ελλάδα και η Σερβία. Αλλά κι αυτή τη φορά βρίσκεται από την πλευρά των ηττημένων, γι’ αυτό και χάνει και τη Δυτική Θράκη (Συνθήκη των Σεβρών 1920).
Και φθάνουμε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Βούλγαροι πιστοί στις αναφερθείσες επιδιώξεις τους τάσσονται και πάλι στο πλευρό της Γερμανίας και μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, κατέλαβαν τη Βαρντάσκα και την Ανατολική Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Θράκης, όπου διέπραξαν τα χειρότερα εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού, επιχειρώντας βίαιο εκβουλγαρισμό του. ( Αξιομνημόνευτη η σφαγή στο Δοξάτο Δράμας). Και οι επικυρίαρχοι Ναζί – Γερμανοί πρώτοι ονομάζουν τη Βαρντάσκα Μακεδονικό κράτος.
Με το πέρας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου η Βουλγαρία βρίσκεται και πάλι στο πλευρό των ηττημένων. Η Βαρντάσκα ανήκει πια οριστικά στη τότε Γιουγκοσλαβία Ο επί κεφαλής της Τίτο, για να αποξενώσει τον βουλγαρόφωνο πληθυσμό της, που επίμονα τον διεκδικεί η Βουλγαρία, μετονομάζει την περιοχή σε ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας(1943) και προσπαθεί στη συνέχεια να διαφοροποιήσει τη γλώσσα της από τη βουλγάρικη εισάγοντας τροποποιημένο κυριλλικό αλφάβητο, με σέρβικα στοιχεία εμπλουτίζοντας τη με σερβικές λέξεις ή με συνώνυμές τους βουλγαρικές, που δεν συνηθίζονται στη Βουλγαρία. (Η γραμματική παραμένει η ίδια), ενώ τη μετονομάζει σε μακεδονική. Είναι δηλαδή σα να λέμε ότι οι Καναδοί μιλάνε καναδικά , οι Αυστραλοί αυστραλέζικα, οι Νεοζηλανδοί νεοζηλανδέζικα, αλλά προς θεού όχι αγγλικά.
Έτσι από εδώ και στο εξής μέρα με τη μέρα χρόνο, το χρόνο πλάθεται και προσφέρεται για τους ανθρώπους της περιοχής των Σκοπίων δηλ. της Βαρντάσκα ο μύθος του Μακεδονικού έθνους και του Μακεδονισμού. Γενιές Σκοπιανών διαπαιδαγωγούνται με αυτόν το μύθο πιστεύοντας ότι αυτοί είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων κλπ., κλπ. Με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας τα Σκόπια κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η ελληνική πλευρά δεν αποδέχεται να αναγνωρίσει το κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία, αυτό τουλάχιστον διακηρύσσει. Πόσα δεν είδαμε, πόσα δε ζήσαμε, πόσα δεν ακούσαμε για το θέμα επί 30 χρόνια τώρα. Απ’ αυτά δύο εγκληματικοί χειρισμοί από ελληνικής πλευράς απετέλεσαν το εφαλτήριο, για να αναγνωρισθεί ο Μακεδονισμός των Σκοπίων: Ο πρώτος είναι αυτός, που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη – Σαμαρά δέχθηκε – πρωτοφανές – να μπουν τα Σκόπια στον ΟΗΕ με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) και ο δεύτερος εκείνος, που το 1995 ο Παπανδρέου – Παπούλιας στην ενδιάμεση συμφωνία μετέτρεψε το ζήτημα των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας σε διεθνές. Kαι στις μέρες μας τα Σκόπια πια με τους χειρισμούς Τσίπρα - Κοτζιά ονομάζονται Βόρεια Μακεδονία, δηλ. η περιοχή των Σκοπίων γίνεται χώρα – κράτος και η ελληνική Μακεδονία γίνεται χώρος, περιοχή.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) και ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΟΡΟΣΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΑ: (ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ) ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ (21/1/2019)
Mέρος Β΄
Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* - φιλόλογος
« Η Ελλάδα πρέπει να μάθη να θεωρεί πατριωτικό καθετί που είναι αλήθεια» (Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ)
Στις 25/1/2019 πραγματοποιήθηκε, κατά τη γνώμη μας, από το ελληνικό κοινοβούλιο ένα ακόμα έγκλημα ενάντια στη χώρα μας, με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. (Ξεκινάμε να μιλήσουμε για τα επίχειρά της, όπως αναγράφεται στον τίτλο του άρθρου μας). Και είναι έγκλημα, γιατί με τη Συμφωνία αυτή γίνεται αποδοχή αλλαγής συνόρων που είχαν προσδιοριστεί με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913, χωρίς τη συναίνεση των λαών και χωρίς να έχει προηγηθεί πολεμική ήττα. Η συμφωνία αποτελεί παγκόσμια πρωτιά, γιατί μ’ αυτή έγινε αποδοχή του βιασμού της ιστορίας και του πολιτισμού μας, όπως και των αγώνων των προγόνων μας, ενώ ταυτόχρονα μπαίνει θέμα γενικότερης επαναχάραξης συνόρων στα Βαλκάνια, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η συμφωνία των Πρεσπών μας ξαναφέρνει σε έναν φυλετικό επαναπροσδιορισμό των πληθυσμών στα Βαλκάνια. Για πρώτη φορά επαναπροσδιορίζεται η δυνατότητα ύπαρξης κρατιδίων με βάση τη φυλετική διαφοροποίηση των πληθυσμών. Πολύ φοβούμαστε ότι με την υπογραφή της θα αρχίσει ένα τεράστιο ντόμινο. Διότι πολύ απλά από τη στιγμή που αποδεχόμαστε εμείς, ότι υπάρχουν Έλληνες διαφορετικής καταγωγής, σλαβικής στη συγκεκριμένη περίπτωση, που όμως αυτοί έχουν διαφορετική εθνική ταυτότητα από τους υπόλοιπους Έλληνες, αυτό αυτόματα μπορεί να ισχύσει για όλους τους πληθυσμούς στα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένων και ελληνικών περιοχών, όπως στη Δυτική Θράκη.
Γι’ αυτό οι Τούρκοι βάζουνε και θα βάλουνε – υποψιαζόμαστε – ζήτημα Δυτικής Θράκης και όχι μόνο μειονότητας. Γιατί μειονότητα σημαίνει, ότι αυτή είναι ελληνική επικράτεια και έχει μειονότητα στη Θράκη, μουσουλμανική μειονότητα. Τώρα όπως το βάζουν τελευταία οι Τούρκοι, έχεις μια εδαφική επικράτεια αμφισβητούμενη, που δεν ξέρουμε, ποια είναι τα μειονοτικά και ποια είναι τα πλειοψηφικά στοιχεία. Και αυτά τα ευνοεί βεβαίως η Ε.Ε (Ευρωπαϊκή Ένωση), διότι δεν προσεγγίζει το δίκαιο από κρατική οπτική, αλλά το προσεγγίζει με βάση τις περιφέρειες. Και στη βάση αυτή αναγνωρίζει και τα λεγόμενα μειονοτικά κόμματα. Αρκεί να λέγονται … ό,τι να ’ναι π.χ. Ουράνιο τόξο ( Στη Φλώρινα). Υπάρχει και στο ευρωκοινοβούλιο σχετική ομάδα.
Και μια και μας ξαναγυρίζουν σε φυλετικούς καθορισμούς, αυτό είναι βασική προϋπόθεση, για να πάμε σε περιφερειοποίηση των Βαλκανίων, όπου πλέον τα πολιτικά δικαιώματα θα εξαρτώνται από τη φυλετική καταγωγή των πληθυσμών. Και αυτό το έχουμε δει για παράδειγμα στη Γιουγκοσλαβία. Και να τι εννοούμε, στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη έχει πολιτικά δικαιώματα κάποιος ανάλογα με τη φυλετική του καταγωγή. Εάν καθορίζεται Σέρβος, Κροάτης ή Μουσουλμάνος. Τώρα τι φυλετική καταγωγή είναι το «Μουσουλμάνος» δεν έχει σημασία. Αλλά γιατί ο Σέρβος της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης είναι διαφορετικός από τον Σέρβο της Σερβίας;
Αυτόν το φυλετισμό δεν μπορούμε να τον δεχτούμε και ούτε να τον υιοθετήσουμε. Η Δημοκρατία ορίζει, ότι το έθνος συγκροτείται ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκεύματος, τάξης ή οποιουδήποτε άλλου διαχωρισμού μπορεί να υπάρξει. Αυτή είναι η μεγάλη συνεισφορά της δημιουργίας των σύγχρονων εθνών.
Και το δικό μας έθνος, το ελληνικό, για μια σειρά λόγους ιστορικούς και άλλους διαμόρφωσε μια εθνική ομοιογένεια, εκεί που δε θα ’πρεπε να υπάρχει. Αν το δούμε φυλετικά το πράγμα, να τι λέει ο Ιστορικός μας Κ. Παπαρηγόπουλος: « Εμείς είμαστε Έλληνες ανεξαρτήτως αν είμαστε Αλβανοί – ο Κ. Παπαρηγόπουλος δεν μιλούσε για Αρβανίτες – στην καταγωγή είτε οτιδήποτε άλλο στην καταγωγή κι αυτό δεν έχει καμιά σημασία στη συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Και τα έγραφε αυτά στα 1853. Αλλά και οι δάσκαλοι του Γένους έλεγαν το ίδιο πράγμα. Κάποιος είναι Έλληνας και συνεχίζει τη μεγάλη ιστορία των Ελλήνων, γιατί το αισθάνεται, όχι γιατί είναι εξ αίματος συγγενής ή έχει κοινή καταγωγή αίματος με τους παλιότερους ή με τους αρχαίους. Έτσι θεμελιώνεται η Δημοκρατία.
Διαφορετικά πηγαίνουμε σε φυλετικές λογικές, ρατσιστικές λογικές και οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα κράτη παίρνουν χαρακτηριστικά ιστορικών δικαιωμάτων κι όχι συμφερόντων του ζωντανού υποκειμένου, που λέγεται λαός. Και έτσι γεννήθηκε ο ναζισμός και στη βάση ακριβώς του ναζισμού γεννήθηκε ο σιωνισμός, που πήγε και κατέλαβε την Παλαιστίνη, γιατί είχε το ιστορικό δικαίωμα με βάση την Παλαιά Διαθήκη, ότι εκεί είναι η κοιτίδα των Εβραίων. Πήγε λοιπόν εκεί, την κατέλαβε και κατασφάζει μέχρι σήμερα τον πληθυσμό, πάλι σε φυλετική λογική. Και σήμερα αυτό που θεωρούμε αυτονόητο ότι ο Παλαιστίνιος ανεξάρτητα, αν είναι μουσουλμάνος, χριστιανός ή εβραίος, είναι ισότιμος πολίτης και οφείλει να είναι πολίτης αυτού του κράτους, σε ένα και αδιαίρετο κράτος Παλαιστίνης, αυτό το πράγμα δεν ισχύει στο Ισραήλ. Πρέπει να ψάξουν τρεις γενιές πίσω, για να δουν ποιος είσαι, για να έχεις δικαιώματα στο Ισραήλ. Κι όπως έλεγε ο καθολικός επίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, που πάλεψε στη Ν. Αφρική ενάντια στο απαρτχάιντ, έχουμε δύο φυλετικά κράτη υπό καθεστώς απαρτχάιντ το ένα είναι η Ν. Αφρική και το άλλο είναι το Ισραήλ.
Συμφωνία σαν και αυτή των Πρεσών προωθεί διαμελισμούς σε βάση φυλετική. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε κάτι τέτοιο. Η υπέρβαση των φυλετικών και άλλων διαφορών είναι εφικτή, χωρίς να χάνει την ιδιαιτερότητά της κάθε η εθνότητα. Όπως για παράδειγμα οι Βλάχοι. Μετά το 1919 η Ελλάδα υποχρεώθηκε και υπέγραψε σύμφωνο προστασίας της μειονότητας των Βλάχων. Από κει και πέρα έγινε η επέμβαση των Γερμανών για τη δημιουργία του λεγόμενου «ανεξάρτητου Βλάχικου κράτους». Το ζήτημα αυτό έληξε, όταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πέρασαν από λεπίδι όλες τις βλάχικες συμμορίες που είχαν συγκροτήσει οι Γερμανοί μέχρι το 1943 στη Θεσσαλία. Και σήμερα ποιος θα μπορούσε να πει, ότι υπάρχει ελληνικός πολιτισμός βγάζοντας έξω τη βλάχικη παράδοση; Και αν ο βλάχικος, ο ποντιακός πολιτισμός είναι οργανικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού, τότε είναι κι ο σλαβομακεδόνικος. Του τελευταίου τα τραγούδια,η λαϊκή παράδοση επηρέασαν τη δημοτική μας παράδοση, ωστόσο απαγορεύεται να λέγεται ότι είναι σλάβικης προέλευσης. Και όμως είναι οργανικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού και της αφομοιωτικής του ικανότητας.
Και το πρόβλημα με τη Συνθήκη των Πρεσπών δεν είναι το «Βόρεια Μακεδονία», αλλά τα άλλα άρθρα που ακολουθούν. Και γιατί είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη προηγούμενη συμφωνία; Τι έλεγε ο Κων/νος Μητσοτάκης; «Εγώ πάλευα ενάντια στη συμφωνία, για να μη μου δημιουργηθεί θέμα μειονότητας στην Ελλάδα». Με τη Συνθήκη των Πρεσπών ξεκαθαρίζεται όχι μόνο, ότι υπάρχει μειονότητα, αλλά ότι αυτή η μειονότητα έχει πολιτισμό, μνημεία κλπ, τα οποία ανήκουν πλέον στην ιστορία και τον πολιτισμό των Σκοπίων. Αυτά είναι τα τρομερά. Όχι το όνομα.
Και ακόμη σε σχέση με τη συμφωνία των Πρεσπών διεξάγεται μια πολύ μεγάλη μάχη αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ο αποπροσανατολισμός του κόσμου έχει να κάνει με το να ενισχύεται η δειλία του στο να βάλει ζήτημα απαλλαγής της πατρίδας μας από το καθεστώς κατοχής των δανειστών και να εξωθείται να υιοθετήσει εθνικιστικές θέσεις, που ανοίγουν το δρόμο σε μια φυλετική λογική. Έτσι απόψεις που διαδόθηκαν και διαδίδονται όπως: «Μία είναι η Μακεδονία και είναι ελληνική», δεν ισχύουν ούτε ιστορικά ούτε πολιτικά. Και δεν ισχύουν, γιατί βάζουν στο ζήτημα της Μακεδονίας από τη μεριά των Ελλήνων το φυλετικό θέμα, όπως δηλαδή το βάζουν από τα Σκόπια οι Δυτικοί. Πιστεύουμε πως η Μακεδονία έχει καθοριστεί με όρους εθνικής ολοκλήρωσης το ποια είναι και με ποιους όρους είναι. Και το βροντοφωνάζουμε η Μακεδονία είναι ελληνική στο βαθμό που ανήκει σε μια ενιαία και αδιαίρετη Ελλάδα. Και τελειώνει εκεί το ζήτημα.
Από το 1992 έσκασε επικίνδυνα το Σκοπιανό. Δεν αναφέραμε το χρονικό όλων δεδομένων του. Αυτά θα τα πει ο χρονικογράφος και ο ιστορικός. Εμείς ευαισθητοποιούμαστε, όπως και στην αρχή του άρθρου αναφέραμε να διατυπώσουμε καλόπιστα τη γνώμη μας για τη στάση του λαού μας ως προς το σκοπιανό ζήτημα. Ο ελληνικός λαός παρόλα τα δεινά, που βιώνει τα τελευταία οχτώ χρόνια λόγω της 5ης ελληνικής χρεοκοπίας, σηκώθηκε απ’ τον καναπέ και ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης κατέκλυσε τις πλατείες διαδηλώνοντας υπέρ του εθνικού μας θέματος. Με σφίξιμο καρδιάς εκτιμούμε, ότι παρόλη τη μαζικότητα των συλλαλητηρίων σ’ όλες τις φάσεις από τότε που ξεκίνησε το Σκοπιανό μέχρι την εγκληματική για τα συμφέροντα της χώρας μας συμφωνία των Πρεσπών, οι κινητοποιήσεις αυτές δεν προκάλεσαν κανένα πολιτικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τις «δίκαιες» κραυγές του λαού.
Δυστυχώς καταρρίφθηκε η πίστη στο «φωνή λαού, οργή Θεού». Όταν στο τιμόνι της χώρας βρίσκονται εντλοδόχοι ξένων συμφερόντων, η « φωνή» λαού από μόνη της, όσο στεντόρεια κι αν ακουστεί, δεν αρκεί να τους επηρεάσει. Κι έτσι τα συλλαλητήρια δεν μπόρεσαν τίποτε να αλλάξουν. Ο λαός με τις διαδηλώσεις δεν επέβαλε την άποψή του ηττήθηκε, αλλά αυτή του η ήττα δεν οφείλεται στο λαό, αλλά στους διοργανωτές τους, δηλ. ο τρόπος που διοργάνωσαν τα συλλαλητήρια ήταν ίδιος με τον τρόπο που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες οργανώνουν τις απεργίες χρόνια τώρα , για να μην έχουν αποτέλεσμα και να πηγαίνουν σε ήττες, ώστε ο κόσμος να διδάσκεται απ’ τους αγώνες, όταν κινητοποιείται, ότι αυτό που θα συμβεί είναι να ηττηθεί, ότι δε θα πάρει , δε θα κερδίσει, αυτό που δικαιούται, επομένως η κινητοποίηση καταντά εκτόνωση και απογοήτευση.
Για το αποτέλεσμα των συλλαλητηρίων την ευθύνη δεν την έχει ο κόσμος, που κατέβαινε, είχε τη διάθεση, τον παλμό, αν θέλετε, για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Τέτοια κλιμάκωση ανάλογη – θα κάνουμε τον παραλληλισμό – με των όσων διαβάζουμε για τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία. Εκεί καιρό τώρα διατηρούνται οι κινητοποιήσεις, έστω κι αν είναι από τα κάτω, αυθόρμητες, ασχημάτιστες και διατηρούνται, επειδή η επιμονή και η οργάνωση και η ταχτική που ακολούθησαν και ακολουθούν έδωσαν νίκες, οπότε ο κόσμος ενισχύεται και παραμένει στο πεζοδρόμιο, όταν κερδίζει μάχες μικρές, αλλά κερδίζει. Όταν χάνει αποσύρεται απ’ το προσκήνιο. Δεν είναι χαζός ο κόσμος να πηγαίνει εκεί, όπου να χάνει συνέχεια μάχες. Κακά τα ψέματα από τις ήττες διδάσκεται την ηττοπάθεια, από τις νίκες την πεποίθηση για νίκη. Κι έτσι αποκτά δύναμη επιβολής και τότε μόνο θα καταφέρει, όχι μόνο να πείσει εναντιούμενος σε όσους θεσπίζουν αντιπατριωτικές επιλογές, αλλά και να τους ανατρέψει.
Όμως αυτά δεν έγιναν και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κύρωσε τη συμφωνία των Πρεσπών. Κι η αντιπολίτευση στο μεγάλο αυτό εθνικό θέμα τι έκανε; Είτε δηλώνει ότι συμφωνεί, είτε δηλώνει ότι διαφωνεί με τη στάση της και την ανοχή της έδειξε, ότι βάζει πλάτες για την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση – κατ’ απαίτηση της πραγματικής κυβέρνησης αυτής των Βρυξελλών – και το βάθεμα της κατοχής της χώρας. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση παρά την όψιμη «πατριωτική» της έξαρση δεν έπεισε κανένα, καθώς δεν τόλμησε να παραιτηθεί, μια που η συμφωνία των Πρεσπών είναι μεγάλη συμφορά για την χώρα μας, προκαλώντας εκλογές, που τόσο τις επιθυμεί, αλλά ούτε και να πει ως προεκλογική υπόσχεση. ότι θα ακυρώσει τη συμφωνία, αν έλθει στην εξουσία.
Τέλος η κάποια – έστω και αμυδρή – ελπίδα κάποιων ότι ο ΠτΔ θα λειτουργούσε ως «θεματοφύλακας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» και ότι δε θα υπέγραφε τη συμφωνία των Πρεσπών, διαψεύστηκε. Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο), για όσους δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου τους προειδοποιούσε, ότι κάποιες εκκλήσεις για παραίτηση του ΠτΔ ακούγονταν τουλάχιστον αστείες, όταν ο ίδιος το 2012 είχε δηλώσει δημοσίως ότι «ναι παραβιάσαμε το Σύνταγμα… για να το σώσουμε» Καταλαβαίνουμε, ότι η επιλογή του κ. Προκόπη Παυλόπουλου μόνο τυχαία δεν ήταν και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν, ότι είναι απόλυτα αποτελεσματικός για την αποστολή που του ανατέθηκε.
Πολύ φοβούμαστε ότι η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών θα έχει ως επακόλουθο δυσάρεστες εξελίξεις στη χώρα μας και στα Βαλκάνια Το μόνο θετικό της είναι η διάλυση των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων που είχαν απομείνει στο λαό μας.
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)και ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του2015
