Πρόκειται για έναν από τους πιο επιτυχημένους άντρες της εποχής του αφού κρατούσε στα χέρια του τον ελληνικό κινηματογράφο.
Γράφει η Όλγα Παρθενέα-Γεωργάτσου
«Και του ‘λεγα μην τρως Χαράλαμπε. Μην τρως. Θα σκάσεις, Χαράλαμπε. Α μπα το φαΐ δεν βλάφτει. Δεν βλάφτει, δεν βλάφτει, να ο Χαράλαμπος! Από άνθρωπος με τα ούλα του, κατάντησε κορνίζα».
Φέρνοντας...
στο μυαλό τα λόγια αυτά είναι σαν να ακούμε τη Γεωργία Βασιλειάδου να μουρμουρά εκνευρισμένη ως χήρα του Χαράλαμπου στον «Θησαυρό του Μακαρίτη».
Ο εν λόγω μακαρίτης, πάνω στον οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας του 1959 με τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Βασίλη Αυλωνίτη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, έμελλε να «ζωντανέψει» μέσω πληθώρας άλλων συμμετοχών στις ταινίες της Finos Film.
Πόσα μας θυμίζει τελικά αυτή η φιγούρα;
Βάσει όσων αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα της Finos, ο άνθρωπος αυτός ήταν πέρα για πέρα υπαρκτό πρόσωπο, κατέληξε όμως να γίνει περισσότερο γνωστός ως πορτραίτο, παρά ως ηθοποιός εν δράσει. Και το όνομα αυτού, Βελισσάριος Κοντογιάννης.
Ο ίδιος φέρεται να είχε παρουσία σε μόλις επτά ταινίες που υπέγραψε ο Φιλοποίμην Φίνος.
Πρόκειται για τις: «Η Ωραία Των Αθηνών (1954), «Χαρούμενο Ξεκίνημα» (1954), «Το Αμαξάκι»(1957), «Ο Θησαυρός Του Μακαρίτη» (1959), «Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο»(1959), «Το Κλωτσοσκούφι» (1960) και «Ο Ατσίδας» (1962). Παραδόξως, ελάχιστοι θυμούνται τον -εξαιρετικά ταλαντούχο- Κοντογιάννη από τη συμμετοχή του σε πολλές από εκείνες στις οποίες είχε φυσική παρουσία.
Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με άλλες, πολύ αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου στις οποίες τον είδαμε να φιγουράρει αγέρωχος, επιβλητικός, με το τσιγκελωτό του μουστάκι… κρεμασμένος σε κάποιον τοίχο.
«Η φωτογραφία του μακαρίτη που ζωντανεύει στο φινάλε της ταινίας ‘Ο Θησαυρός του Μακαρίτη’, χρησιμοποιήθηκε στα επόμενα χρόνια ως ντεκόρ σε πολλές ταινίες της Finos Film», διαβάζει κανείς σήμερα στην ιστοσελίδα της θρυλικής εταιρείας παραγωγής.
Και κάπως έτσι, το μυστήριο σχετικά με την ταυτότητα του πορτραίτου – πασπαρτού λύνεται.
Σύμφωνα με όσα είχαν δηλώσει μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου της εποχής εκείνης, το πορτραίτο αυτό βρισκόταν στην αποθήκη της Finos και χρησιμοποιούνταν κάθε φορά ως ντεκόρ όπου υπήρχε ανάγκη. Το μόνο που άλλαζε ήταν το κάδρο!
Υπεύθυνος για τις συνεχείς επανεμφανίσεις του λέγεται πως είναι ο μόνιμος συνεργάτης του Φίνου και σκηνογράφος Μάρκος Ζέρβας, καθώς το εν λόγω πορτραίτο εμφανιζόταν μόνο στις δικές του ταινίες. Πιθανότατα για λόγους οικονομίας…
Ο ηθοποιός εξελίχθηκε σε μία από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες της Finos με κανέναν εμπλεκόμενο να μην έχει στο μυαλό του πως τα έργα αυτά θα κατέληγαν να παίξουν εκατοντάδες φορές στην ελληνική τηλεόραση.
Και κάπως έτσι, μπορεί τη φωνή του Βελισσάριου να μην τη θυμάται πλέον κανείς, το πρόσωπό του, όμως, έγραψε κινηματογραφικοτηλεοπτική ιστορία.
Ο άνδρας – μυστήριο εμφανίστηκε ως πατέρας του Μαυρογιαλούρου (Λάμπρου Κωνσταντάρα) στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», ως «θείος Τάκης» με τεράστια περιουσία στο «Η κυρία του κυρίου», αλλά και ως μέρος του σκηνικού στις κινηματογραφικές παραγωγές «Εχθρός του λαού» με τον Νίκο Κούρκουλο, «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», «Ο Αστερισμός της Παρθένου» και πολλές ακόμα.
Μέχρι σήμερα, θεωρείται η διασημότερη φιγούρα που έκλεβε την παράσταση χωρίς καν να δίνει το «παρών» στα γυρίσματα…
Ο εν λόγω μακαρίτης, πάνω στον οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας του 1959 με τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Βασίλη Αυλωνίτη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, έμελλε να «ζωντανέψει» μέσω πληθώρας άλλων συμμετοχών στις ταινίες της Finos Film.
Πόσα μας θυμίζει τελικά αυτή η φιγούρα;
Βάσει όσων αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα της Finos, ο άνθρωπος αυτός ήταν πέρα για πέρα υπαρκτό πρόσωπο, κατέληξε όμως να γίνει περισσότερο γνωστός ως πορτραίτο, παρά ως ηθοποιός εν δράσει. Και το όνομα αυτού, Βελισσάριος Κοντογιάννης.
Ο ίδιος φέρεται να είχε παρουσία σε μόλις επτά ταινίες που υπέγραψε ο Φιλοποίμην Φίνος.
Πρόκειται για τις: «Η Ωραία Των Αθηνών (1954), «Χαρούμενο Ξεκίνημα» (1954), «Το Αμαξάκι»(1957), «Ο Θησαυρός Του Μακαρίτη» (1959), «Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο»(1959), «Το Κλωτσοσκούφι» (1960) και «Ο Ατσίδας» (1962). Παραδόξως, ελάχιστοι θυμούνται τον -εξαιρετικά ταλαντούχο- Κοντογιάννη από τη συμμετοχή του σε πολλές από εκείνες στις οποίες είχε φυσική παρουσία.
Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με άλλες, πολύ αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου στις οποίες τον είδαμε να φιγουράρει αγέρωχος, επιβλητικός, με το τσιγκελωτό του μουστάκι… κρεμασμένος σε κάποιον τοίχο.
«Η φωτογραφία του μακαρίτη που ζωντανεύει στο φινάλε της ταινίας ‘Ο Θησαυρός του Μακαρίτη’, χρησιμοποιήθηκε στα επόμενα χρόνια ως ντεκόρ σε πολλές ταινίες της Finos Film», διαβάζει κανείς σήμερα στην ιστοσελίδα της θρυλικής εταιρείας παραγωγής.
Και κάπως έτσι, το μυστήριο σχετικά με την ταυτότητα του πορτραίτου – πασπαρτού λύνεται.
Σύμφωνα με όσα είχαν δηλώσει μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου της εποχής εκείνης, το πορτραίτο αυτό βρισκόταν στην αποθήκη της Finos και χρησιμοποιούνταν κάθε φορά ως ντεκόρ όπου υπήρχε ανάγκη. Το μόνο που άλλαζε ήταν το κάδρο!
Υπεύθυνος για τις συνεχείς επανεμφανίσεις του λέγεται πως είναι ο μόνιμος συνεργάτης του Φίνου και σκηνογράφος Μάρκος Ζέρβας, καθώς το εν λόγω πορτραίτο εμφανιζόταν μόνο στις δικές του ταινίες. Πιθανότατα για λόγους οικονομίας…
Ο ηθοποιός εξελίχθηκε σε μία από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες της Finos με κανέναν εμπλεκόμενο να μην έχει στο μυαλό του πως τα έργα αυτά θα κατέληγαν να παίξουν εκατοντάδες φορές στην ελληνική τηλεόραση.
Και κάπως έτσι, μπορεί τη φωνή του Βελισσάριου να μην τη θυμάται πλέον κανείς, το πρόσωπό του, όμως, έγραψε κινηματογραφικοτηλεοπτική ιστορία.
Ο άνδρας – μυστήριο εμφανίστηκε ως πατέρας του Μαυρογιαλούρου (Λάμπρου Κωνσταντάρα) στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», ως «θείος Τάκης» με τεράστια περιουσία στο «Η κυρία του κυρίου», αλλά και ως μέρος του σκηνικού στις κινηματογραφικές παραγωγές «Εχθρός του λαού» με τον Νίκο Κούρκουλο, «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», «Ο Αστερισμός της Παρθένου» και πολλές ακόμα.
Μέχρι σήμερα, θεωρείται η διασημότερη φιγούρα που έκλεβε την παράσταση χωρίς καν να δίνει το «παρών» στα γυρίσματα…
