ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ
Καθώς ο πυρετός των προσεχών εκλογικών αναμετρήσεων καθημερινά ανεβαίνει, το αθεράπευτο πάθος της διχόνοιας της φυλής μας τείνει να φθάσει στα όρια του εθνοκτόνου διχασμού των Ελλήνων. Η θλιβερή εικόνα των υβριστικών αντιπαραθέσεων και βάναυσων επιθέσεων μεταξύ των εκπροσώπων μας στο Κοινοβούλιο, που...
διαχέεται από την τηλεόραση και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στέλνουν μηνύματα μίσους, εμπάθειας, φθόνου και υπονόμευσης κάθε αξιοκρατίας και ευπρέπειας στο ανυποψίαστο φιλοθεάμον κοινό, που τα εισπράττει και τοποθετείται ανάλογα με την ιδεολογία και την πνευματική του καλλιέργεια.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Παυλόπουλος ,διαισθανόμενος την καταστροφική για το Έθνος επερχόμενη λαίλαπα της διχόνοιας τόνισε μεταξύ άλλων σε πρόσφατη ομιλία του στο Ναύπλιο «’Ο,τι μεγάλο και σημαντικό πετύχαμε ενωμένοι , μας στοίχησε ακριβά με τον διχασμό και τη διχόνοια». Μια αλήθεια διαχρονικά επιβεβαιωμένη από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Ό,τι πέτυχε ο Μ.Αλέξανδρος με την εκπολιτιστική του εκστρατεία, συνενώνοντας σε μια αρραγή αυτοκρατορία ετερώνυμα κράτη και λαούς, τη διέλυσαν η διχόνοια και εξουσιομανία των Επιγόνων του. Ό,τι πέτυχε με ομοψυχία ο ελληνικός στρατός κατά την εποποιία του 1912-13, το ανέτρεψε ο Εθνοκτόνος Διχασμός με την ολέθρια Μικρασιατική Καταστροφή και όσο δοξάστηκε η ανδρεία και η ιστορία μας με το έπος του 1940 αμαυρώθηκε ανεξίτηλα με τον πρωτοφανή σε αγριότητα εμφύλιο σπαραγμό του 1944-49.
Το σαράκι της διχόνοιας, που κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού, έχει τις ρίζες του στον υπερφίαλο εγωισμό, τη ζηλοφθονία, την αρχομανία, τα κομματικά μίση, την υποτίμηση της αξίας του άλλου και τη μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζει τους εκάστοτε «ηγήτορες» και φατρίες του τόπου, με συνέπεια να μη συναισθάνονται τις εθνικές τους ευθύνες και να μη ομονοούν ακόμη και στα πιο κρίσιμα εθνικά μας θέματα. Αν υπήρχε τέτοια ευαισθησία για ενότητα και ομοψυχία, που διατυμπανίζουν ότι την επιδιώκουν, ίσως δεν θα είχαμε σήμερα τις καταστροφικές συνέπειες των Μνημονίων και τον διχασμό των Ελλήνων στο διαβόητο «Μακεδονικό».
Περαιτέρω η επί δεκαετία συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, που έπληξε καίρια την μεσαία τάξη, δημιουργώντας πάμπτωχους και πάμπλουτους Έλληνες, λόγω της αδυναμίας διαχείρισης και κατασπατάλησης των οικονομικών εκ μέρους των κυβερνώντων, απετέλεσε ένα πρόσθετο αίτιο διχόνοιας και διχασμού του λαού μας. Όπως αναφέρει ο Πλάτων στους «Νόμους» του: « η χειρότερη κοινωνική αρρώστια είναι η εμφύλια διαμάχη, που οφείλεται στη δημιουργία στην Πολιτεία μεγάλης πτώχειας από την μια και υπερβολικού πλούτου από την άλλη.» Απογοητευμένο και αγανακτισμένο το υγιώς σκεπτόμενο μέρος του Ελληνικού λαού απαιτεί την άμεση σύγκληση των κομματικών ηγεμονίσκων σε ομοψυχία και ενότητα προς αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του τόπου και ιδιαίτερα των εξωτερικών κινδύνων. Η χώρα έχει άμεση ανάγκη από στιβαρούς και άξιους ηγέτες που θα τολμήσουν να ενώσουν τον λαό και να βγάλουν την χώρα από το τέλμα στο οποίο την έχει βυθίσει η ηδονή της διχόνοιας που κατά καιρούς καλλιέργησαν και συντηρούν εξουσιολάγνοι και απάτριδες ηγήτορες του τόπου μας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Παυλόπουλος ,διαισθανόμενος την καταστροφική για το Έθνος επερχόμενη λαίλαπα της διχόνοιας τόνισε μεταξύ άλλων σε πρόσφατη ομιλία του στο Ναύπλιο «’Ο,τι μεγάλο και σημαντικό πετύχαμε ενωμένοι , μας στοίχησε ακριβά με τον διχασμό και τη διχόνοια». Μια αλήθεια διαχρονικά επιβεβαιωμένη από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Ό,τι πέτυχε ο Μ.Αλέξανδρος με την εκπολιτιστική του εκστρατεία, συνενώνοντας σε μια αρραγή αυτοκρατορία ετερώνυμα κράτη και λαούς, τη διέλυσαν η διχόνοια και εξουσιομανία των Επιγόνων του. Ό,τι πέτυχε με ομοψυχία ο ελληνικός στρατός κατά την εποποιία του 1912-13, το ανέτρεψε ο Εθνοκτόνος Διχασμός με την ολέθρια Μικρασιατική Καταστροφή και όσο δοξάστηκε η ανδρεία και η ιστορία μας με το έπος του 1940 αμαυρώθηκε ανεξίτηλα με τον πρωτοφανή σε αγριότητα εμφύλιο σπαραγμό του 1944-49.
Το σαράκι της διχόνοιας, που κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού, έχει τις ρίζες του στον υπερφίαλο εγωισμό, τη ζηλοφθονία, την αρχομανία, τα κομματικά μίση, την υποτίμηση της αξίας του άλλου και τη μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζει τους εκάστοτε «ηγήτορες» και φατρίες του τόπου, με συνέπεια να μη συναισθάνονται τις εθνικές τους ευθύνες και να μη ομονοούν ακόμη και στα πιο κρίσιμα εθνικά μας θέματα. Αν υπήρχε τέτοια ευαισθησία για ενότητα και ομοψυχία, που διατυμπανίζουν ότι την επιδιώκουν, ίσως δεν θα είχαμε σήμερα τις καταστροφικές συνέπειες των Μνημονίων και τον διχασμό των Ελλήνων στο διαβόητο «Μακεδονικό».
Περαιτέρω η επί δεκαετία συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, που έπληξε καίρια την μεσαία τάξη, δημιουργώντας πάμπτωχους και πάμπλουτους Έλληνες, λόγω της αδυναμίας διαχείρισης και κατασπατάλησης των οικονομικών εκ μέρους των κυβερνώντων, απετέλεσε ένα πρόσθετο αίτιο διχόνοιας και διχασμού του λαού μας. Όπως αναφέρει ο Πλάτων στους «Νόμους» του: « η χειρότερη κοινωνική αρρώστια είναι η εμφύλια διαμάχη, που οφείλεται στη δημιουργία στην Πολιτεία μεγάλης πτώχειας από την μια και υπερβολικού πλούτου από την άλλη.» Απογοητευμένο και αγανακτισμένο το υγιώς σκεπτόμενο μέρος του Ελληνικού λαού απαιτεί την άμεση σύγκληση των κομματικών ηγεμονίσκων σε ομοψυχία και ενότητα προς αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του τόπου και ιδιαίτερα των εξωτερικών κινδύνων. Η χώρα έχει άμεση ανάγκη από στιβαρούς και άξιους ηγέτες που θα τολμήσουν να ενώσουν τον λαό και να βγάλουν την χώρα από το τέλμα στο οποίο την έχει βυθίσει η ηδονή της διχόνοιας που κατά καιρούς καλλιέργησαν και συντηρούν εξουσιολάγνοι και απάτριδες ηγήτορες του τόπου μας.
