Ο Πύργος του Άιφελ είναι το σήμα κατατεθέν του Παρισιού. Εγκαινιάστηκε το 1889 και κατασκευάστηκε από τον σπουδαίο μηχανικό Γκουστάβο Άιφελ. Αν και με τα χρόνια οι παριζιάνοι τον συνήθισαν και πολλοί τον αγάπησαν, δεν ήταν πάντα έτσι.
Ο...
Ο...
συγγραφέας Γκι Ντε Μοπασάν τον μισούσε. Κι όμως έτρωγε κάθε μέρα στο εστιατόριο του. Όταν τον ρώτησαν γιατί, εκείνος απάντησε πως είναι το μόνο σημείο στο Παρίσι που δεν τον βλέπει! Παρολ’ αυτά, το μνημείο των 324 μέτρων, κατάφερε να γίνει σύμβολο της πόλης.
Δεν είχε πάντως πάντα ο ίδιο χρώμα. Όταν κατασκευάστηκε ήταν βαμμένος.. κόκκινος, σε μια απόχρωση που πλησίαζε προς το καφέ. Έμεινε έτσι μόλις για μια δεκαετία, αφού αργότερα βάφτηκε κίτρινος.Ακολούθησε ένα κιτρινο-καφε χρώμα που αργότερα μετατράπηκε σε καστανό. Το 1968 υιοθέτησε το σημερινό του χρώμα, μια μοναδική καφέ απόχρωση, που πήρε και το όνομα του. Οι βαφείς κάθε επτά χρόνια, χρησιμοποιούν 60 τόνους μπογιάς για να τον κρατήσουν φρέσκο και νέο. Είναι βαμμένος σε τρεις διαφορετικούς χρωματικούς τόνους, πιο σκούρο χαμηλά και πιο ανοιχτό ψηλά. Κι αυτό προκειμένου να τονιστεί η μοναδική σιλουέτα του μνημείου, που «χαϊδεύει» τον παρισινό ουρανό.
Δεν είχε πάντως πάντα ο ίδιο χρώμα. Όταν κατασκευάστηκε ήταν βαμμένος.. κόκκινος, σε μια απόχρωση που πλησίαζε προς το καφέ. Έμεινε έτσι μόλις για μια δεκαετία, αφού αργότερα βάφτηκε κίτρινος.Ακολούθησε ένα κιτρινο-καφε χρώμα που αργότερα μετατράπηκε σε καστανό. Το 1968 υιοθέτησε το σημερινό του χρώμα, μια μοναδική καφέ απόχρωση, που πήρε και το όνομα του. Οι βαφείς κάθε επτά χρόνια, χρησιμοποιούν 60 τόνους μπογιάς για να τον κρατήσουν φρέσκο και νέο. Είναι βαμμένος σε τρεις διαφορετικούς χρωματικούς τόνους, πιο σκούρο χαμηλά και πιο ανοιχτό ψηλά. Κι αυτό προκειμένου να τονιστεί η μοναδική σιλουέτα του μνημείου, που «χαϊδεύει» τον παρισινό ουρανό.
