«Έχει μπάρμπα στην Κορώνη» λέμε και εννοούμε την επιστράτευση θεμιτών και αθέμιτων μέσων για τη στήριξη κάποιου, συνήθως σε θέσεις ευθύνης.
Όποιος...
έχει τα μέσα και τις κατάλληλες διασυνδέσεις, έχει λοιπόν κι αυτόν τον μπάρμπα από την παραλιακή κωμόπολη της Μεσσηνίας. Ποιος τον είχε όμως πραγματικά;
Παρά το γεγονός ότι η καταγωγή της φράσης χάνεται στα βάθη του χρόνου και φιλολογική συναίνεση δεν υπάρχει, ο θρύλος θέλει τη γέννησή της στα ταραγμένα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους.
Και αφορούσε σε κανέναν άλλο παρά στον δήμαρχο της Κορώνης, Γεώργιο Μπάστα. Ο Μπάστας ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας, πήρε μέρος στις πολεμικές και πολιτικές κατόπιν περιπέτειες του 1821 και μετά την απελευθέρωση βγήκε τοπικός άρχοντας στην Κορώνη.
Δήμαρχος εκλέχτηκε στις τρίτες αυτοδιοικητικές εκλογές του τόπου μας, τις δημοτικές του 1847 (16-22 Ιανουαρίου 1847), μια αναμέτρηση που συνοδεύτηκε από βία, συμπλοκές, επιθέσεις και φυλακίσεις.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους όμως ήταν να γίνουν βουλευτικές εκλογές από την κυβέρνηση Κωλέττη, κι έτσι ο Μπάστας παραιτείται από τοπικός άρχων για να κατέβει στον κατεξοχήν πολιτικό στίβο και να εκλεγεί τελικά βουλευτής Κορώνης. Μόνο που ο δημαρχιακός θώκος θα έμενε ορφανός, κι έτσι είπε να κάνει τα πάντα για να στέψει τον ανιψιό του Κώστα Δαρειώτη δήμαρχο.
Ο θείος, ο μπάρμπας, τον στήριξε με ό,τι μέσο μπορούσε να μεταχειριστεί. Όταν είδε πως τα ρουσφέτια και οι προεκλογικές υποσχέσεις δεν έπιαναν, έστειλε ένα πολεμικό πλοίο να δέσει στο λιμάνι της Κορώνης ασκώντας λίγη περισσότερη πίεση στους Κορωναίους.
Και για να έχει το κεφάλι του ήσυχο για την εκλογή του ανιψιού, έβαλε να νοθεύσουν και τους εκλογικούς καταλόγους, προσθέτοντας ονόματα βρεφών και εκλιπόντων! Με τόση μεθόδευση, ο Δαρειώτης εκλέχτηκε δήμαρχος αφήνοντας παρακαταθήκη τη χαρακτηριστική φράση.
Παρά το γεγονός ότι η καταγωγή της φράσης χάνεται στα βάθη του χρόνου και φιλολογική συναίνεση δεν υπάρχει, ο θρύλος θέλει τη γέννησή της στα ταραγμένα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους.
Και αφορούσε σε κανέναν άλλο παρά στον δήμαρχο της Κορώνης, Γεώργιο Μπάστα. Ο Μπάστας ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας, πήρε μέρος στις πολεμικές και πολιτικές κατόπιν περιπέτειες του 1821 και μετά την απελευθέρωση βγήκε τοπικός άρχοντας στην Κορώνη.
Δήμαρχος εκλέχτηκε στις τρίτες αυτοδιοικητικές εκλογές του τόπου μας, τις δημοτικές του 1847 (16-22 Ιανουαρίου 1847), μια αναμέτρηση που συνοδεύτηκε από βία, συμπλοκές, επιθέσεις και φυλακίσεις.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους όμως ήταν να γίνουν βουλευτικές εκλογές από την κυβέρνηση Κωλέττη, κι έτσι ο Μπάστας παραιτείται από τοπικός άρχων για να κατέβει στον κατεξοχήν πολιτικό στίβο και να εκλεγεί τελικά βουλευτής Κορώνης. Μόνο που ο δημαρχιακός θώκος θα έμενε ορφανός, κι έτσι είπε να κάνει τα πάντα για να στέψει τον ανιψιό του Κώστα Δαρειώτη δήμαρχο.
Ο θείος, ο μπάρμπας, τον στήριξε με ό,τι μέσο μπορούσε να μεταχειριστεί. Όταν είδε πως τα ρουσφέτια και οι προεκλογικές υποσχέσεις δεν έπιαναν, έστειλε ένα πολεμικό πλοίο να δέσει στο λιμάνι της Κορώνης ασκώντας λίγη περισσότερη πίεση στους Κορωναίους.
Και για να έχει το κεφάλι του ήσυχο για την εκλογή του ανιψιού, έβαλε να νοθεύσουν και τους εκλογικούς καταλόγους, προσθέτοντας ονόματα βρεφών και εκλιπόντων! Με τόση μεθόδευση, ο Δαρειώτης εκλέχτηκε δήμαρχος αφήνοντας παρακαταθήκη τη χαρακτηριστική φράση.
Πολλές ακόμα προελεύσεις της έκφρασης έχουν προταθεί πάντως, καμία ωστόσο δεν είναι τόσο γνήσια «ελληνική» σαν αυτή. Είναι δεν είναι αληθινή. Το όνομα του Δαρειώτη εμφανίζεται μάλιστα και σε μια δεύτερη δημοφιλή εκδοχή, κατά την οποία όταν έγινε πρωθυπουργός ο Κουμουνδούρος και ο Δαρειώτης βγήκε βουλευτής της περιοχής, άρχισε μια ομοβροντία περίεργων διορισμών Κορωναίων σε κρατικές θέσεις.
Αν διόριζε με το τσουβάλι συντοπίτες του ο Δαρειώτης με κάθε άλλο παρά αξιοκρατικό τρόπο, ποιος να πει;
Αν διόριζε με το τσουβάλι συντοπίτες του ο Δαρειώτης με κάθε άλλο παρά αξιοκρατικό τρόπο, ποιος να πει;
