Με αφορμή την ηρωική ενέργεια του Κύπριου μαθητή να κατεβάσει την τουρκική σημαία από το σχολείο του Γρηγόρη Αυξεντίου στην κατεχόμενη Λύση δημοσιεύουμε μία ανάλογη ιστορία που συνέβη το 1990.
Τη...
δεκαετία του ’90 η μαθητιώσα νεολαία της Κύπρου ήταν καζάνι που σιγόβραζε. Κρατώντας ελληνικές σημαίες χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν, θέλοντας να στείλουν στα πέρατα της Γης το μήνυμα της αδικίας για τη μοιρασμένη πατρίδα, αλλά και του πόθου για λευτεριά. Ανάμεσα σε αυτές τις δεκάδες μαθητών ήταν και ο Πέτρος Παπαλεοντίου, ο οποίος τον Μάρτιο του 1990 τόλμησε να ανεβεί στον προμαχώνα κοντά στην Πύλη Πάφου και να κατεβάσει τη σημαία του Αττίλα.
Ως αποτέλεσμα τούτου συνελήφθη και οδηγήθηκε στα μπουντρούμια του Αττίλα για τρεις μήνες. Εκτός από αυτόν οι κατοχικές δυνάμεις συνέλαβαν άλλα τέσσερα πρόσωπα. Έκτοτε, κι όχι άδικα, μετατράπηκε στον μαθητή-σύμβολο των οδοφραγμάτων. Κάνοντας αναδρομή στον Μάρτιο του 1990, ο κ. Παπαλεοντίου αναφέρει: «Λειτούργησα συναισθηματικά. Ήταν παλμός, ήταν νεύρο, ήταν ψυσιή. Δεν ήταν η απόφαση ενός ανθρώπου μόνο αλλά πολλών. Όλα τα παιδιά που διαδηλώναμε, αναλαμβάναμε κάποιο ποσοστό κινδύνου. Υπήρχαν πετροβολισμοί, πυροβολισμοί…».
«Με τις συνθήκες εκείνες της εποχής δυσκολεύτηκαν πολλά παιδιά. Η σκέψη ήταν ότι διεκδικούμε γη και ύδωρ από τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους γιατί υπήρχε η μνήμη των κατεχομένων, ως τόπος δικός μας γεμάτος από δικές μας εμπειρίες. Εκείνη τη μέρα (της σύλληψης) είχε διαδήλωση το σχολείο μας για απελευθέρωση του Νίκου Νικολάου, του πρώτου συλληφθέντος. Ήταν μια εγγενής αντίδραση του τοπικού πληθυσμού», εξηγεί και σταράτα περιγράφει τι έζησε στις φυλακές του Κιόνελι.
«Πέρασα από ανάκριση και βασανιστήρια 5 μέρες και φυλακίστηκα για 3 μήνες», λέει, τονίζοντας πως δεν ζητεί τιμές και αναγνώριση για ό,τι έκανε. «Αν αυτό που έκανα θεωρείται ηθικά θάρρος, μαγκιά, ηρωισμός, ας το κρίνουν οι άνθρωποι με το δικό τους μάτι. Έτυχε πολλές φορές αργότερα, όταν αποφυλακίστηκα, να ακούσω σε συζητήσεις εντελώς διαφορετικές απόψεις. Ότι δηλαδή δεν είχα δικαίωμα να προσβάλω τον άλλο λαό. Θεωρώ ότι αυτό το επιχείρημα δεν στέκει. Οι προσβεβλημένοι είμαστε εμείς από τον κατοχικό στρατό της Τουρκίας. Δεν γίνεται να θεωρώ ότι έφαγα τόσο ξύλο, καταπιέστηκα και πόνεσα μέσα στις φυλακές γιατί έφταιγα στην τελική», αναφέρει με πικρία.
Σημειώνει, ωστόσο, ότι οι κίνδυνοι σε τέτοιες καταστάσεις είναι πολλοί και αστάθμητοι. «Θα μπορούσαν να με στήσουν στα έξι μέτρα και να με πυροβολήσουν. Η ζωή δεν λογαριάζεται σε εμπόλεμη ζώνη», λέει. «Έχει λογική ο πόλεμος; Εδώ ο στρατός και δεν έχει λογική όταν μπεις μέσα σ’ ένα στρατόπεδο», προσθέτει.
Φυσικά, ο Παπαλεοντίου είχε για πρότυπο τον Σολωμού: «Από την ώρα που είδα τον Σολωμού στην τηλεόραση να βγαίνει στον ιστό και να κατεβαίνει αιμόφυρτος έπεσα σε βαρύ πένθος και δεν έτρωγα για μέρες. Την επιλογή όμως του συνανθρώπου και συντοπίτη μου, να κάνει κάποια ενέργεια επιθετική ή αμυντική σ’ ένα στρατιωτικό καθεστώς στο νησί και στην πατρίδα του, δεν τη θεωρώ καθόλου μα καθόλου άτοπη. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος εκείνος είχε δικαίωμα, με την ελεύθερή του βούληση, να δώσει τη ζωή του, έστω και αν δεν το περίμενε ακόμα, για κάποιο σκοπό. Δικαιολογημένα έδρασε με τον τρόπο που έδρασε».
Φυσικά, ο Παπαλεοντίου είχε για πρότυπο τον Σολωμού: «Από την ώρα που είδα τον Σολωμού στην τηλεόραση να βγαίνει στον ιστό και να κατεβαίνει αιμόφυρτος έπεσα σε βαρύ πένθος και δεν έτρωγα για μέρες. Την επιλογή όμως του συνανθρώπου και συντοπίτη μου, να κάνει κάποια ενέργεια επιθετική ή αμυντική σ’ ένα στρατιωτικό καθεστώς στο νησί και στην πατρίδα του, δεν τη θεωρώ καθόλου μα καθόλου άτοπη. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος εκείνος είχε δικαίωμα, με την ελεύθερή του βούληση, να δώσει τη ζωή του, έστω και αν δεν το περίμενε ακόμα, για κάποιο σκοπό. Δικαιολογημένα έδρασε με τον τρόπο που έδρασε».
Ο ίδιος πήγε στα κατεχόμενα, ωστόσο δεν θα μπορούσε να έχει αυτό τον τόπο στη σημερινή του κατάσταση ως τόπο ζωής του. «Δεν θα μπορούσα να τον έχω τόπο και πατρίδα μου υπ’ αυτές τις συνθήκες. Με περιφερόμενους δηλαδή Τούρκους στρατιώτες, με μουεζίνηδες στη διαπασών μέσα απ’ τα μεγάφωνα των τζαμιών, με γλώσσα που δεν κατέχω. Πρακτικά πιστεύω δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί, σ’ ένα ξενικό περιβάλλον όπως είναι σήμερα», λέει.
πηγή: Σημερινή...
