Σ´οδήγησα μεσ´της Αγάπης το στρατί,
κι εγώ φορτώθηκα του Έρωτα τον πόνο.
Και κάθε μέρα προσδοκώ από το Χρόνο
του Έρωτα να κλείσει την βαθιά πληγή.
Σου έδειξα το δρόμο του ονείρου,
σου πρόσφερα κρασί της ηδονής.
Μα απ´την πυκνή σκιά της προσμονής,
δραπέτευσες στη χώρα του απείρου.
Και τώρα Μούσα μου, που έφυγες κι εσύ,
οι μελωδίες μου θ´ακούγονται θλιμμένες.
Είναι που οι ψυχές μας πάντα λυπημένες,
θα πίνουν άφθονο της λήθης το κρασί.
Ανέστης Ν. Μωυσιάδης
Καρδιολόγος
