Συνηθίζεται σε κάθε σχολική χρονιά οι διευθύντριες και οι διευθυντές των σχολείων να καλούν τους γονείς των μαθητών σε συνάντηση για την ενημέρωση τους σε θέματα λειτουργίας, δράσεων, κανόνων και συμπεριφοράς των μαθητών. Παρατηρείται το φαινόμενο να απουσιάζουν πάντα οι γονείς των «άτακτων», «ζωηρών», «ατίθασων» και «αδιάφορων» μαθητών. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε εκδήλωση που αναλαμβάνουν τα σχολεία, όπως και σε ανάλογες δράσεις των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων.
Άλλες...
φορές πάλι ο παππούς και η γιαγιά είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να ξυπνούν τα παιδιά το πρωί, να τα ντύνουν, να ετοιμάζουν το πρωινό τους, να τα πηγαίνουν στο σχολείο, να τα παραλαμβάνουν στο σχόλασμα, να μεριμνούν για το μεσημεριανό φαγητό, να τα διαβάζουν, να τα κοιμίζουν, να μην τους χαλάνε χατίρι και το βράδυ να τα παραδίδουν στους γονείς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη απουσία των γονέων από την καθημερινότητα, από τα προβλήματα κι ότι άλλο προκύπτει στη ζωή των παιδιών τους που δεν συνεργάζονται στην τάξη, ενοχλούν τους διπλανούς τους και παρεμποδίζουν τη διδασκαλία.
Θα πρότεινα στους διευθυντές, κυρίως των νηπιαγωγείων και των δημοτικών, να εντάξουν στο ετήσιο πρόγραμμα και μια συνάντηση με τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Σίγουρα θα έχουν να τους πουν πολλά.
Βέβαια και σε παλαιότερες δεκαετίες, την εποχή της οικονομικής μετανάστευσης των Ελλήνων, κατά ανάγκη και υπό αντίξοες συνθήκες, μεγάλωναν οι παππούδες με τις γιαγιάδες τα εγγόνια τους. Υπάρχουν όμως σημαντικές διαφορές και δεδομένα. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα μιας γελοιογραφίας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και καυτηριάζει τη στάση των γονέων στους χαμηλούς βαθμούς των μαθητών σε δυο διαφορετικές δεκαετίες. Το 1969 οι γονείς στους μαθητές: «τι βαθμοί είναι αυτοί;» και το 2009 οι γονείς στους καθηγητές: «τι βαθμοί είναι αυτοί;».
Ως γονείς, όλοι μας, διαπράττουμε τεράστιο σφάλμα να αποδίδουμε σε τρίτους τη χαμηλή επίδοση των παιδιών μας, την παραβατική συμπεριφορά και καθετί που μας δυσαρεστεί και δεν αρμόζει στα θέλω μας. Είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για τους καρπούς των πράξεων μας και τα παιδιά μας είναι τα πιο ευαίσθητα σημεία στην καθημερινή μας ζωή.
Όλες οι μαθήτριες και όλοι οι μαθητές είναι παιδιά μας. Όλα τα παιδιά έχουν τις ίδιες και ίσες ευκαιρίες στην μόρφωση. Δεν υπάρχει κακός μαθητής. Κακός γονέας υπάρχει.
Είμαστε υπεύθυνοι για την τροφή, την ανατροφή, την συναναστροφή των παιδιών μας. Πρέπει να ακούμε, να διαλεγόμαστε τόσο με τα παιδιά μας, όσο και με τους συμμαθητές και τους γονείς τους. Οφείλουμε να παραμερίζουμε τα προσωπικά μας προβλήματα, να συμβουλευόμαστε, να μαθαίνουμε, να υπομένουμε γιατί οι ευθύνες μας είναι τεράστιες και ο βαθμός της αξιολόγησης μας, ως γονέων, σε κάθε τρίμηνο ή τετράμηνο επιβάλλεται να είναι εξαιρετικά αυστηρός.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Θα πρότεινα στους διευθυντές, κυρίως των νηπιαγωγείων και των δημοτικών, να εντάξουν στο ετήσιο πρόγραμμα και μια συνάντηση με τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Σίγουρα θα έχουν να τους πουν πολλά.
Βέβαια και σε παλαιότερες δεκαετίες, την εποχή της οικονομικής μετανάστευσης των Ελλήνων, κατά ανάγκη και υπό αντίξοες συνθήκες, μεγάλωναν οι παππούδες με τις γιαγιάδες τα εγγόνια τους. Υπάρχουν όμως σημαντικές διαφορές και δεδομένα. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα μιας γελοιογραφίας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και καυτηριάζει τη στάση των γονέων στους χαμηλούς βαθμούς των μαθητών σε δυο διαφορετικές δεκαετίες. Το 1969 οι γονείς στους μαθητές: «τι βαθμοί είναι αυτοί;» και το 2009 οι γονείς στους καθηγητές: «τι βαθμοί είναι αυτοί;».
Ως γονείς, όλοι μας, διαπράττουμε τεράστιο σφάλμα να αποδίδουμε σε τρίτους τη χαμηλή επίδοση των παιδιών μας, την παραβατική συμπεριφορά και καθετί που μας δυσαρεστεί και δεν αρμόζει στα θέλω μας. Είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για τους καρπούς των πράξεων μας και τα παιδιά μας είναι τα πιο ευαίσθητα σημεία στην καθημερινή μας ζωή.
Όλες οι μαθήτριες και όλοι οι μαθητές είναι παιδιά μας. Όλα τα παιδιά έχουν τις ίδιες και ίσες ευκαιρίες στην μόρφωση. Δεν υπάρχει κακός μαθητής. Κακός γονέας υπάρχει.
Είμαστε υπεύθυνοι για την τροφή, την ανατροφή, την συναναστροφή των παιδιών μας. Πρέπει να ακούμε, να διαλεγόμαστε τόσο με τα παιδιά μας, όσο και με τους συμμαθητές και τους γονείς τους. Οφείλουμε να παραμερίζουμε τα προσωπικά μας προβλήματα, να συμβουλευόμαστε, να μαθαίνουμε, να υπομένουμε γιατί οι ευθύνες μας είναι τεράστιες και ο βαθμός της αξιολόγησης μας, ως γονέων, σε κάθε τρίμηνο ή τετράμηνο επιβάλλεται να είναι εξαιρετικά αυστηρός.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
