Μία δασκάλα από τις Φιλιππίνες, η Elizabeth Miranda, περπατά δύο ώρες καθημερινά και περνά μέσα από 5 ποτάμια απλά και μόνο για να φτάσει στο σχολείο, στο οποίο διδάσκει.
Παρά την...
Παρά την...
καθημερινή κουραστική και επικίνδυνη αυτή διαδρομή προς την εργασία της, παραμένει αισιόδοξη ότι όλες της οι θυσίες θα επιδράσουν θετικά στους μαθητές της, γιατί η ίδια θεωρεί ότι θα δημιουργήσει μια αλυσίδα αλλαγών στην κοινότητά της.
Η ηρωίδα δασκάλα αναφέρει ότι το σώμα της έχει ήδη συνηθίσει σε αυτή τη δυσκολία• δυσκολεύεται μόνο όταν βρέχει επειδή τα ρεύματα γίνονται ισχυρότερα με τέτοιο καιρό.
Αν και υπάρχουν ποτάμια που μπορεί εύκολα να περάσει, υπάρχουν ορισμένα στα οποία δεν μπορεί να μπει με τα πόδια, οπότε και ανεβαίνει πάνω σε ένα ειδικό σωσίβιο, που στα φιλιππινέζικη γλώσσα λέγεται salbabida.
Η δασκάλα όμως είναι ευγνώμων αφού υπάρχουν κάτοικοι της κοινότητας που της δίνουν ένα χέρι βοηθείας, ώστε να περάσει τα ισχυρά ρεύματα κάθε πρωί.
Το σχολείο στο οποίο διδάσκει η Miranda βρίσκεται σε μια μικρή κοινότητα που δεν διαθέτει τις ανέσεις και τα εκπαιδευτικά εργαλεία που έχουν τα σχολεία της πόλης ή των μεγαλύτερων χωριών. Μάλιστα, η δασκάλα ανέφερε ότι πολλές φορές τα παιδιά δεν έχουν καν φαγητό.
Παρά αυτές τις ελλείψεις, οι μαθητές είναι και πάλι δραστήριοι και χαρούμενοι που μαθαίνουν και που έχουν δασκάλα στη γειτονιά τους.
Υπάρχουν στιγμές που η Miranda θέλει να τα παρατήσει και αμφιβάλλει για το αν μπορεί να δημιουργήσει αλλαγή προς το καλύτερο. Παρά αυτές τις στιγμές αβεβαιότητας, εκείνη στρέφεται στους μαθητές της για να βρει την χαμένη της ελπίδα. Καθώς βλέπει συνέχεια το αυξανόμενο ενδιαφέρον των μαθητών της, μένει θετική ότι καταφέρνει να πείσει τα παιδιά να ερωτευθούν τη γνώση.
Η Miranda, τέλος, ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν να προσέχουν τις υπεράνθρωπες προσπάθειές της και θα τη βοηθήσουν στην αποστολή της να διδάξει τα παιδιά στο Sitio Barogante.
Η ηρωίδα δασκάλα αναφέρει ότι το σώμα της έχει ήδη συνηθίσει σε αυτή τη δυσκολία• δυσκολεύεται μόνο όταν βρέχει επειδή τα ρεύματα γίνονται ισχυρότερα με τέτοιο καιρό.
Αν και υπάρχουν ποτάμια που μπορεί εύκολα να περάσει, υπάρχουν ορισμένα στα οποία δεν μπορεί να μπει με τα πόδια, οπότε και ανεβαίνει πάνω σε ένα ειδικό σωσίβιο, που στα φιλιππινέζικη γλώσσα λέγεται salbabida.
Η δασκάλα όμως είναι ευγνώμων αφού υπάρχουν κάτοικοι της κοινότητας που της δίνουν ένα χέρι βοηθείας, ώστε να περάσει τα ισχυρά ρεύματα κάθε πρωί.
Το σχολείο στο οποίο διδάσκει η Miranda βρίσκεται σε μια μικρή κοινότητα που δεν διαθέτει τις ανέσεις και τα εκπαιδευτικά εργαλεία που έχουν τα σχολεία της πόλης ή των μεγαλύτερων χωριών. Μάλιστα, η δασκάλα ανέφερε ότι πολλές φορές τα παιδιά δεν έχουν καν φαγητό.
Παρά αυτές τις ελλείψεις, οι μαθητές είναι και πάλι δραστήριοι και χαρούμενοι που μαθαίνουν και που έχουν δασκάλα στη γειτονιά τους.
Υπάρχουν στιγμές που η Miranda θέλει να τα παρατήσει και αμφιβάλλει για το αν μπορεί να δημιουργήσει αλλαγή προς το καλύτερο. Παρά αυτές τις στιγμές αβεβαιότητας, εκείνη στρέφεται στους μαθητές της για να βρει την χαμένη της ελπίδα. Καθώς βλέπει συνέχεια το αυξανόμενο ενδιαφέρον των μαθητών της, μένει θετική ότι καταφέρνει να πείσει τα παιδιά να ερωτευθούν τη γνώση.
Η Miranda, τέλος, ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν να προσέχουν τις υπεράνθρωπες προσπάθειές της και θα τη βοηθήσουν στην αποστολή της να διδάξει τα παιδιά στο Sitio Barogante.
