Όλα δείχνουν ότι πλησιάζει η στιγμή για τα μεγάλα «ναι» και τα μεγάλα «όχι» στα Ελληνοτουρκικά. Ενώ οι εναντίον της Ελλάδας κινήσεις της γείτονος αυξάνονται σε αριθμό και δυναμώνουν σε ένταση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αποδεικνύεται ένας από τους σημαντικότερους πόλους στήριξης της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας.
Οι...
Οι...
ερμηνείες για τη στάση του ποικίλλουν, αλλά καμία δεν τιμά ούτε την πατρίδα του ούτε τον ίδιο προσωπικά.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα, την ίδια στιγμή που ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παραβιάζει σχεδόν το σύνολο των άρθρων όλων των περί Διεθνούς Δικαίου συμβάσεων και συμφωνιών στις οποίες συμμετέχει η χώρα του.
Οι μεγάλες δυνάμεις είναι μεγάλες σε μέγεθος, αλλά ελάχιστες σε αξιοπιστία και σε ήθος. Αυτά το έθνος μας τα γνωρίζει από το μαύρο 1922, όταν τα πληρώματα των «συμμαχικών» πλοίων που βρίσκονταν εγγύς του λιμένος της Σμύρνης έσπαζαν τα χέρια των Ελλήνων οι οποίοι προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τους Τούρκους δημίους τους. Επίσης η πατρίδα μας ένιωσε για τα καλά στο πετσί της τι σημαίνει αμερικανική και ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη», όταν το 1974 η Τουρκία αφέθηκε ελεύθερη (αν δεν ενθαρρύνθηκε κιόλας) να εισβάλει στην Κύπρο μας.
Δεν έχουμε συμμάχους και η σύρραξη με τους Τούρκους βρίσκεται ante portas. Αυτή την αλήθεια όχι μόνο πρέπει να τη χωνέψουν για τα καλά οι πολιτικοί μας, αλλά και να την εντάξουν στην καθημερινότητά τους ως κανόνα χάραξης της εξωτερικής πολιτικής.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η παρέμβαση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντιναυάρχου Νικολάου Τσούνη, ο οποίος είπε χθες σε δημοσιογράφους: «Θα πάμε μπροστά, θα ρίξουμε κι όσες φάμε».
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν χαράξει τις εθνικές κόκκινες γραμμές και ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αντιληφθεί την κρισιμότητα της περιόδου που περνάμε, να ομονοήσει και να προετοιμαστεί για τα χειρότερα κάνοντας ό,τι καλύτερο δύναται..
δημοκρατία
Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα, την ίδια στιγμή που ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παραβιάζει σχεδόν το σύνολο των άρθρων όλων των περί Διεθνούς Δικαίου συμβάσεων και συμφωνιών στις οποίες συμμετέχει η χώρα του.
Οι μεγάλες δυνάμεις είναι μεγάλες σε μέγεθος, αλλά ελάχιστες σε αξιοπιστία και σε ήθος. Αυτά το έθνος μας τα γνωρίζει από το μαύρο 1922, όταν τα πληρώματα των «συμμαχικών» πλοίων που βρίσκονταν εγγύς του λιμένος της Σμύρνης έσπαζαν τα χέρια των Ελλήνων οι οποίοι προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τους Τούρκους δημίους τους. Επίσης η πατρίδα μας ένιωσε για τα καλά στο πετσί της τι σημαίνει αμερικανική και ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη», όταν το 1974 η Τουρκία αφέθηκε ελεύθερη (αν δεν ενθαρρύνθηκε κιόλας) να εισβάλει στην Κύπρο μας.
Δεν έχουμε συμμάχους και η σύρραξη με τους Τούρκους βρίσκεται ante portas. Αυτή την αλήθεια όχι μόνο πρέπει να τη χωνέψουν για τα καλά οι πολιτικοί μας, αλλά και να την εντάξουν στην καθημερινότητά τους ως κανόνα χάραξης της εξωτερικής πολιτικής.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η παρέμβαση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντιναυάρχου Νικολάου Τσούνη, ο οποίος είπε χθες σε δημοσιογράφους: «Θα πάμε μπροστά, θα ρίξουμε κι όσες φάμε».
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν χαράξει τις εθνικές κόκκινες γραμμές και ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αντιληφθεί την κρισιμότητα της περιόδου που περνάμε, να ομονοήσει και να προετοιμαστεί για τα χειρότερα κάνοντας ό,τι καλύτερο δύναται..
δημοκρατία
