ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
Σ’ένα δωμάτιο, άδειο, σκοτεινό,
Περνώ, τις ώρες μου, χωρίς κουράγιο,
Οι σκέψεις, σε ένα απέραντο κενό,
Τα όνειρα μου, ακόμη ένα ναυάγιο.
Έλεγα, χρόνια, να φύγω μακριά,
Αλλού να ψάξω, για νέο καταφύγιο,
Ίσως, γλιτώσω, από του κόσμου, την ψευτιά,
Νέους ορίζοντες, να έχω, ορμητήριο.
Ότι με πλήγωσε, θα γίνει παρελθόν,
Σε κανένα, σημασία, δεν θα δίνω,
Στην ζωή μου ,θα δηλώνω, Είμαι παρών,
Και τις κακές στιγμές, απ’το μυαλό μου, όλες σβήνω.
Όταν θα φτάσω, στο νησί της λησμονιάς,
Απ’το μηδέν θ’άρχίσω, με νέες αναμνήσεις,
Από τις στάχτες, θα ανασύρω ,λιγοστές,
Αυτές που θέλεις, στη ζωή σου, να κρατήσεις.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
