Αχ! Λεπτοκαρυά, σ’ έχω στην καρδιά!
Το Φθινόπωρο του σαράντα οκτώ,
έγινε μια μεγάλη μάχη στο χωριό.
Η εισβολή πρέπει να έγινε από τις ράχες,
κοντά στην Αγία Τριάδα, άρχισαν οι μάχες.
Οι συμπλοκές άρχισαν νωρίς το βράδυ,
τέλειωσαν, μόλις έφυγε το σκοτάδι.
Δεν επικράτησαν οι αριστεριστές,
έγιναν όμως, πολλές καταστροφές.
Ανάμεσα στους νεκρούς, ήταν και η δασκάλα,
η Σοφία Ευθυμίου, καμένη βρέθηκε στη σκάλα.
Ο τάφος στην Αγία Τριάδα, στο νεκροταφείο,
η προτομή, στην Κατερίνη, στο πρώτο Δημοτικό Σχολείο.
Έτυχε να τη δω καρβουνιασμένη,
κοντά στο Σχολείο εκτεθειμένη,
περνώντας να μπω στο φορτηγό,
με τους τραυματίες για το γιαλό.
Με καΐκι, είχαμε συγκοινωνία,από τη στεριά καμιά επικοινωνία.
Με το φορτηγό, πήγαμε στη παραλία,
οι τραυματίες, με πόνους και αιμορραγία.
Φτάσαμε στην Παραλία Κατερίνης, με ασφάλεια.
Απ’ το πλήθος δύο κορίτσια, με φωνή τρομαγμένη,
ρώτησαν για τη δασκάλα, εγώ με παιδική αφέλεια,
η δασκάλα κάηκε, έγινε κάρβουνο, την είδα καμένη!
Τα κορίτσια έβαλαν τα κλάματα, λιποθύμησαν.
Ο κόσμος, ρωτούσαν όλοι μαζί, με ζάλισαν.
Μ’ άρπαξε ένας αξιωματικός, για τα λεγόμενά μου,
με ένα χωροφύλακα, με έστειλαν στη φαμιλιά μου.
Γλυφάδα, Φεβρουάριος 2013
