Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να φανταστώ τον εαυτό μου να έχει ξεσπιτωθεί από την ορμή ενός χειμάρρου. Πολύ περισσότερο, δεν θα ήθελα να ζήσω την αγωνία συνανθρώπων μας που απεγνωσμένα αναζητούν αγνοούμενους, παρασυρμένους στα ξεχειλισμένα ποτάμια. Προκαλεί θλίψη...
η εικόνα με τα αθώα γεροντάκια πνιγμένα στα λασπόνερα της «πολιτισμένης» παρανοϊκής κοινωνίας μας. Δεν θέλω να δω το σπίτι μου να φλέγεται σε μια πύρινη κόλαση ανάλογη με αυτή που κατά καιρούς βιώνουν συμπολίτες μας.
Η διαχρονικά αλόγιστη παρέμβαση του ανθρώπου στο πανέμορφο και άρτια δομημένο γήινο πάζλ έχει συνέπειες. Όταν επεμβαίνεις σε ένα κομμάτι του πάζλ, όταν το αφαιρείς και το μεταλλάσεις το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό. Για να αιτιολογηθούμε στρεφόμαστε στον κακό τον καιρό, στα ακραία καιρικά φαινόμενα. «Τον κακό μας τον καιρό..», όπως λέμε στα απλά ελληνικά.
Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση ενός μαθητή που περιμένει την έναρξη της σχολικής χρονιάς για τη μόρφωση, την πρόοδο, την κοινωνικοποίηση και εισπράττει απογοήτευση. Δεν θα ήθελα να είμαι εκπαιδευτικός και να βλέπω τους μαθητές μου στοιβαγμένους σε αίθουσες 25 και 30 ατόμων που μέχρι να τελειώσει το τρίμηνο ή το τετράμηνο δεν θα προλάβω να τους γνωρίσω και να διδάξω όπως προγραμματίζω. Δεν μπορώ να διανοηθώ τα αισθήματα ενός μαθητή που βλέπει τους γονείς του να διαπληκτίζονται με συμμαθητές του για την κατάληψη του σχολείου και τη χρήση της μάσκας.
«Εγώ πατέρα κατάλαβα ότι σχολείο σημαίνει πανελλήνιες. Αυτό και τίποτα άλλο». Είναι τα λόγια ενός παιδιού στον γονέα του που μάταια αναζητά επιχειρήματα για να αναστρέψει την εικόνα. «Ο κακός μας ο καιρός…».
Είναι αδιανόητο να μην έχει χαραχθεί μια ελάχιστα κοινή στρατηγική, ένας σωστός σχεδιασμός της παιδείας όπου οι θέσεις και οι αντιπαραθέσεις θα έχουν θετικό πρόσημο. Ο αιώνιος διχασμός δεν οδηγεί πουθενά.
Δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση του μικρού εμποράκου, του μακροχρόνια άνεργου, όλων των μικρών θυμάτων της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης. Όλων αυτών που μοχθούν και δεν ανταμείβονται. Όλων αυτών που αγωνιούν και δεν τολμούν να ελπίζουν.
Απεχθάνομαι την αβεβαιότητα, την ανοργανωσιά, την ανισότητα, την ψυχρότητα, την υπεροψία, «τον κακό μας τον καιρό» που αλλοίωσε την ανθρώπινη φύση και την εγκλώβισε σε μίση και πάθη που καταλήγουν σε ένα λαβύρινθο δίχως διέξοδο και προοπτική.
Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση ενός μαθητή που περιμένει την έναρξη της σχολικής χρονιάς για τη μόρφωση, την πρόοδο, την κοινωνικοποίηση και εισπράττει απογοήτευση. Δεν θα ήθελα να είμαι εκπαιδευτικός και να βλέπω τους μαθητές μου στοιβαγμένους σε αίθουσες 25 και 30 ατόμων που μέχρι να τελειώσει το τρίμηνο ή το τετράμηνο δεν θα προλάβω να τους γνωρίσω και να διδάξω όπως προγραμματίζω. Δεν μπορώ να διανοηθώ τα αισθήματα ενός μαθητή που βλέπει τους γονείς του να διαπληκτίζονται με συμμαθητές του για την κατάληψη του σχολείου και τη χρήση της μάσκας.
«Εγώ πατέρα κατάλαβα ότι σχολείο σημαίνει πανελλήνιες. Αυτό και τίποτα άλλο». Είναι τα λόγια ενός παιδιού στον γονέα του που μάταια αναζητά επιχειρήματα για να αναστρέψει την εικόνα. «Ο κακός μας ο καιρός…».
Είναι αδιανόητο να μην έχει χαραχθεί μια ελάχιστα κοινή στρατηγική, ένας σωστός σχεδιασμός της παιδείας όπου οι θέσεις και οι αντιπαραθέσεις θα έχουν θετικό πρόσημο. Ο αιώνιος διχασμός δεν οδηγεί πουθενά.
Δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση του μικρού εμποράκου, του μακροχρόνια άνεργου, όλων των μικρών θυμάτων της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης. Όλων αυτών που μοχθούν και δεν ανταμείβονται. Όλων αυτών που αγωνιούν και δεν τολμούν να ελπίζουν.
Απεχθάνομαι την αβεβαιότητα, την ανοργανωσιά, την ανισότητα, την ψυχρότητα, την υπεροψία, «τον κακό μας τον καιρό» που αλλοίωσε την ανθρώπινη φύση και την εγκλώβισε σε μίση και πάθη που καταλήγουν σε ένα λαβύρινθο δίχως διέξοδο και προοπτική.
