Aπό το προσωπικό fb της δημοσιογράφου Νάντιας Μανιάτη…
Πέμπτη 5/11/2020
Το
πρωί πηγαίνοντας στην εφημερίδα έκανα μια στάση στο σούπερ μάρκετ για
2,3 πράγματα. Εκεί είδα τη Φανή, την ξέρω πολλά χρόνια και μιλήσαμε
λίγο... Φοβάται το 2ο lockdown…δεν ξέρει αν θα τα βγάλει πέρα…σπουδάζει
την κόρη στη Θεσσαλονίκη, η άλλη κόρη είναι στο γυμνάσιο και φοβάται ότι
θα σταματήσει ξανά από τη δουλειά… Ο άντρας της παραμένει άνεργος,
απασχολήθηκε λίγο στα τουριστικά το καλοκαίρι αλλά…
Λίγο
πιο πέρα στο διάδρομο με τα ζυμαρικά είδα το Χρήστο, φίλος πολλά
χρόνια. Έχει 3 παιδιά σπουδάζει τα 2 και με τη γυναίκα του έχουν δύο
καταστήματα…και θα κλείσουν και τα δύο. Είναι αλήτες μου λέει, όλοι
τους…
Πώς θα τα βγάλουμε πέρα…; 
Ψωνίζω
και φεύγω γρήγορα…στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ είδα τη Χριστίνα με το
Γιάννη γιατρός αυτή, εκπαιδευτικός αυτός. Και οι δύο οργισμένοι,
αγριεμένοι και απογοητευμένοι….
Τόσα χρόνια σπαταλούν το δημόσιο
χρήμα για σκοπιμότητες και δήθεν καμπάνιες, αντί να φτιάξουν ΜΕΘ και να
προσλάβουν προσωπικό στην υγεία, μου είπαν….
Παρκάρω έξω από την εφημερίδα και βλέπω ένα γνωστό μου… Νάντια τί μαθαίνεις; Τί ακούς για τον κορωνοϊό, θα κλείσουμε πάλι;
Έκδηλη
η αγωνία του, χρόνια επιχειρηματίας στην πόλη ο Χρήστος έχει αρχίσει
και ανησυχεί για τα καλά. Τί βλέπεις τον ρωτάω... Μαυρίλα παντού μου
απαντάει, δε βγαίνουν οι υποχρεώσεις με τίποτα…
Στο πεζοδρόμιο
πέρασε μια κυρία και μου είπε καλημέρα, τη δεκαετία του ’80 είχε ένα
τεράστιο μαγαζί με γυναικεία ρούχα στο κέντρο του Πύργου, σαν όνειρο το
θυμάμαι, πήγαινα τότε στο δημοτικό, εκεί ψώνιζε η μεγάλη μου η
αδερφή…ακόμη θυμάμαι ένα κόκκινο παλτό που είχε πάρει… Το κατάστημα
παραμένει χρόνια κλειστό και αυτή σε σύνταξη της φτώχειας..
Τώρα βοηθάει στο καφέ του γιου της για ένα επιπλέον εισόδημα, αλλά κι αυτό τώρα θα κλείσει… 
Μπαίνω
στην εφημερίδα, χτυπά το κινητό μου. Είναι η Μαρία που έχει κυλικείο σε
λύκειο... Θα κλείσουμε πάλι με ρωτά…έμαθες κάτι…;;; Μέχρι εδώ είμαστε
μου λέει…. ένα κάρο έξοδα και έχω να πληρώσω το δάνειο, τη ρύθμιση στην
εφορία και να στείλω και στο γιο που σπουδάζει στην Αθήνα. Θα τρελαθώ …
Άμα μάθεις κάτι πες μου…
Μένω στην εφημερίδα για μία ώρα και
φεύγω γρήγορα για ένα ρεπορτάζ…. Στο φανάρι έξω από το 2ο λύκειο με
φωνάζει μια παρέα, παρκάρω και κατεβαίνω…
Ο πρωθυπουργός
ανακοίνωσε τα μέτρα…είμαστε σοβαροί;; Μας κλείνει πάλι;; Πώς θα ζήσουμε,
με ρωτάει ο Γιώργος από την εστίαση. Έχω τόσες υποχρεώσεις, 3 παιδιά
και απασχολώ 4 άτομα προσωπικό, πώς θα τους πληρώσω;… Το μεγάλο
σπουδάζει στην Κομοτηνή μου είπε, πώς θα του στείλω χρήματα αφού δε θα
δουλεύω;
Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο εκεί στον ΟΤΕ, περνάει
κάποιος που διατηρεί κάβα, τελειώσαμε μου φωνάζει δυνατά, εστίαση και
μπαρ νεκρά ….πώς θα περάσουμε το χειμώνα.;;;
Ταυτόχρονα χτυπάει
το τηλέφωνό μου, ήταν μια ξαδέρφη μου…που έχει μαγαζί με ρούχα…
εκνευρισμένη και σε απόγνωση… Τραγικά τα μέτρα..θα πεθάνουμε όλοι μου
λέει και το κλείνει..
Μπαίνω σε ένα μανάβικο δίπλα αγοράζω 2
μαρούλια (δε θυμόμουν τί άλλο ήθελα)…η μανάβισσα μου λέει…το ένα μου
παιδί είναι στην Αγγλία, το άλλο στη Σκωτία, βλέπω να φεύγω κι εγώ…..
Πηγαίνοντας
στο αυτοκίνητο περνά ένας ταξιτζής μου συζητάει για τα τελευταία νέα
και μέτρα … Ένα φίλος του είναι οδηγός στο ΚΤΕΛ…έχουν τρελαθεί όλοι
φορώντας τη μάσκα μου λέει, έξοδα και μείωση τζίρου … Και όλοι
στοιβαγμένοι σα σαρδέλες στα λεωφορεία …
Ο ιός εκεί δεν κολλάει με ρωτάει…; 
Φεύγω,…πάω
στον προορισμό μου με μάσκα, αντισηπτικό …περιμένω υπομονετικά….
Συναντώ το επαγγελματικό μου ραντεβού, προϊστάμενος σε δημόσια
υπηρεσία.. Μιλάμε ,μου δίνει τις πληροφορίες που θέλω και αναφέρεται
στην επικαιρότητα… Τρομοκρατημένοι όλοι μου λέει… Θα πάρει καιρό να
συνέλθουμε, ο κλάδος θα νεκρώσει ξανά η αγορά…
Επιστρέφω σπίτι…πονάει το κεφάλι μου …και μπαίνω στο φαρμακείο να πάρω παυσίπονα…
Πριν
από μένα περίμενε μια κυρία γύρω στα 72. Με αναγνωρίζει, είχε όρεξη για
κουβέντα, εγώ πάλι καμία…. Ήρθα να κάνω το εμβόλιο μου λέει για τη
γρίπη και άκουσα ότι θα μας κάνουν περικοπή στη σύνταξη, έμαθες κάτι;
Στις ειδήσεις είδα χθες ότι την άνοιξη θα βγει το εμβόλιο για τον
covid…αληθεύει.;
Παίρνω παυσίπονα και μπαίνω σπίτι…αλλά δεν πήρα ψωμί…μεταβολή και έξω…
Πάω
στο φούρνο…μπροστά από μένα ήταν ένας κύριος ο οποίος δεν πιστεύει στον
κορωνοϊό και όλα τα θεωρεί σενάριο ταινίας…ο φούρναρης στενοχωρημένος
και προβληματισμένος …. Τροφοδοτούσε σχολικά κυλικεία με ψωμάκια για
σάντουιτς, αλλά τώρα θα κλείσουν….
Όλα συνέβησαν σήμερα Πέμπτη μέσα σε 3 ώρες… 
Με
ξύπνημα από τις 05:00 λόγω δουλειάς για να προλάβω και με κοινή
διαπιίστωση τη θλίψη, την απογοήτευση, το φόβο και αυτή την αιωρούμενη
στην ατμόσφαιρα φτώχεια ….
Όλοι αυτοί είναι γνωστοί, πατριώτες
μου, κοινές φιγούρες που ζουν σε όλες τις πόλεις, σε όλες τις χώρες.
Όλοι με το άγχος της καθημερινότητάς, με πανικό για το σήμερα,
ανασφάλεια για το αύριο, αυτό νιώθουν…το είδα, το ένιωσα….
Δεν ξέρω τι συμβαίνει και ούτε είμαι υπέρ της κινδυνολογίας, της ισοπέδωσης, του μηδενισμού και της συνωμοσίας ..
Όμως
δεν μπορώ να αγνοήσω τους συμπατριώτες μου που ανησυχούν για το αν θα
έχουν χρήματα να πληρώσουν το ρεύμα τους, αν θα έχουν να φάνε και να
στείλουν στα παιδιά τους….
Δεν έχω προλάβει να δω τα μέτρα αλλά αν είναι σαν του Μαρτίου, παραδεχτείτε επιτέλους ότι …δυστυχώς, επτωχεύσαμεν…..!
Υ.γ : τί να θυμηθώ ;;; Τον τουρισμό το καλοκαίρι…;; Την εστίαση…;;;
Ειλικρινά έχουμε φτώχεια …
Η δημοσιογράφος Νάντια Μανιάτη
akromolio.gr
