“Μάστρε μου, μάστρε μου, πεθαίνω. Ζήτω η Ελλ..” Το αίμα έπνιξε τη λέξη “Ελλάς” στο
λαιμό του
λαιμό του
Ο Μιχαήλ Γεωργάλλας (Γονείς: Θωμάς και Ελένη Γεωργάλλα, Αδέλφια: Μαρία, Γεώργιος, Δέσποινα, Γιάγκος, Ανδρέας, Σάββας, Ανδρεανή) γεννήθηκε στο χωριό Μαραθόβουνος, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 6 Νοεμβρίου 1936.
Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Μαραθόβουνου και...
Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Μαραθόβουνου και...
ακολούθως το Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία και εργάστηκε για ένα μήνα στο Εμπορικό Επιμελητήριο. Ήταν δραστήριο μέλος των χριστιανικών μαθητικών ομάδων και εντάχθηκε στον αγώνα από το 1954. Με τις ηγετικές του ικανότητες και την αφοσίωσή του στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη ενέπνεε τη νεολαία, πρωτοστατώντας στις διαδηλώσεις ως υπεύθυνος των μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Αργότερα κατατάχθηκε στις ομάδες του εκτελεστικού Λευκωσίας και ανέπτυξε πλούσια δράση. Συνελήφθη για τη δράση του, καταδικάστηκε σε οκτάμηνη φυλάκιση και ύστερα κλείστηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε μαζί με άλλους έξι κρατουμένους. Πρώτος αυτός, κρυμμένος πίσω από σανίδι, κατάφερε να κόψει τα συρματοπλέγματα και να ανοίξει έξοδο και για τους υπόλοιπους. Κατέφυγαν όλοι στην περιοχή Πιτσιλιάς και από εκεί ο Γεωργάλλας κατέληξε στο Παλαιχώρι, όπου συνενώθηκε με την ανταρτική ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο Αυξεντίου του ανέθεσε την οργάνωση αντικατασκοπίας στα χωριά Καννάβια, Όμοδος, Πλάτρες, Κλήρου, Κακοπετριά και Ευρύχου.
Παράλληλα με την αντικατασκοπία βοηθούσε το Λένα στην κατασκευή βομβών. Έδρασε με το ψευδώνυμο Λιάκος. Διακρίθηκε για τη μαχητικότητά του, το θάρρος, την πρωτοβουλία και τη δύναμη της ψυχής του.
“Μην τον βλέπετε έτσι λεπτό και αδύνατο”, έλεγε ο Αυξεντίου, “είναι πολύ δυνατός στην ψυχή”.
Στα ζητήματα κατασκευής όπλων και πυρομαχικών, μετακινήσεων και άλλων προβλημάτων της Οργάνωσης είχε κρίση αξιοθαύμαστη, παρά τα δεκαεννιά του χρόνια. Η όλη του ζωή και συμπεριφορά έδειχναν έναν ολοκληρωμένο θεοσεβή άνδρα.
Έπεσε ξημερώματα της 31ης Δεκεμβρίου του 1956, αφού πυροβολήθηκε από προδότες πράκτορες των Άγγλων και Τούρκους επικουρικούς, με τους οποίους συγκρούστηκε η ανταρτική ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου με επικεφαλής τον ίδιο, στο χωριό Ζωοπηγή. Πριν πεθάνει πρόλαβε να φωνάξει στον Αυξεντίου: “Μάστρε μου, μάστρε μου, πεθαίνω. Ζήτω η Ελλ..” Το αίμα έπνιξε τη λέξη “Ελλάς” στο
λαιμό του.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε μαζί με άλλους έξι κρατουμένους. Πρώτος αυτός, κρυμμένος πίσω από σανίδι, κατάφερε να κόψει τα συρματοπλέγματα και να ανοίξει έξοδο και για τους υπόλοιπους. Κατέφυγαν όλοι στην περιοχή Πιτσιλιάς και από εκεί ο Γεωργάλλας κατέληξε στο Παλαιχώρι, όπου συνενώθηκε με την ανταρτική ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο Αυξεντίου του ανέθεσε την οργάνωση αντικατασκοπίας στα χωριά Καννάβια, Όμοδος, Πλάτρες, Κλήρου, Κακοπετριά και Ευρύχου.
Παράλληλα με την αντικατασκοπία βοηθούσε το Λένα στην κατασκευή βομβών. Έδρασε με το ψευδώνυμο Λιάκος. Διακρίθηκε για τη μαχητικότητά του, το θάρρος, την πρωτοβουλία και τη δύναμη της ψυχής του.
“Μην τον βλέπετε έτσι λεπτό και αδύνατο”, έλεγε ο Αυξεντίου, “είναι πολύ δυνατός στην ψυχή”.
Στα ζητήματα κατασκευής όπλων και πυρομαχικών, μετακινήσεων και άλλων προβλημάτων της Οργάνωσης είχε κρίση αξιοθαύμαστη, παρά τα δεκαεννιά του χρόνια. Η όλη του ζωή και συμπεριφορά έδειχναν έναν ολοκληρωμένο θεοσεβή άνδρα.
Έπεσε ξημερώματα της 31ης Δεκεμβρίου του 1956, αφού πυροβολήθηκε από προδότες πράκτορες των Άγγλων και Τούρκους επικουρικούς, με τους οποίους συγκρούστηκε η ανταρτική ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου με επικεφαλής τον ίδιο, στο χωριό Ζωοπηγή. Πριν πεθάνει πρόλαβε να φωνάξει στον Αυξεντίου: “Μάστρε μου, μάστρε μου, πεθαίνω. Ζήτω η Ελλ..” Το αίμα έπνιξε τη λέξη “Ελλάς” στο
λαιμό του.
