Πυκνώνουν τις τελευταίες μέρες οι φωνές συμπολιτών μας, φίλων και γνωστών, ακόμα κι απ’ τον πολύπαθο χώρο της υγείας, οι οποίοι νιώθουν την ανάγκη να δημοσιοποιήσουν μέσω των κοινωνικών δικτύων, την «ιερή τους αγανάκτηση», στρεφόμενοι, άλλοτε με διάθεση κριτικής και άλλοτε ειρωνείας, έναντι συμπολιτών μας, που αντιμετωπίζουν από την αρχή με κάποιο σκεπτικισμό και προβληματισμό, την πανδημία του Covid-19.
Μιλούν...
για «αρνητές της μάσκας», που τελικά δε γλύτωσαν ούτε αυτοί απ’ τον ιό, για «αρνητές των εμβολίων», που διαβλέπουν τσιπάκια μέσα σ’ αυτά, αφήνοντας αιχμές ότι είναι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία και εγκληματικά ανεύθυνοι. Τους παρουσιάζουν ως αντιρρησίες και επαναστάτες δίχως αιτία, χωρίς ωστόσο να προβληματίζονται για την εικόνα που εμφανίζουν οι ίδιοι τους,
επιρρίπτοντας τους όλα τα ανωτέρω.
Προς τι, αυτή η αναφυόμενη τάση μέσα στην τοπική μας κοινωνία;
Δε χρειάζεται να πλήττουμε τη κοινωνική μας συνοχή, ιδίως τώρα, που μας χρειάζεται όσο και το φάρμακο για τον ιό.
Δε χρειάζεται να αισθάνεται κάποιος από μας, ότι θα πρέπει να αποδώσει ευθύνες στο διπλανό του, γι’ αυτό που περνά η ανθρωπότητα.
Δεν ευθύνονται αυτοί, για το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, με τα τόσα μνημειώδη επιτεύγματα του, βρέθηκε τελικά ευάλωτος απέναντι σε έναν ιό!
Εξάλλου, κι όσοι φοράμε μάσκες, ασθενούμε! Κι ας την φοράμε παντού!
Απλά, η ειδοποιός διαφορά μας θα πρέπει να είναι, ότι δεν τη φοράμε πάνω από τη μύτη μας, γιατί έτσι καλύπτουμε τα μάτια μας και στρουθοκαμηλίζοντας, φανταζόμαστε ότι είμαστε καλυμμένοι και άτρωτοι, αδιαφορώντας για τους λόγους που οδηγούν τους υπόλοιπους να κινούνται με κάποιον διαφορετικό τρόπο. Δε χρειάζεται να χρωματίζουμε, ή να κατηγοριοποιούμε τους συμπολίτες μας, οι οποίοι επιλέγουν, λόγω της επαγγελματικής ή κοινωνικής τους θέσης και ιδιότητας, να βλέπουν ότι «καίγεται όλο το δάσος και όχι μόνον ένα δέντρο του».
Χρειάζεται να μπούμε στη θέση τους. Να νιώσουμε τη δυσκολία τους, να αφουγκραστούμε τους προβληματισμούς τους, να αντικρίσουμε αυτό που βλέπουν και να εξακολουθήσουμε να είμαστε δίπλα τους. Αυτό κάνει κάθε άνθρωπος με μεγαλείο ψυχής και σεβασμό στην ανθρώπινη ψυχο-σωματική
οντότητα!
Και τότε, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι αυτοί, δεν είναι απέναντι μας, δεν παίζουμε μαζί τους «κλέφτες και αστυνόμους», θα δούμε ότι είναι οι ίδιοι που ξέραμε, που μεγαλώσαμε μαζί τους και ονειρευτήκαμε μια καλύτερη κοινωνία, που πήραμε λίγο πολύ κοινή αγωγή και παιδεία, αρχές και πολιτισμό, που συνεργαστήκαμε μαζί τους, δίνοντας μας την επιστημονική τους γνώση και κατάρτιση, όταν τη χρειαστήκαμε. Που κατά το παρελθόν μας άπλωσαν το χέρι τους, δίνοντας μας απλόχερα την ανθρωπιά τους σε στιγμές πόνου και δυσκολίας μας, προσωπικής ή οικογενειακής. Και που θα είναι εκεί, για να μας ξαναδώσουν το χέρι τους, «όταν η αρκούδα θα φύγει από τα σπίτια τους και θα περάσει κι απ’ τα δικά μας»!
Με διάθεση συνοχής,
Στουγιαννίδης Στάθης.
